كاربيني مترجمي همزمان
- توضیحات
-
منتشر شده در دوشنبه, 30 -3443 03:25
-
نوشته شده توسط اکرم نوروزیان صفایی
-
بازدید: 845
Three Questions
It once occurred to a certain king, that if he always knew the right
time to begin everything; if he knew who were the right people to
listen to, and whom to avoid; and, above all, if he always knew what
was the most important thing to do, he would never fail in anything
he might undertake.
And this thought having occurred to him, he had it proclaimed
throughout his kingdom that he would give a great reward to anyone
who would teach him what was the right time for every action, and
who were the most necessary people, and how he might know what was
the most important thing to do.
And learned men came to the King, but they all answered his
questions differently.
In reply to the first question, some said that to know the right
time for every action, one must draw up in advance, a table of days,
months and years, and must live strictly according to it. Only
thus, said they, could everything be done at its proper time.
Others declared that it was impossible to decide beforehand the
right time for every action; but that, not letting oneself be
absorbed in idle pastimes, one should always attend to all that was
going on, and then do what was most needful. Others, again, said
that however attentive the King might be to what was going on, it
was impossible for one man to decide correctly the right time for
every action, but that he should have a Council of wise men, who
would help him to fix the proper time for everything.
But then again others said there were some things which could not
wait to be laid before a Council, but about which one had at once to
decide whether to undertake them or not. But in order to decide
that, one must know beforehand what was going to happen. It is only
magicians who know that; and, therefore, in order to know the right
time for every action, one must consult magicians.
Equally various were the answers to the second question. Some said,
the people the King most needed were his councilors; others, the
priests; others, the doctors; while some said the warriors were the
most necessary.
To the third question, as to what was the most important occupation:
some replied that the most important thing in the world was science.
Others said it was skill in warfare; and others, again, that it was
religious worship.
All the answers being different, the King agreed with none of them,
and gave the reward to none. But still wishing to find the right
answers to his questions, he decided to consult a hermit, widely
renowned for his wisdom.
The hermit lived in a wood which he never quitted, and he received
none but common folk. So the King put on simple clothes, and before
reaching the hermit's cell dismounted from his horse, and, leaving
his body-guard behind, went on alone.
When the King approached, the hermit was digging the ground in front
of his hut. Seeing the King, he greeted him and went on digging.
The hermit was frail and weak, and each time he stuck his spade into
the ground and turned a little earth, he breathed heavily.
The King went up to him and said: "I have come to you, wise hermit,
to ask you to answer three questions: How can I learn to do the
right thing at the right time? Who are the people I most need, and
to whom should I, therefore, pay more attention than to the rest?
And, what affairs are the most important, and need my first attention?"
The hermit listened to the King, but answered nothing. He just spat
on his hand and recommenced digging.
"You are tired," said the King, "let me take the spade and work
awhile for you."
"Thanks!" said the hermit, and, giving the spade to the King, he
sat down on the ground.
When he had dug two beds, the King stopped and repeated his
questions. The hermit again gave no answer, but rose, stretched out
his hand for the spade, and said:
"Now rest awhile-and let me work a bit."
But the King did not give him the spade, and continued to dig. One
hour passed, and another. The sun began to sink behind the trees,
and the King at last stuck the spade into the ground, and said:
"I came to you, wise man, for an answer to my questions. If you can
give me none, tell me so, and I will return home."
"Here comes someone running," said the hermit, "let us see who it is."
The King turned round, and saw a bearded man come running out of the
wood. The man held his hands pressed against his stomach, and blood
was flowing from under them. When he reached the King, he fell
fainting on the ground moaning feebly. The King and the hermit
unfastened the man's clothing. There was a large wound in his
stomach. The King washed it as best he could, and bandaged it with
his handkerchief and with a towel the hermit had. But the blood
would not stop flowing, and the King again and again removed the
bandage soaked with warm blood, and washed and rebandaged the wound.
