Jane Eyre

• 
• 

توضیحات

منتشر شده در یکشنبه, 29 ارديبهشت 1392 13:15

نوشته شده توسط مسعود فخرپور

بازدید: 1111

 

Jane Eyre

Part 1 & 2

 

Translator: Massoud Fakhrpour

Instructor : Ms. Shahbazi

 

 

 

 

 

Part One – A child at Gateshead

 

We could not go for a walk that afternoon. There was such a freezing cold wind, and such heavy rain, that we all stayed indoors. I was glad of it. I never liked long walks, especially in winter. I used to hate coming home when it was almost dark, with ice-cold fingers and toes, feeling miserable because Bessie, the nursemaid, was always scolded me. All the time I knew I was different from my cousins, Eliza, John and Georgiana Reed. They were taller and stronger than me, and they were loved.

 

These tree usually spent their time crying and quarrelling, but today they were sitting quietly around their mother in the sitting-room. I wanted to join the family circle, but Mrs Reed, my aunt, refused. Bessie had complained about me.

 

‘No, I’m sorry, Jane. Until I hear from Bessie, or see for myself, than you are really trying to behave better, you cannot be treated as a good, happy child, like my children.’

 

‘What does Bessie say I have done?’ I asked.

 

‘Jane, it is not polite to question me in that way. If you cannot speak pleasantly, be quiet.’

 

I crept out of the sitting-room and into the small room next door, where I chose a book full of pictures from the bookcase, I climbed on to the window-seat and drew the curtain, so that I was completely hidden. I sat there for a while. Sometimes I looked out of the window at the grey November afternoon, and saw the rain pouring down on the leafless garden. But most of the time I studied the book and stared, fascinated, at the pictures. Lost in the world of imagination, I forgot my sad, lonely existence for a while, and was happy. I was only afraid that my secret hiding-place might be discovered.

 

Suddenly the door of the room opened. John Reed rushed in.

 

‘Where are you, rat?’ he shouted. He did not see me behind the curtain. ‘Eliza! Georgy! Jane isn’t here! Tell Mamma she’s run out into the rain – what a bad animal she is!’

 

‘How lucky I drew the curtain,’ I thought. He would never have found me, because he was not very intelligent. But Eliza guessed at once where I was.

 

‘She’s in the window-seat, John,’ she called from the sitting-room. So I came out immediately, as I did not want him to pull me out.

 

‘What do you want?’ I asked him.

 

‘Say, “what do you want, Master Reed”,’ he answered, sitting in an armchair. ‘ I want you to come here.’

 

John Reed was fourteen and I was only ten. He was large and rather fat. He usually ate too much at meals, which made him ill. He should have been at boarding school, but his mother, who loved him very much, had brought him home for a month or two, because she thought his health was delicate.

 

John did not love his mother or his sisters, and he hated me. He bullied and punished me, not two or three times a week, not once or twice a day, but all the time. My whole body trembled when he came near. Sometimes he hit me, sometimes he just threatened me, and I lived in terrible fear of him. I had no idea how to stop him. The servants did not want to offend their young master, and Mrs Reed could see no fault in her dear boy.

 

So I obeyed John’s order and approached his armchair, thinking how very ugly his face was. Perhaps he understood what I was thinking, for he hit me hard on the face.

 

‘That is for your rudeness to Mamma just now,’ he said, ‘and for your wickedness in hiding, and for looking at me like that, you rat!’

 

I was so used to his bullying that I never thought of hitting him back.

 

‘What were you doing behind that curtain?’ he asked.

 

‘I was reading,’ I answered.

 

‘Show me the book.’ I gave it to him.

 

‘You have no right to take our books,’ he continued. ‘You have no money and your father left you none. You ought to beg in the streets, not live here in comfort with a gentleman’s family. Anyway, all these books are mine, and so is the whole house, or will be in a few years’ time. I’ll teach you not to borrow my books again.’ He lifted the heavy book and threw it hard at me.

 

It hit me and I fell, cutting my head on the door. I was in great pain, and suddenly for the first time in my life, I forgot my fear of John Reed.

 

‘You wicked, cruel boy!’ I cried. ‘You are bully! You are as bad as a murderer!’

 

‘What! What!’ he cried. ‘Did she say that to me? Did you hear, Eliza and Georgiana? I’ll tell Mamma, but first…’

 

He rushed to attack me, but now he was fighting with a desperate girl. I really saw him as a wicked murderer. I felt the blood running down my face, and the pain gave me strength. I fought back as hard as I could. My resistance surprised him, and he shouted for help. His sisters ran for Mrs Reed, who called her maid, Miss Abbott, and Bessie. They pulled us apart and I heard them say, ‘What a wicked girl! She attacked Master John!’

 

Mrs Reed said calmly, ‘Take her away to the red room and lock her in there.’ And so I was carried upstairs, arms waving and legs kicking.

 

As soon as we arrived in the red room, I became quiet again, and the two servants both started scolding me.

 

‘Really, Miss Eyre,’ said Miss Abbott, ‘how could you hit him? He’s your young master!’

 

‘How can he be my master? I am not a servant’ I cried.

 

‘No, Miss Eyre, you are less than a servant, because you do not work,’ replied Miss Abbott. They both looked at me as if they strongly disapproved of me.

 

‘You should remember, miss,’ said Bessie, ‘that your aunt pays for your food and clothes, and you should be grateful. You have no other relations or friends.’

 

All my short life I had been told this, and I had no answer to it. I stayed silent, listening to these painful reminders.

 

‘And if you are angry and rude, Mrs Reed may send you away,’ added Bessie.

 

‘Anyway,’ said Miss Abbott, ‘God will punish you, Jane Eyre, for your wicked heart. Pray to God, and say you’re sorry.’ They left the room, locking the door carefully behind them.

