کاربینی

توضیحات

منتشر شده در دوشنبه, 30 -3443 03:25

نوشته شده توسط یاور زارعی

بازدید: 1955

THE GLOVE

After R.U.Joyce

1.
James Dunne hung by his fingertips from the window-sill and after a moment dropped noiselessly to the ground. He looked about him hurriedly. The house was on the outskirts of the town, well back from the road from which the grounds were separated by a high stone wall. It was almost two o'clock and the night was dark. There was little likelihood of his meeting anybody at that time. On the whole he was perfectly secure. As he ran silently across the lawn he could not help marvelling at his own nerve. He had committed burglaries in those far-off days before he had blossomed forth as a respectable jeweller in the little town of Brampton, but those days were far distant. Behind him lay ten years of law-abiding respectability. The hand that reached up to grasp the top of the wall was as steady as a rock. He could even think calmly of the still thing which had once been Richard Strong and which now lay huddled up in an ever widening crimson pool in the room which he had just left. He had not intended to commit murder, but circumstances had rendered it inevitable. He felt that all through he had been the plaything of circumstances. His troubles had begun when an old prison acquaintance had recognised him again. Blackmail followed. Dunne's business was prosperous, but the blackmailer's ever-increasing demands were a drain greater than he could bear.
1.
He tried to supplement his resources by gambling, only to plunge more deeply into the mire, until finally ruin stared him in the face. At his wit's end he turned to his old trade. Richard Strong was a retired solicitor, with more than a local reputation as a collector of antiques, and he was believed to possess ancient gold ornaments of fabulous value. Dunne at that time was purchasing gold, old rings, brooches and so on, and melting them down; therefore the proceeds of a burglary of Strong's house could be disposed of safely and lucratively. It was an easy matter to break into the house. He knew the room in which the collection was kept, and all that had to be done was to climb a drain-pipe for a few feet to reach a window. In Brampton it was not thought necessary to take precautions against burglars. When Dunne had stuffed his pockets with the gold ornaments, of which there were many in the room, they held a small fortune.
1.
He was preparing to go when he heard a gasp behind him; he swung round to find that the door of the room had opened and that Strong himself was standing in front of him. "Dunne"- it was the only word Strong uttered. Dunne had been glancing at an oriental knife of curious workmanship. He still held it in his hand, and almost without thinking, lunged at Strong; all was over. Dunne dragged the body into the room, closed the door, switched off the light, drew back the curtains, and left as he had come, through the window.
1.
He felt no remorse. "I could do nothing else," he told himself. " He recognised me, and it was that or prison." He recalled the look of surprise on Strong's face and actually smiled. He really did not think that he had anything with which to reproach himself. Strong's death was necessary for his own safety, and there was no alternative to what he had done. "In any case, he was an old man with only a few more years to live."
1.
He felt safe. Who would suspect the dull, stodgy middle-aged jeweller of murder and robbery? He had left no clue. He had met nobody, either going or coming. The little main street was deserted and in complete darkness as he let himself into his house by the side-door. He lived alone in the house. A woman came in daily and "did for him", but nobody except himself slept on the premises. His bedroom was at the back, but before switching on the electric light he pulled down the blind and drew the heavy curtains across the window. Then he fumbled in his pocket and pulled out a glove. With a look of surprise he searched the pocket again, and not finding what he sought, plunged his hand into all his other pockets, fumbling amongst the gold articles with which they were filled. The latter he did not take out. For some strange reason he feared to look at them, and he did not intend to empty his pockets of them until he was ready to place them in the crucible in the little room behind shop downstairs. Finally he abandoned the search and stood in the middle of the room, his face a white mask of sheer horror.
1.
The other glove was missing! He had found the gloves in his pocket while in Strong's house and he had taken them out and placed them on a table before stowing away his foot. He could have sworn he had replaced them before his hasty departure, but here was the appalling fact that one of them was missing - and on the lining was his name and address! The thought of returning to the house, to the room where Strong lay so quiet and still, filled him with a kind of superstitious horror. The memory of the dead man's upturned face with the queer look of surprise by death returned to him, and he gave a little strangled scream. He stood in the middle of the room, his face white and speckled with drops of perspiration, and his mind a welter of indecision.
1.
"I can't do it," he muttered, "I can't..."
1.
And then the vision of the scaffold intruded itself; he shivered as with an awe, his body cold. In his criminal days he had possessed a morbid dread of the scaffold. The old fear now held him in its grip. With lagging footsteps he went out into the dark deserted street. The journey was like a nightmare. To his disordered imagination every dark corner concealed a spectre, and once he screamed hoarsely at the sight of a discarded piece of wrapping-paper which lay across his path. For a moment it had seemed to him like a corpse lying in a dark pool...
1.
He reached his destination, and bathed in perspiration and trembling in every limb he climbed to the window. The room was in darkness as he had left it, but he thought he could perceive a darker object on the floor near the door. He must have light to find the glove, and the switch was near the body. Calling to his aid all the reserves of his will-power he drew the hangings across the window and he recoiled with a hoarse gasp, his heart pounding furiously. His shaking fingers found the switch and the room was flooded with light.
1.
Richard Strong lay at his feet. He would have given all the world to have been able to keep his gaze averted, but the body exercised some dreadful fascination over him, and drew his eyes irresistibly. More, filled with repugnance as he was, he bent forwards, his hand outstretched to touch the hilt of the knife.
1.
"Put up your hands! Good God! Put up your hands, you scoundrel!"
1.
He looked up. The door had opened, and Strong's son stood there, covering him with a revolver. Slowly he raised his arms above his head.
1.
The inspector who escorted Dunne to the police station was garrulous and, moreover, appeared to have temporarily forgotten that, in the eyes of the law, an accused man is innocent until he is proved guilty. At any rate, he assumed Dunne's guilt, which, considering the evidence, is not surprising.
1.
"Do you know," he said, "that you are the last man I would have suspected? If you hadn't been found in the room with the body and the loot in your pockets we'd never have thought of you. Unluckily for you, you didn't get away in time."
1.
Dunne made no reply. His house was on the way to the police station, and he asked permission to get an overcoat. The air was chilly, in that dark hour before the dawn.
1.
"Certainly," said the inspector, "but we'll go with you."
1.
He opened the side door and preceded his prisoner into the hall, two policemen bringing up the rear. Dunne was thinking that they intended taking no chances, when his foot touched something on the floor.
1.
He stooped to pick it up and suddenly felt queer. Then the inspector switched on the light. Dunne looked at the article in his hand.
1.
It was the glove which he thought he had left in the room with the murdered man and which he had gone back to find!
1.
"Here," shouted one of the policemen, "hold up, man!"
1.
But Dunne slipped through his hands and fell to the floor.