When at last the blood ceased flowing, the man revived and asked for
something to drink. The King brought fresh water and gave it to
him. Meanwhile the sun had set, and it had become cool. So the
King, with the hermit's help, carried the wounded man into the hut
and laid him on the bed. Lying on the bed the man closed his eyes
and was quiet; but the King was so tired with his walk and with the
work he had done, that he crouched down on the threshold, and also
fell asleep--so soundly that he slept all through the short summer
night. When he awoke in the morning, it was long before he could
remember where he was, or who was the strange bearded man lying on
the bed and gazing intently at him with shining eyes.
"Forgive me!" said the bearded man in a weak voice, when he saw
that the King was awake and was looking at him.
"I do not know you, and have nothing to forgive you for," said the King.
"You do not know me, but I know you. I am that enemy of yours who
swore to revenge himself on you, because you executed his brother
and seized his property. I knew you had gone alone to see the
hermit, and I resolved to kill you on your way back. But the day
passed and you did not return. So I came out from my ambush to find
you, and I came upon your bodyguard, and they recognized me, and
wounded me. I escaped from them, but should have bled to death had
you not dressed my wound. I wished to kill you, and you have saved
my life. Now, if I live, and if you wish it, I will serve you as your
most faithful slave, and will bid my sons do the same. Forgive me!"
The King was very glad to have made peace with his enemy so easily,
and to have gained him for a friend, and he not only forgave him,
but said he would send his servants and his own physician to attend
him, and promised to restore his property.
Having taken leave of the wounded man, the King went out into the
porch and looked around for the hermit. Before going away he wished
once more to beg an answer to the questions he had put. The hermit
was outside, on his knees, sowing seeds in the beds that had been
dug the day before.
The King approached him, and said:
"For the last time, I pray you to answer my questions, wise man."
"You have already been answered!" said the hermit, still crouching
on his thin legs, and looking up at the King, who stood before him.
"How answered? What do you mean?" asked the King.
"Do you not see," replied the hermit. "If you had not pitied my
weakness yesterday, and had not dug those beds for me, but had gone
your way, that man would have attacked you, and you would have
repented of not having stayed with me. So the most important time
was when you were digging the beds; and I was the most important
man; and to do me good was your most important business. Afterwards
when that man ran to us, the most important time was when you were
attending to him, for if you had not bound up his wounds he would
have died without having made peace with you. So he was the most
important man, and what you did for him was your most important
business. Remember then: there is only one time that is important--
Now! It is the most important time because it is the only time when
we have any power. The most necessary man is he with whom you are,
for no man knows whether he will ever have dealings with anyone
else: and the most important affair is, to do him good, because for
that purpose alone was man sent into this life!"
سه پرسش
زماني به ذهن پادشاه مطلقي خطور كرد كه اگر او هميشه زمان درست را براي شروع هر كاري مي‌دانست، اگر او افراد شايسته را براي گوش كردن به آن‌ها و ديگران براي دوري جستن از آن‌ها را مي‌دانست و مهم‌تر از همه، اگر او هميشه پراهمت‌ترين كار را براي انجام دادن مي‌دانست، هرگز ممكن نبود در آنچه تعهد كرده است قصور كند.
پس از اينكه اين فكر به ذهن او خطور كرد در سرتاسر قلمرو خود اعلان كرد به هر كسي كه به او زمان درست هر اقدام، اينكه چه كساني مهمترين افراد هستند و چگونه ممكن است مهمترين كار براي انجام دادن را بداند را بياموزد، جايزة بزرگي خواهد داد.
مردان باتجربه نزد پادشاه آمدند اما آن‌ها به سوالات پاسخ‌هاي مختلفي دادند.
