بر باد رفته GONE WITH the WIND
- توضیحات
-
منتشر شده در چهارشنبه, 08 خرداد 1392 15:30
-
نوشته شده توسط مهدی یوسفی
-
بازدید: 3083
Scarlett O’Hara was not beautiful, but men did not realize this when caught her charm as the Tarleton twins were. Her eyes were green, and her skin was that soft white skin which Southern women valued so highly, and covered so carefully from the hot Georgia sun with hats and gloves.
On that bright Aprih afternoon of 1861, sixteen-year-old Scarlett sat in the cold shadow of the house at Tara, her father’s plantation. Stuart and Brent sat each side of her. They were friendly young men with deep red-brown hair, and were clever in the things that mattered in north Georgia at that time – growing good cotton, riding well, shooting straight and behaving like a gentleman.
‘Don’t you two care about being sent home from the University of Georgia for bad behavior? Scarlett was saying.
‘The war will start soon, said Brent. ‘You didn’t think we’d stay in university with a war going on, did you?’
There isn’t going to be a war,’ said Scarlett, looking bored. ‘Ashley Wilks and his father told Pa just last week that our men in Washington will come to an agreement with Mr.Lincoln about the Cofideracy. Anyway, the Yankees are too frightened of us to fight. And if you say “war” once more, I’ll go inside the house and shut the door!’
They looked across the red earth of Gerald O’hara’s land, which stretched away as far as the eye could see. The earth blood-coloured after the rains of recent weeks.
‘Scarlett, you’ll promise to dance with at the party at twelve Oaks tommarrow, won’t you?’ said Brent.
‘If you do, we’ll tell you a secret. ‘who told you?’
‘Miss Ppittyap Himlton, Ashley Wilks’ cousin who lives in Atlanta. Charles and Melanie Hamilton’s aunt,’ said Stuart.
‘She said that we’ll hear news of wedding tomorrow night, at the party. Said Brent.
‘Oh, I know that! Said Scarlett, disappointed. It’s about Charlie Hamilton and Honey Wilkes. Everyone knows they`ll married some day.’
‘No, It’s about Ashley,’ said Stuart. ‘He`s going to marry Charlie`s sister, Miss Melanie!’
Scarlett`s face didn not change but her lips went white – like a person who is in the first moment of shock.
‘They weren`t going to marry until the next year,’ said Stuart, ‘ but with the the all talk of war, both families think it will be better if they`e married soon.’ He smiled. ‘Now,
Scarlett you must promise to eat suopper with us at the party.’
‘Of course I will,’ said Scarlett automatically.
‘And give us pleny of dances?
‘Yes.’ She spoke as if in a dream.
‘And sit with us at launch,too?’ said Bent.
‘What?’ said Scarlett. ‘Oh, yes, of course.’
The twins were unable to believe their good luck. They talked on about the dance, and Ashley Wilkes and Melanie Hamilton.They laughed and joked, and waited for Scarlett to invite them to supper; and it was some time before they realize she was not listening to them.
Scarlett watched the twins ride away.
Ashley was going to marry Melanie Hamilton! Oh, it couldn`t be true! It was all a mistake. Ashley was in love with her; no Melanie
The twins waited for Scarlett to invite them to supper; and it was some time befor they realized she was not listening to them.
Mammy came out of the house. She was a big old Negro who loved Ellen O`Hara and her family. ‘Are the gentlemen gone?’ she asked. ‘Why didn`t you ask them to stay to supper?’
‘I didn`t want to listen to them taiking to Pa about the war all through supper,’ said Scarlett.
‘You just ain`t poite, Miss Scarlett,’ said Mammy. ‘Now come into the hoouse before you get cold.’
‘I want to watch the sun go down,’ said Scarlett. ‘I’ll sit here until Pa comes home. Just fetch me a light coat, Mammy.’
Mammy went back into the house and Scarlett made a quick decision. ‘ I`ll go and meet Pa,‘ she thought. ‘He`ll be coming back frome twelve Oaks soon, and he`ll know about Ashley.’