 

The red room was a cold, silent room, hardly ever used, although it was one of the largest bedrooms in the house. Nine years ago my uncle, Mr Reed, had died in this room, and since then nobody had wanted to sleep in it.

 

Now that I was alone I thought bitterly of the people I live with. John Reed, his sisters, his mother, the servants – the all accused me, scolded me, hated me. Why could I never please them? Eliza was selfish, but was respected, Georgiana had a bad temper, but she was popular with everybody because she was beautiful. John was rude, cruel and violent, but nobody punished him. I tried to make no mistakes, but they called me naughty every moment of the day. Now that I had turned against John to protect myself, everybody blamed me.

 

And so I spent that whole long afternoon in the red room asking myself why I had to suffer and why life was so unfair. Perhaps I would run away, or starve myself to death.

 

Gradually it became dark outside. The rain was still beating on the windows, and I could hear the wind in the trees. Now I was no longer angry, and I began to think the Reeds might be right. Perhaps I was wicked. Did I deserve to die, and be buried in the churchyard like my uncle Reed? I could not remember him, but knew he was my mother’s brother, who had taken me to his house when my parents both died. On his death bed he had made his wife, aunt Reed, promise to look after me like her own children. I supposed she now regretted her promise.

 

A strange idea came to me. I felt sure that if Mr Reed had live he would have treated me kindly, and now, as I looked round at the dark furniture and the walls in shadow, I began to fear that his ghost might come back to punish his wife for not keeping her promise. He might rise from the grave in the churchyard and appear in this room! I was so frightened by this thought that I hardly dared to breathe. Suddenly in the darkness I saw a light moving on the ceiling. It may have been from a lamp outside, but in my nervous state I did not think of that. I felt sure it must be a ghost, a visitor from another world. My head was hot, my heart beat fast. Was that the sound of wings in my ears? Was that something moving near me? Screaming wildly, I rushed to the door and shook it. Miss Abbott and Bessie came running to open it.

 

‘Miss Eyre, are you ill?’ asked Bessie.

 

‘Take me out of here!’ I screamed.

 

‘Why? What’s the matter?’ she asked.

 

‘I saw a light, and I thought it was a ghost,’ I cried, holding tightly on to Bessie’s hand.

 

‘She’s not even hurt,’ said Miss Abbott in disgust. ‘She screamed just bring us here. I know all her little tricks.’

 

‘What is all this?’ demanded an angry voice. Mrs Reed appeared at the door of the room. ‘Abbott and Bessie, I think I told you to leave Jane Eyre in this room till I came.’

 

‘She screamed so loudly, ma’am,’ said Bessie softly.

 

‘Let go of her hands, Bessie,’ was Mrs Reed’s only answer. ‘Jane Eyre, you need no think you can succeed in getting out of the room like this. Your naughty tricks will not work with me. You will stay here an hour longer as a punishment for trying to deceive us.’

 

‘Oh aunt, please forgive me! I can’t bear it! I shall die if you keep me here…’ I screamed and kicked as she held me.

 

‘Silence! Control yourself!’ she pushed me, resisting wildly, back into the red room and locked me in. There I was in the darkness again, with the silence and the ghosts. I must have fainted. I cannot remember anything more.

 

 

Part Two – Leaving Gateshead

 

I woke up to find the doctor lifting me very carefully into my own bed. It was good to be back in my familiar bedroom, with a warm fire and candle-light. It was also a great relief to recognize Dr Lloyd who Mrs Reed called in for her servants (she always called a specialist for herself and the children). He was looking after me so kindly. I felt he would protect me from Mrs Reed. He talked to me a little, then gave Bessie orders to take good care of me. When he left, I felt very lonely again.

 

But I was surprised to find that Bessie did not scold me at all. In fact she was so kind to me that I became brave enough to ask a question.

 

‘Bessie, what’s happened? Am I ill?’

 

‘Yes, you became ill in the red room, but you’ll get better, don’t worry, Miss Jane,’ she answered. Then she went next door to fetch another servant. I could hear her whispers.

 

‘Sarah, come in here and sleep with me and that poor child tonight. I daren’t stay alone with here, she might die. She was so ill last night! Do you think she saw a ghost? Mrs Reed was too hard on her, I think.’ So the two servants slept in my room, while I lay awake all night, trembling with fear, and eyes wide open in horror, imagining ghosts in every corner.

 

Fortunately I suffered no serious illness as a result of my terrible experience in the red room, although I shall never forget that night. But the shock left me nervous and depressed for the next few days. I cried all day long and although Bessie tried hard to tempt me with nice things to eat or my favourite books, I took no pleasure in eating or even in reading. I knew I had no one to love me and nothing to look forward to.

 

When the doctor came again, he seemed a little surprised to find me looking so miserable.

 

‘Perhaps she’s crying because she couldn’t go out with Mrs Reed in the carriage this morning,’ suggested Bessie.

 

‘Surely she’s more sensible than that,’ said the doctor, smiling at me. ‘She’s a big girl now.’

 

‘I’m not crying about that. I hate going out in the carriage,’ I said quickly. ‘I’m crying because I’m miserable.’

 

‘Oh really, Miss!’ said Bessie.

 

The doctor looked at me thoughtfully. He had small, grey, intelligent eyes. Just then a bell rang for the servants’ dinner.

 

‘You can go, Bessie,’ he said. ‘I’ll stay here talking to Miss Jane till you come back.’

 

After Bessie had left he asked, ‘What really made you ill?’

 

‘I was locked up in a room with a ghost, in the dark.’

 

‘Afraid of ghosts, are you?’ hi smiled.

 

‘Of Mr Reed’s ghost, yes. He died in that room, you know. Nobody even goes in there any more. It was cruel to lock me in there alone without a candle. I shall never forget it!’