بعضي به اولين سوال اينگونه پاسخ دادند كه براي دانستن زمان درست هراقدامي فرد بايد جدول روزها، ماه‌ها و سال‌ها را از پيش ترسيم كرده و مي‌بايستي مطلقا بر طبق آن زندگي كند. آن‌ها گفتند بر اين اساس است كه هرچيز مي‌تواند در زمان مناسبش انجام شود. ديگران اظهار داشتند كه تصميم‌گيري قبل از زمان درست هر اقدام غيرممكن است، اما در مورد اين موضوع: فرد نبايد خود را در وقت‌گذراني بي‌فايده و اساس غرق كند در صورتي كه او بايد هميشه به همة آنچه در حال رخ دادن است توجه كند و سپس آنچه الزامي‌ترين است را انجام دهد. ديگران دوباره بيان داشتند كه هرچه پادشاه نسبت به آنچه در حال رخ دادن است توجه داشته باشد غير ممكن است كه زمان درست هر اقدامي را به شايستگي تشخيص دهد اما وي بايد شورايي از افراد خردمند داشته باشد، افرادي كه به او در ايجاد زمان مناسب هر اقدام كمك كنند.
اما سپس دگربار ديگران گفتند كه چيز‌هايي وجود دارد كه نمي‌توان تا مطرح شدن آن‌ها در شورا صبر كرد و فرد مجبور است درآن‌واحد تصميم بگيرد كه قبول مسئوليت كند يا نكند. اما به منظور تصميم‌گيري در اين موارد، فرد بايستي از پيش بداند كه چه‌چيز اتفاق خواهد افتاد. فقط جادوگران هستند كه به آن مطلع هستند و ازاين‌رو به منظور دانستن زمان درست هراقدام فرد بايد با جادوگران مشورت كند.
به‌طور مشابه پاسخ‌هاي مختلفي به سوال دوم داده شد. بعضي گفتند: « افرادي كه پادشاه بيشترين نياز را به آن‌ها دارد مشاورين، » بعضي گفتند: « كاهنين» و بعضي ديگر گفتند: « پزشكان هستند.» در حالي كه ديگر افراد گفتند: « افراد گوناگوني از بيشترين اهميت برخوردارند.»
در رابطه با سومين سوال به‌عنوان آنچه پراهميت‌ترين اقدام است، بعضي پاسخ دادند كه مهمترين كار در جهان علم است، بعضي گفتند مهارت در جنگ و بعضي ديگر عبادت مذهبي پاسخشان بود.
همة پاسخ‌ها متفات بود اما پادشاه با هيچ‌كدام از آن‌ها موافقت نكرد و جايزه‌اي به هيچ يك نداد. او هنوز تشنة پيدا كردن پاسخ درست به سوالاتش بود و تصميم گرفت تا با زاهدي خردمند كه شهرتش شهرة عام بود مشورت كند.
زاهد مذكور در جنگلي زندگي مي‌كرد كه هيچ‌وقت آنجا را ترك نكرده بود و به‌جز مردم عادي هيچ‌كس را به حضور نمي‌پذيرفت. بنابراين پادشاه لباس ساده‌اي پوشيد و قبل از اينكه به كلبة زاهد برسد از اسبش پياده شد، از محافظانش جدا شد و تنها رفت.
وقتي پادشاه نزديك كلبه شد زاهد در حال كندن زمين مقابل كلبه‌اش بود. وقتي پادشاه را ديد احوال‌پرسي كرد و به كندن ادامه داد. زاهد مردي نحيف و ضعيف بود و هر زماني كه بيل را به زمين فرومي‌برد و اندكي خاك را زيرورو مي‌كرد، عميقا نفس مي‌كشيد.
