ترجمه داستان مدرسه ای در لندن

• 
• 

توضیحات

منتشر شده در دوشنبه, 30 -3443 03:25

نوشته شده توسط نیره مهدی بیک

بازدید: 30218

School in England

One cold winter day a little girl and her father

arrived in London. Sara Crewe was seven years

old, and she had long black hair and green eyes. She sat

in the cab next to her father and looked out of the

window at the tall houses and the dark sky.

'What are you thinking about, Sara?' Mr Crewe asked.

'You are very quiet.' He put his arm round his daughter.

'I'm thinking about our house in India,' said Sara.

'And the hot sun and the blue sky. I don't think I like

England very much, Father.'

'Yes, it's very different from India,' her father said.

'.But you must go to school in London, and I must go

back to India and work.'

'yes, Father, I know,' said Sara. 'But I want to be with

you. Please come to school with me! I can help you with

your lessons.'

Mr Crewe smiled, but he was not happy. He loved his

little Sara very much, and he did not want to be without

her. Sara's mother was dead, and Sara was his only child.

Father and daughter were very good friends.

Soon they arrived at Miss Minchin's School for Girls

and went into the big house.

Miss Minchin was a tall woman in a black dress. She

looked at Sara, and then gave a very big smile.

'What a beautiful child!' she said to Mr Crewe.

Sara stood quietly and watched Miss Minchin. 'Why

does she say that?' she thought. 'I am not beautiful, so

why does she say it?

Sara was not beautiful, but her -father('was rich. And

Miss Minchin liked girls with rich fathers, because it was

good for the school (and good for Miss Minchin, too).

'Sara is a good girl,' Mr Crewe said to Miss Minchin.

Her mother was French, so she speaks French well. She

loves books, and she reads all the time. But she must play

with the other girls and make new friends, too.'

'Of course,' said Miss Minchin. She smiled again.

'Sara is going to be very happy here, Mr Crewe.'

Mr Crewe stayed in London for a week. He and Sara

went to the shops, and he bought many beautiful,

expensive dresses for his daughter. He bought books,.

and flowers for her room, and a big doll with beautiful dresses, too.

Miss Minchin smiled, but she said to her sister

Amelia: 'All that money on dresses for a child of seven!

She looks like a little princess, not a schoolgirl!'

When Mr Crewe left London, he was very sad. Sara was very sad

too, but she did not cry. She sat in her room and thought about her

father on the ship back to India. 'Father wants me to

be happy,' she said to her new doll. 'I love him

very much and I want to be a good daughter, so I

must be happy.' It was a very big, and very beautiful doll, but

of course it could not answer.

Sara soon made new friends in the school. Some little

rich girls are not very nice children -they think they are

important because they have money and lots of

expensive things. But Sara was different. She liked

beautiful dresses and dolls, but she was more interested

in people, and books, and telling stories.

She was very good at telling stories. She was a clever

child, and the other girls loved to listen to her.

The stories were all about kings and queens and princesses

and wonderful countries across the sea.

'How do you think of all those things?' asked her best

friend, Ermengarde.

'I have all these pictures in my head,' said Sara. 'So it's

easy to tell stories about them.'

Poor Ermengarde was not clever. She could never

remember any of her school lessons, and Miss Minchin

was always angry with her.

Sara often helped Ermengarde with her lessons.

'Listen, Ermie,' she said. 'You remember that French

king, Louis the Sixteenth? Well, this is a story about him.

One day in 1792 ...'

And so Ermengarde learnt her lessons through Sara's

stories, and she loved her friend very much. But not

everybody was Sara's friend. Lavinia was an older girl.

Before Sara came, Lavinia was the richest and the most

important girl in the school. But Sara's father was richer

than Lavinia's father. So now Sara was more important

than Lavinia, and Lavinia did not like that.

'Oh, Sara is so clever!' Lavinia often said. 'Sara is so

good at French! Her dresses are so beautiful, and she can

sing so well! And she is so rich! Of course Miss Minchin

likes her best!'

Sara did not answer when Lavinia said these things.

Sometimes, it was not easy, but Sara was a kind, friendly

girl, and she did not like to be angry with anyone.

2

The diamond mines

And so three years went by. Sara's father wrote

to her often, and Sara wrote loving little letters

back to him. One day a very exciting letter arrived:

Everybody in the school talked about it for days.

'My friend,' wrote Mr Crewe, 'has some mines in

northern India, and a month ago his workers found

diamonds there. There are thousands of diamonds in these mines, but it is expensive work to get them out.

