ترجمه ی داستان الیور توییست

توضیحات

منتشر شده در دوشنبه, 30 -3443 03:25

نوشته شده توسط میلاد افشار

بازدید: 5989

Oliver’s early life

                                                
Oliver twist was born in a workhouse, and when he arrieved in this hard world, it was very doubtful whether he would live beyond the first three minutes. He lay on a hard little bed and struggled to start breathing.
Oliver fought his first battle without much assistance from the two people present at his birth. One was an old woman, who was nearly always drunk, and the other was a busy local doctor, who was not paid enough to be very interested in Oliver’s survival. After all, death was a common event in the workhouse, where only the poor and homeless lived.
However, Oliver managed to draw his first breath, and then announced his arrival to the rest of the workhouse by crying loudly.
His mother raised her pale young face from the pillow and whispered, ‘Let me see the child, and die.’
\the doctor turned away from the fire, where he had been warming his hands. ‘You must not talk about dying yet,’ he said to her kindly. He gave her the child to hold. Lovingly, she kissed the baby on its forehead with her cold white lips, then stared wildly around the room, fell back-and died.
‘Poor dear!’ said the nurse, hurriedly putting a green glass bottle back in the pocket of her long skirt
The doctor began to put on his coat. ‘The baby is weak and will probably have difficulties,’ he said. ‘If so, give it a little milk to keep it quiet.’ Then he looked at the dead woman. ‘The mother was a good-looking girl. Where did she come from?
‘She was brought here last night,’ replied the old woman. ‘She was found lying in the street. She’d walked some distance, judging by her shoes, which were worn to pieces. Where she came from, where she was going to, or what her name was, nobody knows.’
The doctor lifted the girl’s left hand. ‘The old story,’ he said sadly, shaking his head. ‘No wedding ring, I see, Ah! Good night.’
And so Oliver was left with only the drunken nurse. Without clothes, under his first blanker, he could have been the child of a king or a beggar, But when the woman dressed him later in rough cotton clothes, yellow with age, he looked exactly what he was – an orphan in a workhouse, ready for a life of misery, hunger, and neglect.
Oliver cried loudly, If he could have known that he was a workhouse orphan, perhaps he would have cried even more loudly.
There was no one to look after the baby in the workhouse, so Oliver was sent to a special ‘baby farm’ nearby. There, he and thirty other children rolled around the floor all day, without the inconvenience of too much food or too much clothing . Mrs. Mann, the old woman who ‘ looked after’ them, was very experienced. She knew what was good for children, and a full stomach was very dangerous to their health. She also knew what was good for herself, so she kept for her own use the money that she was given for the children’s food. The board responsible for the orphans sometimes checked on the health of the children, but they always sent the beadle, a kind of local policeman, to announce their visit the day before. So whenever the board arrived, of course, the children were always neat and clean.
This was the way Oliver was brought up. Consequently, at the age of nine he was a pale, thin child and short for his age. But despite frequent beatings by Mrs Mann, his spirit was strong, which was probably the reason why he managed to reach the age of nine at all.
On Oliver’s ninth birthday, Mr Bumble the beadle came to the house to see Mrs Mann. Through the front window Mrs Mann saw him at the gate, and turned quickly to the girl who worked with her.
‘Quick! Take Oliver and those others upstairs to be washed!’ she said. Then she ran out to unlock the gate. ( It was always kept locked to prevent official visitors walking in unexpectedly.)
‘ I have business to talk about,’ Mr Bumble told Mrs Mann as he entered the house. He was a big fat man, often bad – tempered, and was full of self-importance. He did not like to be kept waiting at a locked gate.
Mrs Mann took his hat and coat, placed a chair for him, and expressed great concern for his comfort. ‘You’ve had a long walk, Mr Bumble,’ she said, ‘and you must be thirsty.’ She took out a bottle from the cupboard.