پادشاه نزديك شد و گفت: « اي زاهد خردمند من نزد تو آمده‌ام تا از تو درخواست كنم به سوالات من پاسخ دهي كه چگونه مي‌توانم دريابم كاردرست را در زمان درست انجام دهم؟ به چه افرادي بيشترين نياز را دارم و ازاين رو به چه كساني مي‌بايست توجه بيشتري نسبت به بقيه داشته باشم؟ و چه اموري مهمترين هستند و نياز به ارجع‌ترين توجه و رسيدگي را دارند؟ »
زاهد به پادشاه گوش فراداد اما هيچ پاسخي نداد و فقط در دستش آب‌دهان انداخت و كندن را دوباره از سر گرفت.
پادشاه گفت: « شما خسته‌ايد اجازه دهيد بيل را بگيرم و مدتي براي شما كار كنم.»
زاهد تشكر كرد و بيل را به پادشاه داد و روي زمين نشست. وقتي او به اندازه دو باغچه بيل زد ايستاد و سوالاتش را تكرار كرد. زاهد دوباره هيچ پاسخي نداد اما برخاست و دستش را دراز كرد تا بيل را بگيرد و گفت: « اكنون اندكي استراحت كن و اجازه بده من كمي كار كنم.»
اما پادشاه بيل را به او نداد و به كندن ادامه داد. يك ساعتي گذشت و ساعتي ديگر نيز همين‌طور. خورشيد در پس درختان شروع به پايين رفتن كرد و در آخر پادشاه بيل را داخل زمين فرو برد و گفت:« اي خردمند من براي پاسخ‌گويي به سوالاتم نزد تو آمده‌ام، اگر نمي‌تواني پاسخ هيچ‌يك را بدهي پس به من بگو من به خانه باز خواهم گشت. »
زاهد گفت: « ببينيد! يك نفر در حال تاختن است، بگذار ببينيم چه كسي است!»
پادشاه برگشت و مردي ريشدار را ديد كه از سمت جنگل به سمت آن‌ها مي‌دويد. مرد دستش را محكم روي شكمش فشار داده بود و خون از زير دستانش سرازير بود. وقتي به پادشاه رسيد در نهايت ضعف ناله مي‌كرد و نقش بر زمين شد. پادشاه و زاهد لباس‌هايش را پاره كردند، زخم عميقي روي شكم بود. پادشاه در حد توانش به خوبي زخم را شست و با دستمالش و حوله‌اي كه زاهد داشت آن را بست، اما خونريزي بند نمي‌آمد و پادشاه دوباره و دوباره باندها را كه به خون گرم آغشته شده بودند باز مي‌كرد، مي‌شست و ازنو زخم را مي‌بست. در آخر وقتي خونريزي بند آمد. مرد زنده ماند و تقاقاي چيزي براي نوشيدن كرد. پادشاه آب گوارايي براي نوشيدن آورد و به او داد. در اين فاصله آفتاب غروب كرده بود و هوا رو به سردي گرويده بود، از اين رو پادشاه به كمك زاهد مرد زخمي را به كلبه بردند و روي تخت خواباندند. مرد درحالي كه روي تخت دراز كشيده بود چشمانش را بست و آرام گرفت. اما پادشاه كه به‌خاطر پياده‌روي و فعاليتي كه انجام داده بود بسيار خسته بود. در آستانة در نشست و خوابش برد، خوابي خيلي بهتر از خواب‌هايي كه در طول شب‌هاي كوتاه تابستان داشت. هنگام صبح وقتي از خواب بيدار شد زماني طول كشيد تا به‌ياد آورد كجاست يا مرد ريشدار غريبه‌اي كه روي تخت دراز كشيده و با چشمان براقش عميقا به او زل زده بود، چه كسي است.
هنگامي كه مرد ريشدار ديد كه پادشاه بيدار شده و در حال نگريستن به اوست با صداي ضعيفي گفت: «مرا عفو كنيد!»
پادشاه پاسخ داد: «من تورا نمي‌شناسم و موضوعي وجود ندارد كه به‌خاطر آن تو راببخشم.»