As a child, Scarlett had not given Ashley Wilkes a sigle thought.
But two years ago, he had arrived arrived home after touring Eroupe – riding to Tara with the sun so bright on his fair hair that it shone like silver. ‘You`ve grown up, Scarlett,’ hed had said, kissing her hand. And from tha moment on, she wantedhim as simply as she wanted food to eat, and horses to ride, and a soft bed to sleep in.
For two years, he took her to dances and supper, and a week did not past without Ashley calling at Tara. It was true he never spoke to her of love, and his clear grey eyes never burned with that hot light Scarlett knew so well in other men. But she was sure that he love her. She saw him looking her sometimes, in that sad, strange way of his.
Scarlett heard the sound of Gerald O`Hara`s house and saw him coming across the field oat full speed. Gerald was sixty years old, a small man with silver-white hair and hard little blue eyes. He was surprised to see her.
‘How is everyone at Twelve Oaks?’ she asked him.
‘They`re all talking about the war,’ he said, ‘and –‘
‘Did they speak about the party?’ Scarlett asked quickly.
‘Yes, I think they did,’ said Gerald. ‘Miss Melanie and her brother Charles have come from Atlanta and -’
‘Oh she did come! Scarlett`s heart became heavy. ‘Was Ashley there ,too?’
‘Yes, he was.’ Gerald looked closely at his daughter. ‘That`s why you came to meet me, isn`t it? Why you didn`t say so before? Now what`s all about you and Ashley?’
`There`s nothing, Pa,’ She said.
‘Has he asked to marry you?’
‘No!’ said Scarlett, quietly.
‘And he won`t,’ said Gerald. ‘John wilkes says that Ashley is to marry Miss Melanie. They`ll tell everyone tomarrow.’
A pain cut acroos Scarlett`s heart and she found it heart to breath.
Her father watched her and looked uncomfor table.
‘ Have you run after a man who`s not in love with you?’
‘No! said Scarlett.
‘You`re lying!’ said Gerald. Then went on in a kind way, ‘There are other lots of yong men, Scarlett. I want you to be happy, and you wouldn`t be happy with him.’
‘Oh, I would ! I would!’
‘The Wilkes are diffweent from other people,’ said Gerald. ‘They marry their cousins and keep their starngeness in the family. Looked how they read books, and go to Boston and Nw York to see painting and hear music.’
‘Nobody rides a horse better than Ashley!’ said Scarlett.
‘Oh yes Ashley can ride and drink with the best of men, but he cares nothing about these things,’ said Gerald. ‘Now listen, there are other fine boys to marry, Scarlett. And when I`m gone, I`ll leave Tara to you and-’
‘I don`t want Tara!’ cried Scarlett, angrily. Plantations don`t mean anything when-’ She was going to say when you don`t have the man you want,but Gerald`s shout stooped her.
‘Not mean anything! Land is the only thing in the world that does mean anything!’ he cried. ‘It will come to you, Scarlett, This love of the land. It`s in your blood and there is no denying it.’ He held her arm as they walked toward the house. ‘I`ll not worry your mother with this, and nor must you.’
They met Ellen O`Hara at the door. She was carrying a black bag in which she always kept the medicines she used for the slaves. Mammy was with her and did not look pleased.
‘Mr. O`Hara,’ Ellen said. A baby is dying at the Slattery house and Mammy and are going to see what we can do.’
‘The Slatterys!’ Geraled shouted. ‘Those white trash?’
She is always nursin` negroes and white trash who could look after themselves,’ said Mammy, annoyed.
‘Take my place at supper, Scarlett,’ Said Ellen, touching her daugther`s cheek. She was a tall woman, with aquiet, gentle voice and a warm smile that charmed everyone.
There was something magical about her her mother`s touch, thought Scarlett, and for a momment forgot all about Ashley.