 

‘But you aren’t afraid now. There must be another reason why you are sad,’ he said, looking kindly at me.

 

How could I tell him all the reasons for my unhappiness!

 

‘I have no father or mother, brothers or sisters,’ I began.

 

‘But you have a kind aunt and cousins.’

 

‘But John Reed knocked me down and my aunt locked me in the red room,’ I cried. There was a pause.

 

‘Don’t you like living at Gateshead, in such a beautiful house?’ he asked.

 

‘I would be glad to leave it, but I have nowhere else to go.’

 

‘You have no relations apart from Mrs Reed?’

 

‘I think I may have some, who are very poor, but I know nothing about them,’ I answered.

 

‘Would you like to go to school?’ he asked finally. I thought for a moment. I knew very little about school, but at least it would be a change, the start of a new life.

 

‘Yes, I would like to go,’ I replied in the end.

 

‘Well, well,’ said the doctor to himself as he got up, ‘we’ll see. The child is delicate, she ought to have a change of air.’

 

I heard later from the servants that he had spoken to Mrs Reed about me, and that she had agreed immediately to send me to school. Abbott said Mrs Reed would be glad to get rid of me. In this conversation I also learned for the first that my father had been a poor vicar. When he married my mother, Miss Jane Reed of Gateshead, the Reed family were so angry that they disinherited her. I also heard that my parents both died of an illness only a year after their wedding.

 

But days and weeks passed, and Mrs Reed still said nothing about sending me to school. One day, as she was scolding, I suddenly threw a question at her. The words just came out without my planning to say them.

 

‘What would uncle Reed say to you if he were alive?’ I asked.

 

‘What?’ cried Mrs Reed, her cold grey eyes full of fear, staring at me as if I were a ghost. I had to continue.

 

‘My uncle Reed in now in heaven, and can see all you think and do, and so can my parents. They know how you hate me, and are cruel to me.’

 

Mrs Reed smacked my face and left me without a word. I was scolded for an hour by Bessie as the most ungrateful child in the world, and indeed with so much hate in my heart I did feel wicked.

 

Christmas passed by, with no presents or new clothes for me. Every evening I watched Eliza and Georgiana putting on their new dresses and going out to parties. Sometimes Bessie would come up to me in my lonely bedroom, bringing a piece of cake, sometimes she would tell me a story, and sometimes she would kiss me good night. When she was kind to me I thought she was the best person in the world, but she did not always have time for me.

 

On the morning of the fifteenth of January, Bessie rushed up to my room, to tell me a visitor wanted to see me. Who could it be? I knew Mrs Reed would be there too and I was frightened of seeing her again. When I nervously entered the breakfast-room I looked up at – a black column! At least that is what he looked like to me. He was a tall, thin man dressed all in black, with a cold, stony face at the top of the column.

 

‘This is the little girl I wrote to you about,’ said Mrs Reed to mthe stony stranger.

 

‘Well, Jane Eyre,’ said the stranger heavily, ‘and are you a good child?’

 

It was impossible to say yes, with Mrs Reed sitting there, so I was silent.

 

‘Perhaps the less said about that, the better, Mr Brocklehurts,’ said Mrs Reed, shaking her head.

 

‘I’m sorry to hear it,’ he answered. ‘Come here, Jane Eyre, and answer my question. Where do the wicked go after death?’

 

‘They go to hell,’ I answered.

 

‘And what must you do to avoid going there?’ he asked.

 

I thought for a moment, but could not find the right answer.

 

‘I must keep in good health, and not die,’ I replied.

 

‘Wrong ! Children younger than you die all the time. Another question. Do you enjoy reading the Bible?’

 

‘Yes, sometimes,’ I replied, hesitating.

 

‘That is not enough. Your answer show me you have a wicked heart. You must pray to God to change it, if you ever want to go to heaven.’

 

‘Mr Brocklehurst,’ interrupted Mrs Reed, ‘I mentioned to you in my letter that this little girl has in fact a very bad character. If you accept her at Lowood school, please make sure that the headmistress and teachers know how dishonest she is. She will try to lie to them of course. You see, Jane, you cannot try your tricks on Mr Brocklehurst.’

 

However hard I had tried to please Mrs Reed in the past, she always thought the worst of me. It was not surprising that I had come to hate her. Now she was accusing me in front of a stranger. My hopes of starting a new life at school began to fade.

 

‘Do not worry, madam,’ Mr Brocklehurst said, ‘the teachers will watch her carefully. Life at Lowood will do her good. We believe in hard work, plain food, simple clothes and no luxury of any kind.’

 

‘I will send her as soon as possible then, Mr Brocklehurst. I hope she will be taught according to her low position in life.’

 

‘Indeed she will, madam. I hope she will be grateful for this opportunity to improve her character. Little girl, read this book. It tells the story of the sudden death of a young girl who was a liar. Read and pray.’

 

After Mr Brocklehurst had given me the book and left, I felt I had to speak. Anger was boiling up inside me. I walked up to Mrs Reed and look straight into her eyes.

 

‘I do not deceive people! If I told lies, I would say I love you! But I don’t, I hate you! I will never call you aunt again as long as I live. If anyone asks how treated me, I will tell them the truth, that you were very cruel to me. People think you are a good woman, but you are lying to them!’

 

Even before I had finished I began to experience a great feeling of freedom and relief. At least I had said what I felt! Mrs Reed looked frightened and unhappy.

 

‘Jane, I want to be your friend. You don’t know what you’re saying. You are too excited. Go to your room and lie down.’

 

‘I won’t lie down. I’m quite calm. Send me to school soon, Mrs Reed. I hate living here.

 

‘I will indeed send her soon,’ murmured Mrs Reed to herself.