My friend needs my help. So, Little Missus' (this was

Mr Crewe's special name for Sara), 'I am putting aU

my money into my friend's diamond mines, and one

day you and I are going to be very rich •.. '

Sara was not interested in money, but a story about

diamond mines in India was exciting. Nearly everybody

was very pleased for Sara, but not Lavinia, of course.

'Huh!' she said. 'My mother has a diamond. Lots of

people have diamonds. What's so interesting about

diamond mines?'

'But there are thousands of diamonds in these mines,'

said Ermengarde. 'Perhaps millions of them!'

Lavinia laughed. 'Is Sara going to wear diamonds in

her hair at breakfast, then? Or is it "Princess Sara" now?'

Sara's face went red. She looked at Lavinia angrily,

but said quietly, 'Some people call me "princess". I

know that. But princesses don't get angry or say unkind

things, so I'm not going to say anything to you, Lavinia.'

'To me, you are a princess,' Ermengarde said to Sara later.

'And you always look like a princess, in your beautiful

dresses.'

Sara was a princess to another girl, too. This was Becky.

She was a servant in Miss Minchin's school, and she was

only fourteen years old, but she worked all day and

sometimes half the night. She carried things upstairs and

downstairs, she cleaned the floors, she made the fires,

and she was always tired and hungry and dirty. She and

Sara had very different lives.

But one day Sara came into her bedroom, and there

was Becky, sleeping in a chair.

'Oh, you poor thing!' Sara said.

Then Becky opened her eyes and saw Sara. She got up

at once. 'Oh, Miss!' she said. 'I'm very sorry, Miss! I just

sat down for a minute and--'

· 'Don't be afraid,' said Sara. She gave Becky a friendly

smile. 'You were tired. That's all.'

'Are you-are you going to tell Miss Minchin?' asked

Becky. She began to move to the door.

'Of course not,' said Sara. 'Please don't run away. Sit

down again for a minute. You look so tired.'

'Oh, Miss, I can't!' Becky said. 'You're very kind

Miss, but Miss Minchin-'

'Please,' said Sara. She took Becky's hand. 'You're

only a little girl, like me. Let's be friends.'

And so Becky sat down again, and soon she and Sara

were friends. Nobody knew about this, of course. Rich

little girls at Miss Minchin's school did not make friends

with servant-girls, and it was a wonderful thing for

Becky. Nearly every day she and Sara met in Sara's

bedroom, just for five or ten minutes. Becky was always

hungry, and Sara often bought nice things for her to eat.

They sat and talked, and sometimes Sara told Becky

some of her stories. Becky loved that.

'Oh, Miss,' she said. 'You tell them so beautifully!

Sometimes I like your stories better than things to eat.'

And after those visits to Sara's room, Becky always

felt better - not so tired, and not so hungry.

Some months later Sara had her eleventh birthday.

Lessons stopped for the afternoon and there was a big

party for all the girls in the school.

This party is expensive for us,' Miss Minchin said to

her sister Amelia. 'But it looks good for the school.'

That afternoon there was a visitor to the school-Miss

Minchin's lawyer. He went with Miss Minchin into her

office and they closed the door. In the schoolroom next

door there was a lot of noise from Sara's party.

Everybody in there was very happy.

But in the office Miss Minchin was not happy. She

looked at the lawyer angrily., 'What are you saying?

Mr Crewe has no money? What about the diamond

mines?'

There are no diamond mines,' said the lawyer. 'Well,

there are mines, but there are no diamonds in them.'

'But Mr Crewe's good friend-' began Miss Minchin.

'Mr Crewe's good friend,' said the lawyer, 'ran away

with all Mr Crewe's money. Ralph Crewe was ill with a

fever, and when he heard about this, he got worse. A

week later he was dead.'

'Dead!' cried Miss Minchin. 'But what about his

daughter Sara? And this expensive birthday party?'

'Sara Crewe has no money,' said the lawyer. 'Not a

penny in the world, Miss Minchin. Not a penny.'

'She must leave my school at once,' Miss Minchin said

angrily. 'She must go this afternoon!'

'Where?' said the lawyer. 'Out into the streets? An

eleven-year-old girl? That's not going to look very good

for your school, Miss Minchin.'

Miss Minchin's face went red .

. 'You can't put her out in the streets,' said the lawyer.

He stood up. 'But perhaps she can work for you.'

The lawyer left, and Miss Minchin called her sister

Amelia. 'Bring Sara Crewe here at once,' she said.