But later an idea came to her. ‘Ashley doesn`t know I love him!’ she thought. ‘He thinks I love Brent or Stuart, and he`s marrying Melanie because he thinks he can`t have me! I must tell him, then we can run off to Jonesboro and get married! By this time tomarrow night, I might be Mrs Ashley Wilkes
اسکارلت اُهارا زیبا نبود. اما مردانی مانند دوقلوهای ترلتون که علاقه مند به متانت او بودند به این نکته پی نمی بردند. چشمانش سبز رنگ و پوست نرم سفید رنگی داشت که برای زنان جنوبی خیلی با ارزش بود و آن را با کلاه و دستکش در مقابل آفتاب سوزان جرجیا می.پوشاندند.
در بعد از ظهر یکی از روزهای نشاط آور آوریل سال 1861، اسکارلت 16 ساله در کشتزار پدرش با استوارت و برنت تارلتون در زیر سایه خنک خانه شان نشسته بود. دو برادر دوست داشتنی که موهایشان قرمز-قهوه ای سیر بود، و به هر چیزی که در جرجیا در آن زمان اهمیت داشت آشنایی داشتند —د در کشت پنبه، سوارکاری و تیراندازی مهارت داشتند و مانند افراد متشخص رفتار می.کردند.
اسکارلت گفت: براتون مهم نیست که شما رو از دانشگاه به خاطر رفتار بدتون اخراج کردن؟ برنت گفت: جنگ به زودی شروع میشه، فکر نمی کنی اگه جنگ شروع میشد ما باید تو دانشگاه می.موندیم؟
-اتفاقا هیچ جنگی در کار نیس. با بی حوصلگی ادامه داد:« اشلی والکز و پدرش به پاپا گفتن که نماینده هامون تو واشنگتن دارن به توافق می رسن. به هر حال یانکی ها از جنگ با ما خیلی می ترسن. جنگی در کار نیست. اگه یه بار دیگه بگین )جنگ( میرم تو خونه و در رو محکم می بندم! آنها به کشتزار گرالد اهارا که خاک سرخ رنگی داشت نگاه می کردند، که تا چشم کار می کرد امتداد داشت. خانه سفید رنگ گرالد مثل جزیره ای وسط دریای سرخ رنگ پرتلاطمی قرار داشت. زمین بعد از باران های هفته های قبل رنگی به سرخی خون گرفته بود.
برنت گفت: اسکارلت، قول می دی که تو مهمونی فردا تو توالو اکز باهمون برقصی؟
استوارت گفت: اگه این کار رو بکنی یه رازی رو بهت میگیم
-چی رازی؟ کی بهتون.گفته؟
استوارت: خانم پیتی پت همیلتون، دختر عمه اشلی والکز که تو آتلانتا زندگی میکرد. عمه ی کارلس و میلانی.همیلتون. برنت گفت: اون خانمه گفته که فردا شب خبر نامزدیشون رو میشنویم
اسکارلت مایوسانه گفت: میدونم! این خبر در مورد چارلی همیلتون و هانیویلکس هستش.
همه میدونن اونا یه روزی ازدواج.میکنن.
استوارت گفت: نه، اشلی میخواد با خواهر چارلی ازدواج کنه، یعنی خانم میلانی!
صورت اسکارلت تغییر نکرد اما لبهایش سفید شد مثل شخصی که در لحظات اول شوکه.شود.
استوارت گفت: اونا قصد نداشتن تا سال دیگه با هم ازدواج کنن، ولی با تموم حرفامون .درباره جنگ هر دو خانواده فکر میکنن اگه زود ازدواج کنن وضعشون بهتر میشه. او لبخندی زد و .ادامه داد: اسکارلت حالا باید به ما قول بدی برای صرف شام بیای مهمونی.
-.با.کمال.میل
-.و.باهمون.برقصی؟- او طوری صحبت کرد که انگار رویا.می.دید:.باشه
برنت گفت: سر میز ناهار هم با ما.می.شینی؟
- اوه، بله،.البته.