 

 

 

 

بخش اول - کودکی در گیتس هد

 

آن روز نتوانستیم برای قدم زدن بیرون برویم. سوز شدیدی بود و باران تندی می بارید که باعث شد در خانه بمانیم. من از این موضوع خوشحال بودم. هیچوقت از قدم زدن های طولانی آن هم در زمستان خوشم نمی آمد. متنفر بودم از اینکه وقتی به خانه بر می گردیم هوا رو به تاریکی باشد و اینکه تمام انگشت هایم از سرما یخ می زدند حس بدبختی را در من به وجود می آورد چون دایه بسی در چنین مواقعی با حالتی سرزنش آمیز با من رفتار می کرد. از همان ابتدا می دانستم که با دایی زاده هایم، الیزا، جان و جورجیانا رید، فرق دارم. آنها قوی تر و بلندتر از من بودند و همه دوستشان داشتند.

 

آنها معمولاً یا درحال دعوا کردن بودند یا گریه، اما در آن موقع آرام کنار مادرشان در اتاق نشیمن نشسته بودند. می خواستم به این جمع خانوادگی بپیوندم که زن دایی رید اجازه نداد. بسی چغلی من را کرده بود.

 

"نه جین، متاسفم، تا وقتی که از بسی نشنوم یا خودم نبینم که سعی داری رفتارت را بهترکنی نمی توانم با تو مثل بچه های خودم که با ادب و خوش برخورد هستند، رفتار کنم."

 

پرسیدم: "بسی به شما گفته من چه کار کرده ام؟"

 

"جین، این مودبانه نیست که اینطور از من سوال کنی. اگر نمی توانی مودبانه صحبت کنی، چیزی نگو."

 

به آرامی از اتاق نشیمن خارج شدم و به اتاق بغلی که اتاقی کوچک بود رفتم. از قفسه یک کتاب که پر از عکس بود برداشتم. روی سکوی جلوی پنجره نشستم و پرده را طوری کشیدم که کاملاً پنهان شدم و کسی من را نمی دید. کمی آنجا نشستم. گاهی از پنجره نگاهی به بعدازظهر دلگیر ماه نوامبر می انداختم و بارش باران را روی باغچه ای که دیگر برگی برایش نمانده بود تماشا می کردم. اما بیشتر کتاب می خواندم و با اشتیاق به عکس های کتاب نگاه می کردم. در دنیای خیالات خودم غرق بودم، برای مدتی هم که شده دیگر خبری از زندگی غمگین و تنهای خودم نداشتم و شاد بودم. تنها ترسم این بود که کسی مخفیگاه محرمانه ام را پیدا کند.

 

یک مرتبه در باز شد. جان رید توی اتاق پرید. فریاد زد: " کجایی موش کثیف؟" او من را پشت پرده نمی دید. "الیزا! جورجی! جین اینجا نیست. به مادر بگو توی این باران از خانه فرار کرده، جانور زشت!"

 

دردلم گفتم: "چه شانسی آوردم که پرده را کشیدم." او نمی توانست من را پیدا کند چون آنقدرها باهوش نبود، اما الیزا فوراً حدس زد که من کجا هستم.

 

از اتاق نشیمن داد زد: "جان، او روی سکوی جلوی پنجره است." وقتی اوضاع را اینطور دیدم، بی درنگ از اتاق بیرون آمدم چون نمی خواستم جان من را کشان کشان بیرون ببرد.

 

از او پرسیدم: "چه کار دارید؟"

 

در حالی که روی صندلی راحتی نشسته بود، گفت: "باید بگویی، چه کار دارید ارباب رید. می خواهم بیایی اینجا."

 

جان رید چهارده سال داشت ومن تنها ده سال، درشت اندام بود و کمی چاق. معمولاً سر هر وعده ی غذایی آنقدر زیاد می خورد که باعث می شد ناخوش شود. او می بایست در مدرسه شبانه روزی می بود اما مادرش که خیلی دوستش داشت، او را یک یا دو ماه به خانه آورده بود چون خیال می کرد پسرش ضعیف شده است.

 

جان مادر و خواهرهایش را دوست نداشت و البته از من متنفر بود. او، نه دو یا سه بار در هفته، نه یک یا دوبار در روز، بلکه تمام وقت من را آزار می داد و تنبیه می کرد. وقتی نزدیک من می شد تمام تنم می لرزید. گاهی اوقات من را کتک می زد، بعضی وقت ها فقط من را تهدید می کرد و زندگی من تحت تاثیر وحشت از او به سختی می گذشت. نمی دانستم چگونه باید مانع این رفتارهای او شوم. خدمتکارها نمی خواستند باعث رنجش ارباب کوچک خود شوند و خانم رید هم هیچ مشکلی در پسر عزیزدردانه خود نمی دید.

 

ناچاراً دستور او را اطاعت کردم و نزدیک صندلی راحتی او شدم، به این فکر می کردم که جان چه چهره ی کریه ای دارد. شاید او هم فکر من را خواند که محکم توی صورتم کوبید.

 

گفت: " این برای رفتار بی ادبانه ای که الان با مادر داشتی و مخفی شدن موذیانه ات و همینطور برای اینکه بد به من نگاه می کنی، موش کثیف!"

 

طوری به کتک خوردن از او عادت کرده بودم که حتی فکر تلافی هم به ذهنم خطور نمی کرد.

 

پرسید: "پشت پرده چه کار می کردی؟"

 

پاسخ دادم: "کتاب می خواندم."

 

"کتابی که می خواندی را به من نشان بده." کتاب را به او دادم.