‘No, thank you, Mrs Mann. Not a drop.’ He waved the bottle away.
‘Just a little drop, Mr Bumble, with cold water,’ said Mrs Mann persuasively.
Mr Bumble coughed. ‘What is it?’ he asked, looking at the bottle with interest.
‘Gin. I keep it for the children’s medicine drink.’
‘You give the children gin, Mrs Mann?’ asked Mr Bumble, watching as she mixed his drink.
‘Only with medicine, sir. I don’t like to see them suffer.’
‘You’re a good woman, Mrs Mann.’ Mr Bumble drank half his glass immediately. ‘I’ll tell the board about you. Now-the reason why I’m here. Oliver Twist is nine years old today. We’ve never been able to discover anything about his parents.’
‘Then how did he get his name?’
‘I gave it to him,’ said Mr Bumble proudly. ‘We follow the alphabet. The last one was an S - Swubble. Then it was T, so this one is Twist. The next one will be Unwin. Anyway, Oliver Twist is now old enough to return to the workhouse. Bring him here, please.’ While Mrs Mann went to get him, Mr Bumble finished the rest of his gin.
Oliver, his face and hands now almost clean, was led into the room.
‘Will you come along with me, Oliver?’ asked Mr Bumble in a loud voice.
Oliver was very glad to be free of Mrs Mann’s violence, but he said nothing because she was angrily shaking her finger at him.
However, as the gat closed behind Oliver, he burst into tears. He was leaving behind the other children, the only friends he had, and he realized at that moment how lonely he was in the world.
Mr Bumble walked on with long steps, with Oliver on his short little legs running beside him. The feeling of contentment produced by gin-and – water had now disappeared, and the beadle was in a bad mood once more.
Back at the workhouse, Oliver was taken to see the board. He stood in front of ten fat men who were sitting around a table.
‘What’s you name, boy?’ asked a particularly fat man with a very round, red face.
Oliver was frightened at the sight of so many people, and started to cry.
‘Why are you crying?’
The boy is a fool,’ one member of the board announced.
‘You know you have no father or mother,’ said the first man, ‘and that you have been brought up with other orphans?’
‘Yes, sir,’ replied Oliver, crying bitterly.
‘Why is the boy crying?’ repeated the other man, puzzled.
‘You have come here to be educated,’ continued the fat man, ‘so you will start working here tomorrow at six o’clock.
Oliver was led a way to a large room, where , on a rough hard bed, he cried himself to sleep.
The room in the workhouse where the boys were fed was a large stone hall, and at one end the master and two women served the food. This consisted of a bowl of thin soup three times a day, with a piece of bread on Sundays. The boys ate everything and were always hungry. The bowls never needed washing. The boys polished them with their spoons until they shone. After three months of this slow starvation, one of the boys told the others he was so hungry that one night he might eat the boy who slept next to him. He had a wild hungry eye, and the other boys believed him.
After a long discussion, they decided that one of them should ask for more food after supper that evening, and Oliver was chosen.
The evening arrived; the soup was served, and the bowls were empty again in a few seconds. Oliver went up to the master, with his bowl in his hand. He felt very frightened, but also desperate with hunger.
‘Please, sir, I want some more.’
The master was a fat, healthy man, but he turned very pale. He looked at the little boy in front of him with amazement. Nobody else spoke.
‘What?’ he asked at last, in a faint voice.
‘Please, sir,’ replied Oliver, ‘ I want some more.’
The master hit him with the serving spoon, then seized Oliver’s arms and shouted for the beadle. The beadle came quickly, heard the dreadful news, and immediately ran to tell the board.
‘He asked for more?’ Mr Lambkins, the fattest board member, asked in horror. ‘Bumble- is this really true?’
‘That boy will be hanged!’ said the man who earlier had called Oliver a fool. You see if I’m not right.’
Oliver was led away to be locked up, and a reward was offered to anybody who would take him away and use him for work

         .............         ..............                                            

