پروژه کاربینی(يك روز بر باد رفته)(Stolen DaStolen Day)

توضیحات

منتشر شده در دوشنبه, 30 -3443 03:25

نوشته شده توسط هاشم مقسومی

بازدید: 2014

Stolen Day

Sherwood Anderson

It must be that all children are actors. The whole thing started with a boy on our street named Walter; who had inflammatory rheumatism. That’s what they called it. He didn’t have to go to school. Still he could walk about. He could go fishing in the creek or the waterworks pond. There was a place up at the pond where in the spring the water came tumbling over the dam and formed a deep pool. It was a good place. Sometimes you could get some good big ones there. I went down that way on my way to school one spring morning. It was out of my way but I wanted to see if Walter was there. He was, inflammatory rheumatism and all. There he was, sitting with a fish pole in his hand. He had been able to walk down there all right. It was then that my own legs began to hurt. My back too. I went on to school but, at the recess time, I began to cry. I did it when the teacher, Sarah Suggett, ha come out into the schoolhouse yard. She came right over to me. “I ache all over,” I said. I did, too. I kept on crying and it worked all right. “You’d better go on home,” she said. So I went. I limped painfully away. I kept on limping until I got out of the schoolhouse street. Then I felt better. I still had inflammatory rheumatism pretty bad but I could get along better. I must have done some thinking on the way home. “I’d better not say I have inflammatory rheumatism,” I decided. “Maybe if you’ve got that you swell up.” I thought I’d better go around to where Walter was and ask him about that, so I did – but he wasn’t’ there. “They must not be biting today,” I thought.
2
I had a feeling that, if I said I had inflammatory rheumatism, Mother or my brothers and my sister Stella might laugh. They did laugh at me pretty often and I didn’t like it at all. “Just the same,” I said to myself, “I have got it.” I began to hurt and ache again. I went home and sat on the front steps of our house. I sat there a long time. There wasn’t anyone at home but Mother and the two little ones. Ray would have been four or five then and Earl might have been three. It was Earl who saw me there. I had got tired sitting and was lying on the porch. Earl was always a quiet, solemn little fellow. He must have said something to Mother for presently she came. What’s the matter with you? Why aren’t you in school?” she asked. I came pretty near telling her right out that I had inflammatory rheumatism but I thought I’d better not. Mother and Father had been speaking of Walter’s case at the table just the day before. “It affects the heart,” Father had said. That frightened me when I thought of it. “I might die,” I thought. “I might just suddenly die right here; my heart might stop beating.” On the day before I had been running a race with my brother Irve. We were up at the fairgrounds after school and there was a half-mile track. “I’ll bet you can’t run a half-mile,” he said. “I bet you I could beat you running clear around the track.” And so we did it and I beat him, but afterwards my heart did seem to beat pretty hard. I remembered that lying there on the porch. “It’s a wonder, with my inflammatory rheumatism and all, I didn’t just drop down dead,” I thought. The thought frightened me a lot. I ached worse than ever. “I ache, Ma,” I said. “I just ache.” She made me go in the house and upstairs and get into bed. It wasn’t so good. It was spring. I was up there for perhaps an hour, maybe two, and then I felt better. I got up and went downstairs. “I feel better, Ma,” I said.
3
Mother said she was glad. She was pretty busy that day and hadn’t paid much attention to me. She had made me get into bed upstairs and then hadn’t even come up to see how I was. I didn’t think much of that when I was up there but when I got downstairs where she was, and when, after I had said I felt better and she only said she was glad and went right on with her work, I began to ache again. I thought, I’ll bet I die of it. I bet I do.” I went out to the front porch and sat down. I was pretty sore at Mother. “If she really knew the truth, that I have the inflammatory rheumatism and I may just drop down dead any time, I’ll bet she wouldn’t care about that either,” I thought. I was getting mare and more angry the more thinking I did. “I now