Two minutes later Sara, in her beautiful blue party

dress, stood in front of Miss Minchin.

'Have you a black dress, Sara?' Miss Minchin said

coldly.

'yes, Miss Minchin,' said Sara. 'But it's very small.'

'Go and put it on at once,' said Miss Minchin. 'Y out

father is dead. There were no diamond mines, and your

father's friend ran away with all his money. You have

 

nothing. Not a penny. But I am going to be very kind to

you. You can stay in my house, but now you must be a

servant and work for your bread. You can sleep in a

servant's room upstairs, next to Becky's room

 

بخش اول: مدرسه ای در لندن

یکی از روزهای سرد زمستان دختر کوچکی هفت ساله به نام سارا با موهای بلند مشکی و چشمان سبز درحالیکه کنار پدرش در کالسکه نشسته بود بیرون از پنجره به خانه های بلند و آسمان گرفته نگاه می‌کرد.

آقای کرو در حالیکه دستش را روی شانه او گذاشت پرسید سارا به چه فکر می‌کنی خیلی ساکتی؟ سار گفت به خانه مان و آفتاب داغ و آسمانی آبی هند فکر می‌کنم لندن را خیلی دوست ندارم.

پدر بله این بسیار متفاوت از هند است اما تو باید در لندن به مدرسه بروی و من مجبورم سرکارم به هند برگردم

سارا: بله پدر می‌دانم اما دوست دارم باتوباشم خواهش می‌کنم با من به مدرسه بیا در درسهایت به تو کمک می‌کنم

آقای کرو دحالیکه ناراحت بود خنده ای کرد او عاشق سارا کوچولو بود مادر سارا فوت شده بود و او تنها فرزندش بود و پدر و دختر دوستان خوبی برای یکدیگر بودند.

آنها خیلی زود به مدرسه دخترانه مینچین رسیدند و وارد ساختمانی بزرگ شدند.

خانم مینچین زنی بلند قد با لباس مشکی بلند در حالیکه می‌خندید به سارا نگاه کرد به آقای کرو گفت چه دختر زیبایی

سارا ساکت ایستاده بود و به خانم مینچین نگاه می‌کرد و با خودش فکر می‌کرد که چرا این حرف را زد من که زیبا نیستم پس چرا این را گفت؟ سارا زیبا نبود اما پدرش ثروتمند بود و خانم مینچین دختران را با چنین پدران ثروتمند دوست داشت زیرا آنها برای مدرسه خوب بودند ( هم برای خانم مینچین خوب بودند)

آقای کرو به خانم مینچین گفت سارا دختر خوبی است و چون مادرش فرانسوی بود به خوبی فرانسه صحبت می‌کند عاشق کتاب است و همیشه کتاب می‌خواند اما او باید با بچه های دیگر بازی کند و دوست شود.

خانم مینچین در حالیکه دوباره خندید گفت البته سارا اینجا خیلی شاد خواهد بود. بعد از اینکه آنها از مدرسه بیرون آمدند چون قرار بود آقای کرو یک هفته در لندن بماند با هم به خرید رفتند و لباس‌های زیبا و گران‌بها کتاب و حتب گل برای اتاق سارا و همچنین یک عروسک بزرگ و زیبا خریدند.

خانم مینچین با خنده به خواهرش امیلیا گفت این همه پول برای لباس یک دختر هفت ساله او شبیه یک شاهزاده است نه یک محصل

وقتی آقای کرو از لندن رفت خیلی ناراحت بود سارا هم خیلی غمگین بود اما گریه نکرد در اتاقش نشست و به پدرش که با کشتی به هند برمی‌گررد فکر کرد.

او به عروسک جدیدش گفت پدر می‌خواست من خوشحال باشم من عاشق پدرم هستم و می‌خواهم دختر خوبی برایش باشم.

البته با اینکه عروسکش خیلی زیبا و بزرگ بود اما نمی‌توانست جواب بدهد سارا زود با بچه های مدرسه دوست شد بعضی از دخترها بچه های زیبایی نبودند اما چون ثروتمند بودند فکر می‌کردند که خیلی مهم هستند آنها ثروتمند بودند و چیزهای گران‌قیمت داشتند اما سارا متفاوت بود او لباسها و عروسک های زیبا را دوست داشت اما مردم کتاب و قصه گویی برایش جالبتر بود

سا را جذب قصه می‌گفت او بچه باهوشی بود بقیه دختران همه دوست داشتند به قصه هایش گوش بدهند داستان‌های او درباره پادشاهان و ملکه و شاهزاده ها و کشورهای عجیب در آنسوی دریاها بودند بهترین دوستش ارمنگارد پرسید چطور به این چیزها فکر می‌کنی سارا گفت من تصویر همه این چیزها را در فکر م دارم بنابراین گفتن همه این داستان‌ها آسان است.