شروع زندگی الیور

الیور توئیست در یک کارگاه به دنیا آمد و وقتی پا به این جهان دشوار گذاشت همه به زنده ماندن او حتی به مدت سه دقیقه هم شک داشتند. او بر روی یک تخت سفت آرامیده شد و برای نفس کشیدن تقلا می کرد.
الیور با کمک دو نفر از کسانی که هنگام تولدش در کنار او بودند با مشکلاتش جنگید. یکی از آنها یک پیرزن که تققریبا همیشه مست بود و دیگری یک دکتر داخلی پر مشغله که به دلیل حقوق کم برای زنده ماندن الیور تلاش چندانی نمی کرد. در نهایت مرگ یک اتفاق رایج بود که در کارگاه اتفاق می افتاد جایی که افراد فقیر و بی خانمان در آنجا زندگی می کردند.
با این حال الیور شروع به نفس کشیدن کرد و سپس وارد شدنش به کارگاه را با گریه های بلندش اعلام کرد.
مادرش صورت رنگ پریده اش را از روی بالش بلند کرد و به آرامی گفت: بگذارید بچه را ببینم و بعد بمیرم. دکتر از کنار آتشی که در حال گرم کردن دستانش بود آمد؛ روی برگرداند و با مهربانی به او گفت: تو نباید به این زودی ها در مورد مرگ صحبت کنی . بچه را به او داد تا در آغوش بگیرد. او عاشقانه با لب های سفید و سردش پیشانی بچه را بوسید سپس به اطراف اتاق خیره شد، به روی زمین افتاد و مُرد.
پرستار گفت: طفلکی...!
با پریشانی یک بطری شیشه ای سبز در داخل جیب دامن بلندش قرار داد.
دکتر کُتش را پوشید و گفت: نوزاد بسیار ضعیف است و احتمالاً سختی های زیادی خواهد داشت و اگه میشه برای ساکت کردنش مقداری شیر بهش بدین، سپس به زن مُرده نگاه کرد و گفت: مادر بچه زن زیبایی بود. اهل کجاست؟ پیرزن جواب داد: دیشب در حالی که در خیابان خوابیده بود پیدایش کردند و او را به اینجا آوردند. او با کفش های پوسیده و پاره اش مسافتی را طی کرده است از کجا آمده بود، به کجا می رفت، و یا اسمش چه بود، هیچ کس نمی دانست. دکتر دست چپ دختر را بلند کرد و در حالی که سرش را تکان می داد با ناراحتی گفت: داستان قدیمی... حلقه ازدواج هم ندارد.
و بدین ترتیب الیور با آن پرستار همیشه مست تنها ماند.
بدون لباس ، زیر پتویش می توانست هم بچه یک پادشاه باشد و هم بچه یک گدا. اما وقتی پرستار او را با لباس های زرد پنبه ای پوشانید و دقیقاً همان چیزی که واقعاً بود به نظر می رسید- یک یتیم در کارگاه آماده برای گرسنگی، تنهایی و یک زندگی مصیبت وار.
الیور با صدای بلند گریه می کرد و اگر می دانست که یک یتیم کارگاهی است شاید با صدای بلندتری گریه می کرد.
داخل کارگاه هیچ کسی نبود که از بچه ها نگهداری کند بنابراین او به یک مزرعه ی مخصوص کودکان در نزدیکی کارگاه فرستاده شد. در آنجا او و سی بچه دیگر بدون دردسر در مورد غذا ولباس زندگی می کردند. خانم (مَن) کسی که از آنها مراقبت می کرد خانم با تجربه ایی بود. او میدانست که چه چیزی برای بچه ها مفید است و اینکه شکم پُر برای سلامتی آنها خطر دارد. او همچنین می دانست که چه چیزهایی برای خودش خوب است. بنابراین پولی که برای غذای بچه ها دریافت می کرد را برای خودش نگه می داشت هیئت مدیره ی یتیمان بعضی اوقات برای اطمینان از سلامتی بچه ها ماموری را می فرستاد بنابراین هربار که مأمور سر می رسید بچه ها همیشه تمیز بودند.