what I’m going to do,” I thought; “I’m going to go fishing>” I thought that, feeling the way I did, I might be sitting on the high bank just above the deep pool where the water went over the dam, and suddenly my heart would stop beating. And then, of course, I’d pitch forward, over the bank into the pool and , if I wasn’t dead when I hit the water; I’d drown sure. They would all come home to supper and they’d miss me. “But where is he?” Then Mother would remember that I’d come home from school aching. She’d go upstairs and I wouldn’t be there. One day during the year before, there was a child got drowned in the spring. It was one of the Wyatt Children. Right down at the end of the street there was a spring under a birch tree and there had been a barrel sunk in the ground. Everyone had always been saying the spring ought to be kept covered, but it wasn’t. So the Wyatt child went down there, played around alone, and fell in and got drowned. Mother was the one who had found the drowned child. She had gone to get a pail of water and there the child was, drowned and dead.
4
This had been in the evening when we were all at home, and Mother had come running up the street with the dead, dripping child in her arms. She was making for the Wyatt house as hard as she could run and she was pale. She had a terrible look on her face, I remembered then. “So,” I thought, “they’ll miss me and there’ll be a search made. Very likely there’ll be someone who has seen me sitting by the pond fishing, and there’ll be a big alarm and all the town will turn out and they’ll drag the pond.” I was having a grand time, having died. Maybe, after they found me and had got me out of the deep pool, Mother would grab me up in her arms and run home with me as she had run with the Wyatt child. I got up from the porch and went around the house. I got my fishing pole and lit out and lit out for the pool below the dam. Mother was busy – she always was – and didn’t see me go. When I got there I thought I’d better not sit too near the edge of the high bank. By this time I didn’t ache hardly at all, but I thought. “With inflammatory rheumatism you can’t tell,” I thought. “It probably comes and goes,” I thought. “Walter has it and he goes fishing,” I thought. I had got my line into the pool and suddenly I got a bite. It was a regular whopper. I knew that. I’d never had a bit like that. I knew what it was. It was one of Mr. Fenn’s big carp. Mr. Fenn was a man who had a big pond of his own. He sold ice in the summer and the pond was to make the ice. He had bought some big carp and put them into his pond and then, earlier I the spring when there was a freshet, his dam had gone out. So the carp had got into our creek and one or two big ones had been caught – but none of the by a boy like me. The carp was pulling and I was pulling and I was afraid he’d break my line, so I just tumbled down the high bank, holding onto the line and got right into the pool. We had it out there in the pool. We struggle. We wrestled. Then I got a hand under his gills and got him out.
5
He was a big one all right. He was nearly half as big as I was myself. I had him on the bank and I kept one hand under his gills and I ran. I never ran so hard in my life. He was slippery, and now and then he wriggled out of my arms; once I stumbled and fell on him, but I got him home. So there it was. I was a big hero that day. Mother got a washtub and filled it with water. She put the fish in it and all the neighbors came to look. I got into dry clothes and went down to supper – and then I made a break that spoiled my day. There we were, all of us, at the table, and suddenly Father asked what had been the matter with me at school. He had met the teacher, Sarah Suggett, on the street and she had told him how I had become ill. “What was the matter with you?” Father had asked, and before I thought what I was saying I let it out. “I had the inflammatory rheumatism,” I said – and a shout went up. It made me sick to hear them, the way they all laughed. It brought back all the aching again, and like a fool I began to cry. “Well, I have got it – I have, I have,” I cried, and got up from the table and ran upstairs. I stayed there until Mother came up. I knew it would be a log time before I heard the last of the inflammatory rheumatism. I was sick all right, but the aching I now had wasn’t in my legs or in my back