دوقلوها نتوانستند باور کنند چقدر خوش شانس هستند. آنها درباره رقص، اشلی والکز و میلانی همیلتون صحبت می کردند. می خندیدند و جوک می گفتند، منتظر اسکارلت بودند که آنها را به شام دعوت کند؛ و مدتی قبل از آن انتظار درک کردند که اسکارلت به حرفشان گوش نمی کند.
اسکارلت دوقلوها را می دید که با اسب دور می.شدند.
اشلی می خواست با میلانی همیلتون ازدواج کند! آه، این درست نیست! یک اشتباه بزرگ است. اشلی عاشقش بود نه میلانی!
دوقلوها منتظر اسکارلت بودند که آنها را به شام دعوت کند؛ و مدتی قبل از این انتظار درک کردند که اسکارلت به حرفشان گوش نمی کند.
ماما از خانه بیرون آمد. او پیرزن سیاه پوست هیکل مندی بود که اِلن اّهارا و خانواده اش را دوست داشت. او پرسید: همه رفتن؟ چرا ازشون نخواستی که برای شام بمونن؟
اسکارلت گفت: نمی خواستم موقع شام صحبتا.شون رو با پاپا درباره جنگ بشنوم.
-مودب باش خانم اسکارلت، حالا بیا تو خونه قبل از اینکه سردت بشه.
- میخام خورشید رو موقع غروب تماشا کنم. اینجا می شینم تا وقتی که پاپا بیاد خونه. فقط برام یه پالتو بیار.
ماما به داخل خانه برگشت و اسکارلت ناگهان تصمیمی گرفت. او با خود فکر کرد: برم و پاپا رو ببینم،اون به زودی از توالو اکز برمیگرده، و از اشلی خبر.داره.
در بچگی، اسکارلت درباره اشلی والکز شخصا فکر نکرده بود، اما دو سال قبل، بعد از گردشی در اروپا به خانه برگشته بود-به تارا می رفت در زیر تابش نور بسیار درخشان خورشید بر روی موهای بورش. اشلی گفته بود: بزرگ شدی، اسکارلت، و دستش را بوسید. و از آن لحظه به بعد، اسکارلت به او علاقه مند شد به همان سادگی که غذا را برای خوردن، اسبها را برای تاختن، و تخت خواب نرمی را برای خوابیدن می خواست. به مدت دو سال او اسکارلت را برای رقص و شام بیرون می برد، هفته ای بدون آمدن اشلی از تارا نمی گذشت. درست بود که او درباره عشقش نسبت به اسکارلت چیزی نمی گفت، و چشمان خاکستری شفافش با آن نگاه صمیمانه و آرامش بخش که اسکارلت در مردان دیگر می یافت اثری نبود. اما اسکارلت مطمئن بود که او دوستش دارد. اسکارلت اشلی را گاهی اوقات میدید که به او نگاه می کرد.
اسکارلت صدای اسب گرالد اوهارا را شنید و دید که با اسبش از آن طرف کشتزار با سرعت تمام می آید. گرالد مردی شصت ساله بود، مردی کوتاه قد با موهای سفید رنگ و چشمان آبی کوچک. با دیدن اسکارلت تعجب کرد.
اسکارلت پرسید: حال بفیه تو توالو اکز چطوره؟
گرالد جواب داد: همشون درباره جنگ صحبت می کنن و— اسکارلت فورا پرسید:اونا درباره مهمونی صحبتی.کردن؟ -آره، فکر کنم. خانم میلانی همیلتون و برادرش کارلس از آتلانتا اومدن و—
دلش گرفت وگفت: پس میلانی اومده! اشلی هم.اونجایه؟ گرالد اوهارا نگاهی به اسکارلت انداخت و گفت: آره، هست. برای همین اومدی منو ببینی، درسته؟ چرا قبل از این نگفتی؟ حالا بین تو و اشلی چی میگذره؟
- هیچی،.پاپا
ازت خاستگاری.کرده؟
به آرامی گفت: نه.
- و این کار رو هم نمیکنه. جان والکزمیگه که باید با خانم میلانی ازدواج کنه. اونا فردا به همه میگن. قلب اسکارلت به درد آمد و نفس کشیدن برایش مشکل شد.