طفلک ارمنگارد خیلی باهوش نبود او نمی‌توانست درس‌هایش را خوب به خاطر بسپارد و خانم مینچینی از دستش عصبانی بود سارا اغلب در درسها به او کمک می‌کرد او می‌گفت ارمی‌گوش کن یادت میاد که لوئی شانزدهم پادشاه فرانسه است خب این داستان درباره اوست روزی در سال 1792 ....

و ارمنگارد درسها را در میان قصه ها یاد می‌گرفت و او سارا را خیلی دوست داشت اما همه بچه های دوست سارا نبودند لیونیا بزرگترین دختر بود اوقبل از آمدن سارا ثروتمندترین و مهمترین دختر مدرسه بود اما پدر سارا از پدر لیونیا ثروتمندتر بود پس حالا سارا مهمتر از لیونیا بود و لیونیا او را دوست نداشت.

لیونیا اکثرا می‌گفت اوه سارا خیلی باهوشه سارا در فرانسه خوبه لباسهایش زیباست او می‌تواند خوب آوراز بخواند و او خیلی ثروتمند است حتما خانم مینچین اورا بهتر از همه دوست دارد وقتی لیونیا این چیزها را می‌گفت جواب نمی‌داد همیشه این کار راحت نبود اما سارا مهربان و دختر دوست داشتنی بود او دوست نداشت با کسی عصبانی شود.

بخش دوم: معادن الماس

سه سال به این نحو سپری شد پدر سارا اغلب برایش نامه می‌نوشت و سارا در جوابش عاشقانه نامه های کوتاهی به او می‌فرستاد یک روزنامه بسیار مهیجی رسید که همه در مدرسه درباره آن صحبت می‌کردند آقای کرو نوشته بود دوستم در شمال هند تعدادی معدن دارد که یک ماه پیش کارگران در آنجا الماس کشف کردند در معدن هزاران قطعه الماس وجود دارد اما استخراج آنها خیلی هزینه دارد و دوستم احتیاج به کمک دارد خانم کوچولو (این اصطلاح خاصی بود که آقای کرو برای سارا بکار می‌برد) من همه دارائیم را در معادن الماس دوستم سرمایه گذاری می‌کنم و به زودی ما خیلی ثروتمند خواهیم شد.

سارا خیلی به پول علاقه مند نبود اما داستان معادن الماس در هند تقریبا همه غیر از لیونیا برای سارا خوشحال بودند لیونیا گفت آه مادرم الماس دارد بسیاری از مردم الماس دارند چه چیزی درباره معادن الماس اینقدر جالب است؟

ارمنگارد گفت: اما در معدن هزاران شاید هم میلیونها الماس وجود دارد. لیونیا خندید و گفت از این به بعد سارا موهایش را در وقت صبحانه هم با الماس خواهد بست؟ یا حال او شاهزاده سارا است؟

سارا صورتش سرخ شد و با عصبانیت به لیونیا نگاه کرد اما به آرامی‌گفت بعضی ها منو شاهزاده صدا می‌کنند من اینو میدونم اما شاهزاده ها عصبانی نمی‌شوند یا چیزی با بی مهری نمی‌گونید بنابراین لیونیا هیچ چیزی بهت نمی‌گویم.

بعدا ارمنگارد به سارا گفت با این لباس‌های زیبایت برای من همیشه شبیه شاهزاده ها هستی سارا همچنین برای بقیه بچه های دیگر هم شاهزاده بود.

بکی مستخدم مدرسه خانم مینچین بود و فقط چهارده سال داشت اما تمام روز و بعضی وقتها تا نیمه شب کار می‌کرد او وسایل را از طبقه بالا به طبقه پائین می‌برد کف زمین را تمیز می‌کرد و بخاری ها را روشن می‌کرد و همیشه کثیف گرسنه و خسته بود و بسیار متفاوت از سارا زندگی می‌کرد.