 

ادامه داد: "تو حق برداشتن کتاب های ما را نداری. تو پولی نداری و پدرت تو را بی چیز رها کرده، تو باید الان در خیابان ها گدایی می کردی، نه اینکه اینجا در آسایش با یک خانواده محترم زندگی کنی. به هر حال، همه ی این کتاب ها مال من است، و همینطور این خانه که به هر صورت تا چند سال دیگر مال من می شود. طوری حالی ات می کنم که بدانی دیگر نباید به کتاب های من دست بزنی." کتاب سنگین را بلند کرد و با قدرت به طرف من پرت کرد.

 

کتاب به من اصابت کرد و طوری افتادم که سرم به در خورد و شکست. درد خیلی شدیدی داشتم، و ناگهان برای اولین بار در عمرم ترسم از جان رید را از یاد بردم.

 

فریاد زدم: "پسر بدجنس بی رحم! گردن کلفت! تو مثل قاتل ها می مانی!"

 

داد زد: "چه گفتی! چه گفتی! منظورت من بودم؟ الیزا! جورجیانا! شنیدید؟ به مادر می گویم، اما قبل اش..."

 

به سرعت به طرف من هجوم آورد ولی دیگر با دختری از جان گذشته طرف بود. واقعاً او را مثل یک قاتل شرور می دیدم. جاری شدن خون را روی صورتم حس کردم و این درد به من قدرت بخشید. با تمام توانم به او حمله کردم. مقاومت من او را متحیر کرد، فریاد زد و کمک خواست. خواهرهایش دنبال خانم رید رفتند، او هم خانم آبوت خدمتکار و بسی را صدا زد. ما را از هم جدا کردند و شنیدم که گفتند: " چه دختر شروری! به آقای جان حمله کرد!"

 

خانم رید آهسته گفت: " او را در اتاق سرخ بیندازید و در را هم قفل کنید." و در حالی که دست و پا می زدم من را به طبقه ی بالا بردند.

 

به محض اینکه به اتاق سرخ رسیدیم، من دوباره ساکت شدم و هر دو خدمتکار شروع به سرزنش من کردند.

 

"خانم ایر، واقعاً چه طور توانستید او را بزنید؟ او ارباب جوان شماست!"

 

فریاد زدم: او چه طور می تواند ارباب من باشد؟ من که خدمتکار نیستم!"

 

خانم آبوت پاسخ داد: "نه، خانم ایر شما از یک خدمتکار هم پایین ترید چون کار نمی کنید." طوری به من زل زدند که نفرت شدید از نگاه آنها پیدا بود.

 

بسی گفت: " خانم، نباید فراموش کنید که زن دایی شما خرج غذا و لباس هایتان را می دهد و باید از این بابت سپاسگزار باشید. شما خویشاوند یا دوست دیگری ندارید."

 

در تمام طول عمر کوتاهم این حرف ها را شنیده بودم و پاسخی برایش نداشتم. ساکت ماندم و به این تذکرهای دردآور گوش می دادم.

 

بسی ادامه داد: "و اگر پرخاشگر و گستاخ باشید، ممکن است خانم رید شما را بیرون بیندازد."

 

خانم آبوت گفت: " جین ایر! در هر صورت، خدا تو را به خاطر قلب شیطانی ات مجازات خواهد کرد. به درگاه او دعا کن و مغفرت بخواه!" آنها از اتاق خارج شدند و وقتی از قفل شدن در مطمئن شدند رفتند.

 

اتاق سرخ، اتاقی سرد و ساکت بود که اگر چه یکی از بزرگترین اتاق های خواب خانه بود اما به ندرت از آن استفاده می شد. 9 سال قبل دایی ام، آقای رید در این اتاق درگذشته بود و از آن زمان به بعد کسی نخواسته بود که در این اتاق بخوابد.

 

حالا که تنها بودم با اندوه زیاد به آدم های اطرافم فکر می کردم. جان رید، خواهرهایش، مادرش، خدمتکارها، همه ی آنها به من تهمت می زدند، سرزنشم می کردند، از من متنفر بودند. چرا هیچوقت نتوانستم رضایت آنها را جلب کنم؟ الیزا دختری خودخواه بود ولی به او احترام می گذاشتند. جورجیانا اخلاق بدی داشت ولی به خاطر زیبایی چهره اش محبوب همه بود. جان گستاخ، سنگدل و خشن بود ولی هیچکس مواخذه اش نمی کرد. من سعی می کردم اشتباهی انجام ندهم اما آنها در تمام طول روز من را بدذات می نامیدند. این بار هم که برای دفاع از خودم در مقابل جان ایستاده بودم همه من را سرزنش کردند.

 

تمام آن بعدازظهر طولانی را در اتاق سرخ، همچنان مشغول این پرسش از خودم که چرا من باید عذاب می کشیدم و چرا زندگی اینقدر نسبت به من بی انصاف بود، گذراندم. شاید باید فرار می کردم و یا انقدر گرسنگی می کشیدم تا بمیرم.

 

رفته رفته هوای بیرون تاریک شد. همچنان باران به پنجره می کوبید و می توانستم صدای باد را که لای درختان می پیچید بشنوم. حالا دیگر عصبانی نبودم، و کم کم این فکر به ذهنم خطور کرد که شاید خانواده ی رید درست می گفتند. شاید من بدذات بودم. آیا همانند دایی رید، مستحق مرگ و دفن شدن در آرامگاه کلیسا بودم؟ نمی توانستم او را به خاطر بیاورم، تنها می دانستم او برادر مادرم بود که وقتی والدینم مردند، من را به اینجا آورده و در بستر مرگ از زن دایی ام قول گرفته بود که مانند بچه های خودش از من مراقبت کند. گمان می کنم بعد از آن روز، زن دایی رید از قولش پشیمان شده بود.