اینگونه بود که الیور بزرگ شد. نتیجاتاً در سن نُه سالگی او یک کودک لاغر، رنگ و رو پریده و خیلی کوتاه قامت نسبت به سنش بود. اما الیور با وجود کتک های مکرر خانم (مَن) روحیه ی سفت و محکمی داشت که شاید تنها دلیلی بود که توانست به سن نُه سالگی برسد.
در تولد نُه سالگی الیور آقایی به اسم ( بامبل) همان مأمور انتظامات به خانه ی خانم (مَن) آمد که او را ملاقات کند. خانم (من) از داخل پنجره ی جلویی او را پشت در دروازه دید. سراسیمه به دختری که با او کار می کرد گفت: بجُنب! الیور وبه بقیه بچه ها رو ببر طبقه بالا وبشور. سپس شتابان رفت و در دروازه را باز کرد. (در دروازه همیشه برای جلوگیری از ورود غیر منتظره ی ویزیتورهای دولتی بسته بود).
آقای (بامبل) در حالی که وارد خانه می شد به خانم (من) گفت: می خواهم در مورد کاری با شما صحبت کنم. او یک مرد خپل ، اغلب بدخلق و کاملاً از خود راضی بود او هرگز دوست نداشت که پشت در دروازه بماند.
خانم (من) کُت و کلاه او را گرفت و یک صندلی برایش گذاشت و همه چیز برای راحتی اوفراهم کرد وگفت: پیاده روی زیادی داشته اید، حتماً باید تشنه باشید سپس از داخل کابینت یک بطری در آورد آقای (بامبل) بطری را کنار گذاشت و گفت: نَه، ممنون یک قطره هم میل ندارم. خانم (من) گفت: فقط چند جرعه همراه با آب خنک، آقای (بامبل) سرفه ای کرد و در حالی که با تعجب به بطری نگاه می کد پرسید مگه این چیه؟! خانم (من) گفت: عرق جوِ سیاه؛ برای مصرف دارویی بچه ها استفاده می کنم در حالی که نوشیدنی را هم می زد آقای (بامبل) او را نگاه کرد و پرسید شما به بچه ها عرق جو می دهید؟! خانم (من) جواب داد فقط برای مصرف دارویی قربان. دوست ندارم آنها رنج ببرن.
آقای (بامبل) خیلی سریع نیمی از نوشیدنیش را خورد و گفت: شما خانم خیلی خوبی هستید خانم (من). حتماً تعریف شما را به هیئت مدیره می کنم و اما دلیلی که من اینجا هستم...! الیور توئیست امروز نُه ساله شد. ما هیچ وقت نتوانستیم چیزی در مورد پدر و مادرش بفهمیم.
پس چه کسی این اسم را برایش انتخاب کرد؟ آقای (بامبل) متکبرانه جواب داد: من این اسم را برایش انتخاب کردم.
ما از حروف الفبا پیروی می کنیم . حرف آخر (اس) بود : (سوابل) حرف بعدی(تی) بنابراین ، این یکی (توئیست) می شود و بعدی (آن وین) خواهد بود .
به هرحال الیور توئیست به سنی رسیده است که به کارگاه برگردد. لطفاً بیاریدش اینجا. هنگامی که خانم (من) رفت تا الیور را بیاورد آقای (بامبل) بقیه عرق را تمام کرد.
الیور که دست و صورتش تقریباً تمیز شده بود به داخل اتاق هدایت شد آقای (بامبل) با صدای بلند گفت: با من میای الیور؟ الیور از اینکه می خواست از شَر خشونت خانم (من) خلاص بشه خیلی خوشحال بود اما چیزی نگفت چون انگشت لرزان خانم (من) به سمت او بود .
به هرحال به محض اینکه در دروازه پشت سر الیور بسته شد او زد زیر گریه، او تنها دوستانی را که داشت ترک کرد و در همان لحظه بود که متوجه شد چقدر در این دنیا تنهاست .