مرد گفت: «شما مرا نمي‌شناسيد اما من شما را مي‌شناسم. من همان دشمن شما هستم كه قسم خورد انتقامش را از شما بگيرد زيراكه شما برادرم را اعدام و اموالش را توقيف كرديد. من مي‌دانستم كه شما به ديدار زاهد آمده بوديد و تصميم گرفتم شما را در راه برگشت به قتل برسانم، اما روز تمام شد و شما بازنگشتيد. ازاين رو براي پيدا كردن شما از مخفيگاهم بيرون آمدم و با محافظانتان روبرو شدم، آن‌ها مرا شناسايي و زخميم كردند. از چنگ آن‌ها فرار كردم اما اگر شما زخم مرا نبسته بوديد حتما از خونريزي مي‌مردم. من خواستار مرگ شما بودم ولي شما زندگي مرا نجات داديد. اكنون تا وقتي كه زنده باشم و اگر شما بخواهيد به شما همانند وفادارترين برده‌ها خدمت خواهم كرد و به پسرانم نيز دستور مي‌دهم همين كار را انجام دهند. مرا عفو كنيد.»
پادشاه ازاينكه خيلي راحت بين خود و دشمنش صلح برقرار شده بود و او را يار خويش ساخته بود، خرسند بود و او نه‌تنها مرد را بخشيد بلكه گفت كه خدمه و پزشكش را براي رسيدگي به حال او خواهد فرستاد و عهد كرد كه اموالش را بازگرداند. پادشاه پس از اينكه مرد زخمي را ترك كرد به ايوان در جستجوي زاهد رفت او آرزو داشت قبل از اينكه برود از او جوابي به سوالاتش كه مطرح كرده بود درخواست كند. زاهد بيرون از كلبه روي زانوانش مشغول كاشت دانه در باغچه‌هايي بود كه روز پيش كنده بود.
پادشاه به او نزديك شد و گفت: « اي مرد خردمند براي آخرين بار از شما تمنا مي‌كنم كه سوالاتم را پاسخ دهيد.»
زاهد كه هنوز روي زانوانس خم شده بود و به پادشاه كه در مقابلش ايستاده بود نگاه مي‌كرد گفت: «به سوالات شما پيش از اين پاسخ داده شده است.»
پادشاه پرسيد: « چگونه پاسخ داده شده؟ منظورتان چيست؟»
زاهد پاسخ داد: «متوجه نشديد!اگر شما ديروز به حال ضعيف من دلسوزي نكرده بوديد و آن باغچه‌ها را براي من شخم نزده بوديد و راه خود را رفته بوديد، آن مرد به شما حمله كرده بود و شما از اينكه پيش من نمانده بوديد افسوس مي‌خورديد. پس مهمترين زمان زماني بود كه شما مشغول كندن باغچه بوديد و من مهمترين فرد بودم و لطفي كه در حق من كرديد مهمترين عمل بود. پس از آن، زماني كه آن مرد به سمت ما مي‌تاخت، مهمترين زمان زماني بود كه شما به وضع او رسيدگي كرديد زيرا اگر شما زخم او را پيوند نزده بويد او بدون اينكه نسبت به شما رضايت خاطر داشته باشد مي‌مرد. بناباين به ياد داشته باش: فقط يك زمان وجود دارد كه مهم است، يعني اكنون. حال حاضر پراهميت‌ترين زمان‌هاست زيرا آن تنها زماني است كه برآن هر گونه تسلطي داريم. مهمترين فرد شخصي است كه همراه او هستيد زيراكه هيچ‌كس نمي داند كه آيا فرد ديگر با شخص ديگري ارتباط خواهد داشت يا نه. و مهمترين عمل عملي است كه به ديگران خوبي كني زيرا كه اين تنها هدفي بود كه بشر به زندگي در دنيا گام نهاد!»
به منظور درج نظر برای این مطلب، با نام کاربری و رمز عبور خود، وارد سایت شوید.
دانشگاه جامع علمی کاربردی
نظرات