 

فکر غریبی به ذهنم خطور کرد. مطمئن بودم اگر آقای رید زنده بود با مهربانی با من رفتار می کرد، و حالا وقتی که به وسایل تیره ی اتاق و دیوارها که بر آنها سایه افکنده شده بود نگاه می کردم، کم کم این ترس در من به وجود آمد که امکان داشت روح دایی رید برای مجازات همسرش که قولش را نگه نداشته بود بازگردد. ممکن بود او از گور خود در آرامگاه کلیسا برخیزد و در این اتاق ظاهر شود. این فکر من را طوری ترسانده بود که به سختی جرات می کردم حتی نفس بکشم. یک مرتبه در تاریکی نوری را دیدم که روی سقف حرکت می کرد. احتمالا آن نور چراغی از بیرون بوده که آن زمان به خاطر حالت آشفته ی من چنین فکری به ذهنم خطور نکرده بود. مطمئن بودم که این یک روح است، مهمانی که از جهانی دیگر آمده بود. سرم داغ شد، قلبم به تندی می تپید. آیا من صدای بال زدن می شنیدم؟ یعنی چیزی نزدیک من در حرکت بود؟ ناخوداگاه فریاد کشیدم و به سرعت به سمت در رفتم و آن را تکان دادم. خانم آبوت و بسی به سرعت آمدند و در را باز کردند.

 

بسی پرسید: "خانم ایر، ناخوش هستی؟"

 

با صدای بلند گفتم: "من را زا اینجا ببرید بیرون!"

 

بسی پرسید: "چرا؟ مگر چه شده؟"

 

" نوری دیدم و فکر کردم یک روح بوده است." گریه کردم و محکم دست بسی را گرفتم.

 

خانم آبوت با حالتی از انزجار گفت: "هیچ چیزی نشده، او فقط فریاد کشید تا ما را اینجا بکاشند. من تمام حقه های بچگانه ی او را از برم."

 

صدایی با لحن عصبانی پرسید: "این سر و صداها به خاطر چیست؟" خانم رید وارد اتاق شد و گفت: "آبوت! بسی! فکر کنم به شما گفتم جین ایر را در این اتاق حبس کنید تا من بر گردم."

 

بسی به آرامی گفت: "خانم، او جیغ بسیار بلندی کشید."

 

جواب خانم رید تنها این بود: "بسی، دست او را ول کن. جین ایر! فکر نکن با این کارها می توانی از اتاق بیرون بروی. حقه های شیطانی تو روی من کار ساز نیست. برای اینکه می خواستی ما را فریب بدهی یک ساعت دیگر هم باید اینجا بمانی."

 

جیغ کشیدم و همچنانکه من را نگه داشته بود پا می کوبیدم: "آه زن دایی، من را ببخشید! من نمی توانم تحمل کنم! اگر من را اینجا نگه دارید من خواهم مرد..."

 

"ساکت شو! خودت را کنترل کن!" من را به شدت زیاد داخل اتاق هل داد و در را قفل کرد. دوباره برگشته بودم به تاریکی، جایی که ساکت بود و ارواح آنجا بودند. احتمالا آن زمان از حال رفته بودم. چیز دیگری به خاطر نمی آورم.

 

 

بخش دوم – رهایی از گیتس هد

 

از خواب بيدار شدم تا به دنبال دكتري بگردم كه من را با احتياط تمام در رختخواب خودم قرار داده بود. از این که به اتاق خواب همیشگی خودم برگشته بودم احساس خوشحالی می کردم. آنجا نور شمع همراه با آتشی گرم داشت، و همینطور مجسمه ای بزرگ برای یادبود دکتر لوید که خانم رید او را برای طبابت خدمتکارهایش خبر می کرد (چون همیشه برای خودش و فرزندهایش یک دکتر متخصص فرا می خواند). دکتر لوید بامهربانی از من مراقبت می کرد. احساس کردم که او در مقابل خانم رید از من محافظت می کند. او کمی با من صحبت کرد و بعد به بسی سفارش کرد که به خوبی از من مراقبت کند. وقتی که او رفت من بازهم احساس تنهایی کردم.

 

اما از این که دیدم بسی دیگر من را سرزنش نمی کند شگفت زده شدم. درواقع آنقدر با من مهربان بود که من جرات کردم سوالی را از او بپرسم.

 

"چه اتفاقی افتاده بسی؟ آیا من مریض هستم؟"

 

او پاسخ داد: "بله، تو وقتی در اتاق قرمز بودی مریض شدی اما خوب خواهی شد، نگران نباش خانم جین." سپس به اتاق کناری رفت تا خدمتکاری دیگر را بیاورد. می توانستم نجواهایش را بشنوم.

 

"سارا، امشب بیا اینجا کنار من و این بچه ی بیچاره بخواب. من جرات ندارم با اون تنها بمانم، ممکن است بمیرد. دیشب بدجور مریض شد. تو فکر می کنی که او واقعاً روح دیده است؟ فکر می کنم خانم رید خیلی به او سخت گرفت." پس آنها شب در اتاق من خوابیدند، در حالی که من تمام شب را بیدار بودم و از ترس به خودم می لرزیدم، چشم هایم کاملاً باز بود و تصور می کردم در هر گوشه ی اتاق روحی وجود دارد.

 

اگرچه هیچوقت آن شب را فراموش نکردم، اما خوشبختانه آن تجربه ی وحشتناک در اتاق سرخ من را دچار بیماری جدی ای نکرده بود ولی ضربه روحی آن حادثه تا چند روز باعث نگرانی و افسردگی من شد. تمام طول روز گریه می کردم و اگرچه بسی سخت در تلاش بود با خوردنی های خوشمزه و کتاب های مورد علاقه ام من را آرام کند اما من هیچ لذتی از خوردن و حتی کتاب خواندن نمی بردم. می دانستم من کسی را ندارم که دوستم داشته باشد و چیز خوبی هم نبود که انتظارش را بکشم.

 

وقتی که دکتر باردیگر بازگشت، به نظرمی رسید از اینکه من را آنطور افسرده یافته، شگفت زده شده بود.