آقای (بامبل) با گام های بلند راه می رفت در حالی که الیور هم با پاهای کوچکش پشت سر او می دوید احساس رضایت و راحتی که عرق جُو سیاه به آقای (بامبل) داده بود در حال از بین رفتن بود و دوباره به حالت بدخلقی برگشت.
الیور را برای دیدن هیئت مدیره به پشت کارگاه بردند او درست روبروی ده مرد چاق که دور یک میز نشسته بودند ایستاد.
یکی از آنها با صورت گرد و تقریباَ سرخ از او پرسید: اسمت چیه؟
الیور از اینکه جلوی چشم چند نفر قرار داشت ترسیده بود و شروع کرد به گریه کردن. مأمور از الیور پرسید چرا گریه می کنی ؟  پشت او زد و الیور اشک از چشمانش جاری شد .
یکی از اعضای هیئت مدیره گفت: این پسر احمقه!
همان نفر اول ازش پرسید: تو هیچ می دانی نه پدر داری نه مادرو اینکه با بقیه بچه های یتیم بزرگ شدی؟
الیور درر حالی که گریه می کرد گفت بله قربان.
یه نفر تکرار کرد این پسر چرا گریه می کنه؟
او مرد چاق ادامه داد به حرف زدن و گفت: تو را آوردن اینجا که تحصیل کنی بنابراین فردا ساعت شش صبح اینجا برای کار کردن مشغول می شوی .
الیور را به یک اتاق بزرگ بردن و روی سفت خوابید . اتاقی که پسرها آنجا غذا می خوردن یک سالن سنگی بزرگ بود.
دوخانم و یک کارفرما در انتهای سالن غذا سرو می کردند غذا شامل یک کاسه سوپ ریز، سه وعده در روز می شد و البته یک تکه نان در روزهای یکشنبه بود. پسرها همه غذا را می خوردند و البته همیشه گرسنه بودند، کاسه هیچ وقت نیاز به شستشو نداشت چون همیشه ظرف ها را برق می انداختند .
بعد از سه ماه گرسنگی کشیدن یک روز یکی از پسرها به بقیه گفت: انقدر گرسنمه که ممکن یک شب یکی از بچه هایی رو که کنارم می خوابه بخورم گرسنگی از چشمهایش معلوم بود بقیه ام حرفش را باور کردند بعد از کلی جرو بحث تصمیم گرفتند یک شب بعد از شام یکی از آنها غذای بیشتری در خواست کنه و الیور برای این کار انتخاب شد.
شب فرا رسید،  غذاها سرو شد و در عرض چند ثانیه کاسه ها خالی شدند الیور در حالی که کاسه اش در دستش بود به سمت کارفرما رفت خیلی ترسیده بود اما همچنان ناامید و گرسنه بود .
به کارفرما گفت: من یکم دیگه می خوام قربان.
کارفرما مرد چاق و تنومندی بود اما رنگ از رخسارش پرید همه ساکت بودند و او با شگفتی به پسر بچه نگاه می کرد با صدای از حا رفته پرسید: چی؟
الیور جواب داد لطفاً قربان... من یکم دیگه می خوام
کارفرما او را با قاشق زد سپس بازوهای الیور را محکم گرفت و مأمور را صدا زد. مأمور خیلی سریع آمد وقتی همچین خبری را شنید رفت تا به هیئت مدیره بگه.
آقای (لیمکینز) چاق تین عضو هیئت مدیره با وحشت از آقای (بامبل) پرسید که آیا یه همچین چیزی واقعیت داره ؟
همان مردی که الیور را احمق صدا می زد گفت: که باید آویزانش کنیم .
در نهایت الیور زندانی شد و جایزه ایی هم در نظر گرفته شد برای کسی که بتواند او را ببرد و از او کار بکشد.

نويسنده : میلاد افشار

این کاربر 1 مطلب منتشر شده دارد.