اما یک روز وقتی سارا به اتاق خوابش آمد بکی روی صندلی خوابش برده بود سارا گفت اوه بیچاره

ناگهان بکی چشمانش را بازکرد و سارا را دید او فورا از جا پرید و گفت خیلی متاسفم خانم من فقط چنددقیقه نشستم و.... سارا گفت نترس و با مهربانی به او خندید و گفت تو خسته بودی همین

بکی پرسید شما شما به خانم مینچین میگین و به طرف در رفت . سا را گفت البته که نه لطفا نرو چند دقیقه دیگه بشین خسته به نظر می‌رسی.

بکی گفت اوه خانم نمی‌توانم شما خیلی مهربونین اما خانم مینچین....

سارا گفت خواهش می‌کنم و با مهربانی دست بکی را گرفت و گفت تو فقط مثل من یک دختر کوچک هستی بیا باهم دوست بشیم بنابراین بکی دوباره نشست و سار ا و بکی خیلی زود با هم دوست شدند البته کسی در این مورد چیزی نمی‌دانست در مدرسه خانم مینچین دختر کوچولو ثروتمند نباید با دختری خدمتکار دوست باشد و این چیزها برای بکی بسیار جالب بود آنها تقریبا یکدیگر را فقط برای پنج یا ده دقیقه ملاقات می‌کردند. بکی اکثرا گرفته بود سارا اکثرا خوراکی های خوبی برای او خریده بود آنها می‌نشستند و با هم حرف می‌زدند بعضی وقت ها هم سارا برای بکی قصه می‌گفت و بکی خیلی دوست داشت.

بکی: اوه خانم چقدر زیبا قصه می‌گین بعضی وقتها داستانهای شما را بهتر از چیزهای خوراکی دوست دارم. بکی بعد از ملاقاتها در اتاق سارا احساس بهتری داشت آنقد گرسنه و خسته نبود. چند ماه بعد تولد یازده سالگی سارا بود برای عصر آن روز کلاس درس تعطیل بود و جشن بزرگی برای دخترها در مدرسه بود. خانم مینچین به خواهرش امیلیا گفت این جشن برای ما خیلی پرهزینه است آن روی عصر شخصی به ملاقات خانم مینچین آمد وکیلش بود او با خانم مینچین به دفتر کار او رفتند و در را بستند.

در اتاق بغلی سرو صدای زیادی به خاطر جشن تولد سارا وجود داشت و همه خوشحال بودند اما خانم مینچین در دفترش خوشحال نبود و با عصبانیت به وکیل‌اش نگاه کرد و گفت چه می‌گویی آقای کرو پول نداره؟ پس معدن الماس چی؟

وکیل گفت هیچ معدن الماسی وجود ندارد خب معادن هستند اما هیچ الماسی در آنها نیست.

خانم مینچین گفت اما دوست خوب آقای کرو.....

وکیل گفت با همه سرمایه آقای کرو فرار کرد آقای کرو بیمار بود و تب داشته و بعد از شنیدن موضوع حالش بدتر شده و یک هفته بعد فوت کرده.

خانم مینچین مرده اما دخترش سارا و این جشن تولد پرهزینه؟ خانم مینچین گفت ساراکرو هیچ پولی نداره حتی یک پنی در این دنیا حتی یک پنی؟ او باید همین حالا از این مدرسه برود خانم مینچین با عصبانیت گفت همین امروز عصر باید برود وکیل گفت کجا؟ تو خیابان یک دختر یازده ساله ؟ این برای شما و مدرسه تان خوب نیست

خانم مینچین صورتش سرخ شد وکیل گفت شما نمی‌توانید او را بیرون کنید و در حالیکه بلند میشد اما شاید او بتواند برایتان کارکند

بعد از رفتن آقای وکیل خانم مینچین به خواهرش امیلیا صداکرد و گفت همین حالا به سارا بگو بیاید بعد از دو دقیقه سارا درحالی که لباس آبی زیبای تولدش را به تن داشت روبروی خانم مینچین ایستاده بود خانم مینچین با سردی پرسید لباس سیاه داری؟ سا را جواب داد بله اما خیلی برایم کوچک شده خانم مینچین گفت همین حالا برو و آن را بپوش پدرت مرده هیچ معدن الماسی وجود نداره و دوست او با همه پولها فرار کرده توهیچ چیزی نداری حتی یک پنی . ولی من با تو خیلی خوب مهربان خواهم بود می‌توانی در خانه من بمانی اما بعنوان خدمتکار باید خرجت را دربیاوری می‌توانی در اتاق خدمتکار زیر پله ها بغل اتاق بکی بخوابی.