................................................................................................................................

يك روز بر باد رفته

شروود اندرسون،

همه بچه ها گویا بازيگرند. ماجرا با يكى از بچه محل هاى ما آغاز شد كه اسمش والتر بود و روماتيسم التهابى داشت. به قول بزرگترها روماتيسم التهابى. اسم بيمارى اش اين بود. به خاطر اين بيمارى والتر مدرسه نمى رفت.
با اين حال، مى شد اين ور و آن ور بپلكد. مى توانست برود لب رودخانه يا بركه آبرسانى ماهى بگيرد. بالاى بركه يك جايى بود كه - وقتى بهار مى آمد - آب از بالاى سد مى ريخت و درياچه گودى درست مى كرد. جاى دنجى بود كه بعضى وقت ها مى شد چند تا ماهى چاق و چله درست و حسابى از آن گرفت.
يك روز توى فصل بهار راهم را كج كردم تا از آن طرف به مدرسه بروم. با اينكه آنجا سر راه مدرسه ام نبود؛ اما دلم مى خواست ببينم والتر آنجا هست يا نه.
والتر آنجا بود؛ با روماتيسم التهابى اش. شازده با چوب ماهيگيرى اش نشسته بود. پس مى توانست اين همه راه را سرومرو گنده گز بكند و تا اينجا بيايد.
آن وقت بود كه درد پاهاى خودم شروع شد؛ و همين طور پشتم. رفتم مدرسه اما زنگ تفريح، داد و هوارى راه انداختم كه نگو! وقتى كه خانم معلم يعنى سارا سگت وارد حياط شد، صدايم را انداختم سرم. يك راست طرفم آمد.
گفتم: «همه جانم درد مى كند.» كه همين طور هم بود. و آنقدر آه و ناله كردم كه باورش شد.
خانم گفت: «بهتر است بروى خانه.»
راه افتادم و لنگ لنگان با آخ و واخ دور شدم. شليدم و شليدم تا از خيابان مدرسه خارج شدم. بعد بهتر شدم. روماتيسم التهابى ام همچنان تعريفى نداشت؛ اما حالا بهتر مى توانستم با آن كنار بيايم.
در راه خانه، همه اش به اين موضوع فكر مى كردم. به سرم زد كه: «بهتر است نگويم روماتيسم التهابى دارم. شايد اگر دچار اين مرض شده باشم، بايد تنم ورم بكند.»
فكر كردم بهتر است يك سر بروم همان جايى كه والتر بود و ته و توى قضيه را دربياورم. همين كار را هم كردم؛ ولى آنجا خبرى از او نبود.
فكر كردم: «لابد امروز ماهى ها حال و حوصله نداشته اند دور و بر قلاب بپلكند.»
احساس مى كردم تا بگويم روماتيسم التهابى دارم، مامان و داداش هايم و آبجى  استلا مى زنند زير خنده. بيشتر وقت ها به ريشم مى خنديدند و من هيچ از اين موضوع دل خوشى نداشتم.
به خودم گفتم: «طبق معمول!» و باز دردم شروع شد.
رفتم خانه و روى پله هاى ورودى نشستم. مدتى طولانى آنجا بودم. بعد خسته شدم و روى ايوان ولو شدم. جز مامان و دوتا داداش كوچيكه كسى خانه نبود. رى آن وقت چهار يا پنج سال داشت و ارل احتمالاً سه  سال.
ارل كه هميشه خدا يك بچه آرام و جدى بود، من را آنجا ديد. لابد چيزى به مامان گفته بود كه زود سر و كله اش پيدا شد و پرسيد: «چه ات شده؟ پس چرا مدرسه نيستى؟»
نزديك بود همان جا از دهنم بپرد كه من روماتيسم التهابى دارم؛ اما فكر كردم بهتر است جلوى زبانم را بگيرم. همين ديروز بود كه مامان و بابا موضوع والتر را سر ميز پيش كشيدند. بابا گفت: «روى قلب آدم اثر مى گذارد. وقتى به اش فكر كردم، ترس برم داشت. من بودم، مى مردم. قلبم از حركت مى ايستد و يك دفعه همين جا تمام مى كنم.»
همين ديروز من و داداشم، ارو با هم مسابقه داديم. بعد از مدرسه، توى محوطه بازار مكاره بوديم كه دور تا دورش يك خيابان هفتصد هشتصد مترى بود كه جان مى داد براى دويدن.