پدرش به او نگاه کرد، ناراحت به نظر می.رسید.
- آیا دنبال مردی افتادی که عاشقت.نیست؟
- نه!
- داری دروغ میگی! سپس با مهربانی ادامه داد: یه عالمه جوون دیگه هم هست، اسکارلت ازت میخام غم وغصه رو بذاری کنار، تو با اون خوشبخت.نمیشی.
- میشم، میشم.
- خانواده والکز با بقیه فرق دارن، اونا با دختر عموها، دخترداییها، دخترخاله ها یا دختر عمه هاشون ازدواج میکنن و غریبه ها رو رد میکنن. دقت کن چطوری کتاب میخونن، و به بوستن و نیویورک برای نقاشی کردن میرن یا آهنگ گوش.میکنن.
- هیچکسی بهتر از اشلی اسب سواری.نمیکنه.
- آره، اشلی میتونه اسب سواری کنه و با حرفه ای ترین آدما نوشیدنی بخوره، اما به این جور چیزا هیچ اهمیتی هم نمیده، حال گوش کن، پسرای خوب دیگه ای هم برای ازدواج هستن، اسکارلت. وقتی مُردم تارا رو به تو می سپارم.و—
اسکارلت با عصبانیت گفت: من تارا رو نمیخام! بودن تو کشتزار هیچ ارزشی پیدا نمیکنه وقتی —او می خواست بگوید وقتی مردی رو که میخای بهش نمیتونی برسی، که گرالد با فریادی صحبتش را قطع کرد.
گرالد با گریه و زاری گفت: خونه و کاشانه آدم تنها جایی هستش روی کره زمین که ارزشمنده! این عشق به وطن یه روزی به تو هم میرسه، اسکارلت، خونِش تو رگات جاریه و جایی برای انکارش نیست. هنگامی که به طرف خانه شان می رفتند دست دخترش اسکارلت را گرفت و ادامه داد: با این وضیعت من نگران مادرت نیستم و تو هم نباید باشی.
آنها الن اهارا را دم در دیدند. او کیف مشکی رنگی را که همیشه در آن برای کارگران دارو نگه می داشت با خود آورده بود. مادرش همراهش بود و خوشحال به نظر نمی رسید.
الن گفت: آقای اهارا، یه بچه تو خونه اسلاتری داره میمیره، من و مامانم میریم اونجا ببینیم چی کاری از دستتمون.برمیاد. گرالد با صدای بلند گفت: خانواده اسلاتری! اون سفیدپوستای آشغال؟
مادر الن آزرده شد و گفت: دخترم همیشه پرستاری میکنه چه سیاه پوستا و چه سقید پوستای آشغالی که فقط به خودشون توجه.میکنن.
الن گفت: اسکارلت، برای شام جای منو بگیر. به گونه های دخترش دستی کشید. او زنی قدبلند بود، صدایی آرام و لطیف داشت و لبخندی محبت آميز بر چهره اش هویدا بود که همه را شیفته خود می کرد.
مطلب سحرآمیزی درباره دست کشیدن او بر گونه های دخترش وجود داشت که باعث شد اسکارلت یک لحظه همه چیز را درباره اشلی فراموش.کند.
اما بعدا فکری به ذهنش خطور کرد: اشلی نمیدونه من دوستش دارم! اون فکر میکنه من برنت یا استوارتو میخام، اون داره با میلانی ازدواج میکنه چون فکر میکنه نمیتونه به من برسه! باید بهش بگم، بعد میتونم باهش به جونزبر فرار کنم و با هم ازدواج کنیم! فرداشب همین موقع من شاید خانم اشلی والکز.باشم!
نويسنده :
مهدی یوسفی این کاربر 1 مطلب منتشر شده دارد.
به منظور درج نظر برای این مطلب، با نام کاربری و رمز عبور خود، وارد سایت شوید.
دانشگاه جامع علمی کاربردی
نظرات