 

بسی گفت: "فکر می کنم به خاطر اینکه صبح نتوانست با درشکه همراه خانم رید بیرون برود، گریه می کند."

 

دکتر لوید به من لبخند زد و گفت: "مطمئناً او عاقل تر از این حرف هاست. او حالا یک دختر بزرگ است."

 

من به سرعت گفتم: "من به این خاطر گریه نمی کنم، من از بیرون رفتن با درشکه متنفرم. من به بخت بد خودم گریه می کنم."

 

بسی گفت: "واقعاً که خانم ایر!"

 

دکتر لوید متفکرانه به من نگاه کرد. چشم هایش کوچک و به رنگ خاکستری روشن بودند. در همان موقع زنگی که حاکی از وقت صرف غذا برای خدمتکارها بود به صدا در آمد.

 

دکتر لوید گفت: "تو می توانی بروی، بسی. تا وقتی که برگردی من اینجا می مانم و با خانم جین صحبت می کنم."

 

بعد از اینکه بسی رفت، دکتر لوید پرسید: "چه چیزی واقعاً باعث ناخوشی تو شده است؟"

 

"من در اتاقی تاریک با یک روح حبس شدم!"

 

با لبخند پرسید: "از روح می ترسی؟"

 

"بله، از روح آقای رید می ترسم. می دانید، او در همان اتاق مرد. بعد از آن دیگر کسی پایش را آنجا نمی گذارد. حبس کردن من در آنجا، آن هم بدون شمع، ظالمانه بود. هیچوقت آن شب را فراموش نمی کنم."

 

با مهربانی نگاهی به من کرد و گفت: "حالا که نمی ترسی. ناراحتی تو باید دلیل دیگری داشته باشد."

 

چگونه می توانستم تمام چیزهایی که باعث ناراحتی ام می شد را به او بگویم؟

 

اینگونه شروع کردم: "من نه پدری دارم، نه مادری، و نه برادر یا خواهری."

 

"اما زن دایی مهربان و دایی زاده هایت که هستند."

 

مکث کردم و بعد با صدای بلند گفتم: "اما جان رید من را زد و زن دایی ام من را در اتاق سرخ حبس کرد."

 

او پرسید: "زندگی در گیتس هد، در چنین خانه ی زیبایی را دوست نداری؟"

 

"دلم می خواهد از اینجا بروم اما جای دیگری را جز اینجا ندارم."

 

"غیر از خانم رید، خویشاوند دیگری نداری؟"

 

من پاسخ دادم: "فکر می کنم چند نفری باشند که آنها هم خیلی فقیرند. اما من چیزی در مورد آنها نمی دانم."

 

سر آخر پرسید: "دلت می خواهد به مدرسه بروی؟" کمی فکر کردم، چیز زیادی راجع به مدرسه نمی دانستم اما دست کم می توانست یک تغییر و شروع زندگی ای جدید باشد.

 

نهایتاً پاسخ دادم: "بله، دلم می خواهد به مدرسه بروم."

 

در حالی که بلند می شد با خودش گفت: "خوب، خوب، تا ببینیم چه می شود. این بچه روحیه ای حساس دارد، باید وضع زندگی اش را تغییر بدهد."

 

بعداً از خدمتکارها شنیدم که دکتر لوید راجع به من با خانم رید صحبت کرده و او هم فوراً قبول کرده بود که من را به مدرسه بفرستند. آبوت می گفت خانم رید از اینکه از شر من خلاص می شود، خوشحال است. برای اولین بار از صحبت های آبوت فهمیدم که پدرم کشیش فقیری بوده است. وقتی که پدرم با دوشیزه ی گیتس هد، یعنی مادرم جین رید ازدواج کرد، خانواده ی رید به قدری عصبانی شدند که او را از ارث محروم کردند. همچنین فهمیدم که پدر و مادرم هر دو، یک سال بعد از ازدواج، به خاطر بیماری درگذشتند.

 

روزها و هفته ها گذشت بی آنکه خانم رید حرفی درباره ی فرستادن من به مدرسه بزند. یک روز، وقتی که او داشت من را سرزنش می کرد، به یکباره سوالی را پیش کشیدم. کلمات بی اختیار از دهانم خارج شدند.

 

پرسیدم: "اگر آقای رید زنده بود، چه چیزی به شما می گفت؟"

 

خانم رید با صدای بلند گفت: "چه گفتی؟" چشم های خاکستری و بی روح اش پر از ترس شد، طوری به من خیره شده بود انگار که روح دیده است. باید حرفم را ادامه می دادم.

 

"دایی رید و پدر و مادرم الان در بهشت هستند و به تمام کارها و افکار شما واقف اند. آنها می دانند شما چقدر از من نفرت دارید و به من ظلم می کنید."

 

خانم رید سیلی ای به صورتم زد و بدون اینکه حرفی بزند رفت. به مدت یک ساعت زیر بار سرزنش های بسی، که من را حق نشناس ترین کودک دنیا می نامید، بودم، و واقعاً هم به خاطر نفرت شدیدی که در دلم داشتم، احساس می کردم کودک بدذاتی هستم.

 

کریسمس هم گذشت بدون آنکه هدیه ای دریافت کنم یا لباسی نو بخرم. هر روز عصر شاهد این بودم که الیزا و جورجیانا لباس های نو خود را به تن می کردند و به مهمانی می رفتند. گاهی اوقات بسی با تکه ای کیک به اتاق تک افتاده ی من می آمد، گاهی برایم قصه تعریف می کرد و بعضی اوقات هم شب ها قبل از خواب من را می بوسید. وقتی بسی با من مهربان بود، احساس می کردم او بهترین انسان روی زمین است ولی او زیاد برای با من بودن وقت نداشت.