ارو كرى خواند: «عمراً بتوانى هفتصد هشتصد متر بدوى. حاضرم شرط ببندم مثل آب خوردن از تو ببرم.»
مسابقه داديم و من از او بردم؛ اما بعد كه ايستاديم، ديدم قلبم دارد خيلى تند مى زند. روى ايوان كه دراز كشيده بودم، ياد اين موضوع افتادم. فكر كردم: «عجيب است كه با روماتيسم التهابى و اين جور چيزها، نيفتادم بميرم.» از اين فكر حسابى  ترسيدم و دردم بدتر از قبل سر وقتم آمد.
گفتم: «درد مى كند، مامان. خيلى درد دارم.»
مامان وادارم كرد بروم بالا توى رختخوابم دراز بكشم.
بهار بود و دراز كشيدن توى رختخواب چنگى به دل نمى زد. شايد يك ساعت، شايد هم دو ساعت آن بالا سر كردم و بعد حالم بهتر شد.
پا شدم و رفتم طبقه پايين. گفتم: «حالم بهتر شد، مامان.»
مامان گفت از اين بابت خوشحال است. آن روز وقت سر خاراندن هم نداشت و زياد محل من نمى گذاشت. وادارم كرده بود، بروم بالا بچپم توى رختخواب؛ ولى بعد حتى نيامده بود ببيند زنده ام يا مرده.
وقتى كه آن بالا بودم، خيلى حواسم به اين موضوع نبود؛ ولى وقتى آمدم پايين و گفتم حالم بهتر شده و مامان فقط گفت كه خوشحال است و كارش را از سر گرفت دو مرتبه دردم شروع شد.
با خود گفتم: «شرط مى بندم كه از روماتيسم مى ميرم. مثل روز برايم روشن است كه مى ميرم.»
رفتم بيرون و در ايوان جلويى روى زمين نشستم. از دست مامان خلقم خيلى تنگ بود. فكر كردم: «شرط مى بندم اگر از موضوع باخبر بود- همين كه روماتيسم التهابى دارم- و هر لحظه ممكن است سرم را بگذارم زمين و بميرم، ككش هم نمى گزيد.»
هر چه بيشتر به اين موضوع فكر مى كردم، بيشتر از كوره درمى رفتم. با خودم گفتم: «حالا مى دانم چه كار كنم. مى روم ماهيگيرى.»
فكر كردم با اين حالى كه من دارم، مى روم لب ساحل بلند و مرتفع مى نشينم. درست بالاى آن درياچه گود كه آب از بالاى سد به آن مى ريزد. بعد يك دفعه قلبم از حركت مى ايستد و از بالاى ساحل پرت مى شوم پايين و اگر قبل از افتادن به درياچه نمرده باشم بى برو برگرد توى آب غرق مى شوم. همه براى شام مى آمدند خانه و دلشان براى من تنگ مى شد. «پس اين بچه كجا است؟» آن وقت مامان يادش مى آمد كه من با چه دردى از مدرسه آمده بودم. يك  سر مى آمد طبقه بالا و مى ديد كه جا تر است و بچه نيست.
پارسال، يك پسربچه توى چشمه خفه شد. يكى از بچه هاى خانواده وايت بود. درست پايين خيابان، يك چشمه زير يك درخت غان بود كه يك تلمبه از كنارش به زمين مى رفت. مردم هميشه حرف اين را مى زدند كه بايد روى چشمه را پوشاند؛ ولى هيچ وقت اين اتفاق نيفتاد. اين شد كه يكى از بچه هاى خانواده وايت كه تك و تنها دور و بر چشمه مشغول بازى بود، توى چشمه افتاد و غرق شد. مامان بود كه بچه غرق شده را پيدا كرد. رفته بود يك سطل آب بياورد كه بچه را ديد كه غرق شده بود و مرده بود.
بعدازظهرى بود و همه ما در خانه بوديم كه مامان بدو بدو با بچه مرده و خيس و تيليس توى بغلش سر و كله اش پيدا شد رنگ به چهره نداشت و تند و تيز به طرف خانه وايت ها مى دويد و چهره اش حالت وحشتناكى داشت كه هرگز از يادم نمى رود.
فكر كردم: «براى همين دلشان برايم تنگ مى شود و همه جا دنبالم مى گردند. به احتمال زياد، يكى هم پيدا مى شود كه مى گويد من را بالاى ساحل در حال ماهيگيرى ديده و آن وقت زنگ خطر به صدا درمى آيد و تمام شهر مى ريزند بيرون و بركه را زير و رو مى كنند.»