 

صبح روز پنجم ژانویه، بسی به سرعت به اتاق من آمد و به من گفت که کسی برای دیدار تو به اینجا آمده است. یعنی چه کسی بود؟ می دانستم حتماً خانم رید هم آنجا بود و من از این که دوباره او را ببینم هراس داشتم. وقتی که با دستپاچگی وارد آتاق صبحانه خوری شدم، چشمم به یک ستون سیاه افتاد. دست کم به نظر من اینچنین بود. او مردی بود لاغر و قدبلند که تمام قد سیاه پوش بود و صورتی سرد و بی روح داشت که بر روی این ستون سیاه قرار گرفته بود!

 

خانم رید رو به غریبه ی ستون مانند گفت: "این همان دختر کوچکی ست که درباره اش با شما صحبت کردم."

 

مرد غریبه با حالتی که انگار به زحمت سخن می گفت، پرسید: "بسیار خوب جین ایر، آیا تو دختر خوبی هستی؟"

 

غیر ممکن بود با وجود خانم رید که آنجا نشسته بود، پاسخ مثبت بدهم، پس ساکت ماندم.

 

خانم رید در حالی که سر تکان می داد گفت: "شاید بهتر باشد کمتر راجع به این مسئله سوال کنید آقای براکل هارست."

 

او گفت: "متاسفم که چنین چیزی می شنوم. جین ایر، بیا اینجا و به سوال هایی که می پرسم جواب بده. افراد شرور بعد از مرگ کجا می روند؟"

 

پاسخ دادم: "آنها به جهنم می روند."

 

او پرسید: "و تو چه کاری باید انجام بدهی تا تو را به آنجا نبرند؟"

 

کمی فکر کردم اما نتوانستم جواب درستی پیدا کنم.

 

پاسخ دادم: "باید از خودم مراقبت کنم تا نمیرم!"

 

"اشتباه است، حتی بچه های کوچک تر از تو هم می میرند. یک سوال دیگر، آیا از خواندن کتاب مقدس لذت می بری؟"

 

با تردید پاسخ دادم: "بله، گاهی اوقات."

 

"کافی نیست. پاسخ تو نشان می دهد که تو قلبی شیطانی داری. اگر می خواهی وارد بهشت شوی، باید به درگاه خدا دعا کنی تا آن را تغییر بدهی."

 

خانم رید حرف او را قطع کرد و گفت: آقای براکل هارست، در نامه ای که برای شما فرستادم، اشاره کردم که این دختر کوچک در واقع طبیعتی بسیار شرور دارد. اگر او را در مدرسه ی لو وود پذیرفتید، خواهش می کنم مدیر و معلم های مدرسه را از میزان فریبکاری این کودک آگاه کنید. او حتماً تلاش خواهد کرد با دروغ هایش آنها را فریب دهد. جین، باید بدانی که نمی توانی با حقه هایت آقای براکل هارست را گول بزنی."

 

هرچقدر در گذشته سعی کردم خانم رید را از خودم راضی کنم، او همیشه بدترین افکار را نسبت به من داشت. با این اوصاف جای تعجب نداشت که از اون نفرت داشته باشم. حالا او داشت جلوی یک غریبه به من تهمت می زد. امیدم برای شروع یک زندگی جدید در مدرسه در حال نابودی بود.

 

آقای براکل هارست گفت: "نگران نباشید خانم. معلم های با دقت او را زیر نظر می گیرند. زندگی در لو وود او را نیکو خواهد ساخت. ما به کار زیاد، غذای ساده، لباس های معمولی و صرف نظر از هرگونه خوش گذرانی و تجمل، باور داریم."

 

"پس من او را در اولین فرصت ممکن به آنجا خواهم فرستاد آقای براکل هارست. امیدوارم تعلیماتی مطابق مرتبه ی پست او در زندگی برایش در نظر گرفته شود."

 

"مطمئناً همینطور خواهد شد، خانم. امیدوارم او برای موقعیتی که به منظور ارتقاء خصوصیات اخلاقی اش به او داده شده، شکرگزار باشد. دختر کوچک این کتاب را بخوان. داستان مرگ ناگهانی دختر کوچکی ست که دروغ می گفت. بخوان و دعا کن."

 

بعد از اینکه آقای براکل هارست آن کتاب را به من داده بود و رفته بود، من احساس کردم که باید حرف بزنم. دیگ عصبانیتم داشت به جوش می آمد. به سمت خانم رید گام برداشتم و مستقیم در چشمهایش نگاه کردم.

 

"من آدم ها را گول نمی زنم. اگر می خواستم دروغ بگویم، به شما می گفتم که دوستتان دارم. اما نمی گویم چون از شما متنفرم. تا وقتی که زنده هستم دیگر تو را زن دایی خطاب نخواهم کرد. اگر کسی از من پرسید رفتار او با تو چطور بود، من حقیقت را خواهم گفت، به آنها خواهم گفت که تو بسیار به من ظلم کردی. مردم فکر می کنند تو زن خوبی هستی اما تو به آنها دروغ می گویی!"

 

حتی قبل از اینکه حرف هایم را به اتمام برسانم، حس قوی آزادی و رهایی را تجربه کردم. دست کم حسم را گفته بودم. خانم رید، وحشت زده و ناراحت به نظر می رسید.

 

"جین، من می خواهم که با تو دوست باشم. تو متوجه ی حرف هایت نیستی. خیلی عصبانی شده ای. به اتاق ات برو و استراحت کن."

 

"من استراحت نمی کنم. من کاملاً آرام هستم. من را زودتر به مدرسه بفرست، خانم رید. از زندگی در اینجا متنفرم."

 

خانم رید با خودش زمزمه کرد: "مطمئناً به زودی او را به مدرسه خواهم فرستاد."