من مرده بودم و حال و روز خوشى داشتم. شايد، بعد از اينكه پيدايم مى كردند و از درياچه گود درم مى آوردند، مامان سفت بغلم مى كرد و مثل آن روز كه بچه وايت مرده بود، به طرف خانه مى دويد.
از روى ايوان بلند شدم و گشتى دور خانه زدم. چوب ماهيگيرى ام را برداشتم و سريع به طرف درياچه پايين سد به راه افتادم. مامان طبق معمول سرش شلوغ بود و رفتنم را نديد.
وقتى كه به آنجا رسيدم، فكر كردم بهتر است خيلى نزديك به لبه بلند ساحل ننشينم. آن موقع ديگر دردم شديد نبود؛ اما دست از فكر و خيال برنداشتم.
فكر كردم: «با روماتيسم التهابى هيچ چيز بعيد نيست.»
فكر كردم: «احتمالاً مى گيرد و ول مى كند.»
فكر كردم: «والتر روماتيسم دارد و مى رود ماهيگيرى.»
قلابم را به آب انداخته بودم. يك دفعه احساس كردم چيزى به قلاب دندان زد. لابد يكى از آن چاق و چله هايش بود. حتم داشتم؛ چون تا حالا يك چنين چيزى به قلابم گير نكرده بود. مى دانستم چه جور چيزى است؛ يكى از آن ماهى هاى كپور گنده آقاى فن.
آقاى فن براى خودش يك بركه بزرگ داشت. تابستان كه مى شد يخ مى فروخت و اصلاً بركه را براى همين درست كرده بود. بعدها چند تا ماهى كپور بزرگ خريد و توى بركه انداخت. اوايل بهار، رودخانه طغيان كرد و سد آقاى فن را با خودش برداشت و برد. اين شد كه ماهى هاى كپور توى درياچه ما جا خوش كردند. يكى- دو تا از آنها به قلاب افتادند؛ ولى نه به قلاب پسربچه اى به سن و سال من.
ماهى كپور مى كشيد و من مى كشيدم. مى ترسيدم كه چوب ماهيگيرى ام را بشكند. آنقدر كشمكش كرديم كه از بالاى ساحل كله معلق زنان پايين افتادم و همان طور كه به چوب ماهيگيرى ام چسبيده بودم، به درياچه افتادم. كشمكش توى درياچه هم ادامه پيدا كرد. با هم دست به يقه شديم؛ با هم كشتى گرفتيم و با هم جنگيديم. بعد دستم را زير آبششش انداختم و از آب بيرون كشيدمش.
در اينكه يكى از آن چاق و چله هايش بود، حرفى نبود. تقريباً نصف هيكل من را داشت. روى ساحل درازش كردم و يك دستم را زير آبششش نگه داشتم و دويدم.
تا حالا اين قدر سريع ندويده بودم. ماهى ليز بود و پيچ و تاب مى خورد و خودش را از بغلم بيرون مى انداخت. يك بار سكندرى خوردم و رويش افتادم؛ اما به هر مصيبتى بود، صحيح و سالم به خانه رساندمش.
خب، به اينجاى داستان رسيديم. آن روز من يك قهرمان بزرگ شدم. مامان يك تشت رختشويى آورد و تا خرخره آب كرد. ماهى را در آن انداخت و همه همسايه ها به تماشا آمدند. رخت خشك تنم كردم و براى شام پايين رفتم. همان جا بود كه خرابكارى كردم و هر چه از صبح رشته بودم پنبه شد.
همه دور ميز جمع بودند كه بابا يك دفعه بى مقدمه پرسيد در مدرسه چه ام شده بود. در خيابان به سارا سگت برخورده بود و خانم معلم سير تا پياز ماجرا را برايش تعريف كرده بود.
بابا پرسيد: «حالا چه ات شده بود؟» و قبل از اينكه مزه حرف به دهنم بنشيند، پته خودم را روى آب ريختم.
گفتم: «روماتيسم التهابى داشتم.» و شليك خنده به هوا بلند شد. از شنيدن كر كر خنده هايشان حالت تهوع پيدا كردم.
دردهايم باز سر جاى اولش بازگشت و مثل ديوانه ها زدم زير گريه: «خب، دارم ديگر! دارم! دارم!» و از سر ميز پا شدم و دويدم طبقه بالا.
آنقدر آنجا ماندم كه مامان بالا آمد. مى دانستم چند وقتى طول مى كشد تا حرف و حديث روماتيسم التهابى تمام بشود. اين درست كه مريض بودم؛ ولى دردى كه حالا مى كشيدم، كارى به پا يا پشتم نداشت

نويسنده : هاشم مقسومی

این کاربر 1 مطلب منتشر شده دارد.