دستکش

«جیمز‌ دان» با نوک انگشت از لبه پنجره آویزان بود و لحظه‌ای بعد بی‌صدا به زمین افتاد. سراسیمه به اطراف نگاهی انداخت. خانه در حومه شهر بود و به اندازه کافی از جاده و دیوارهایی که زمین اطراف ساختمان را با دیوارهای بلند سنگی جدا کرده بودند فاصله داشت. حدودا ساعت دو نیمه شبی تاریک بود. احتمال کمی وجود داشت که کسی او را آن وقت شب ببیند و در کل همه چیز در امن و امان بود. همانطور که در سکوت در میان چمن‌ها می‌دوید، از اینکه چگونه بر اعصابش مسلط شده بود حیرت کرده بود. قبل از اینکه به عنوان یک جواهر فروش محترم در شهر کوچکی به نام برمپتون معروف شود، بار‌ها مرتکب سرقت از منازل شده بود اما از آن روز‌ها خیلی می‌گذشت. هم اینک او ده سال سابقه اطاعت شرافتمندانه از قانون را در کارنامه‌اش داشت. دستش را که به سمت بالای دیوار برد، به سختی سنگ شده بود. او حتی می‌توانست با آرامش به جسم بی‌جانی فکر کند که زمانی نامش «ریچارد استرانگ» بود و حالا در اتاقی که او به تازگی ترکش کرده بود، ‌در بستری از خون که هر لحظه بیشتر و بیشتر می‌شد، دراز کشیده بود. نمی‌خواست مرتکب قتل شود اما شرایط چنین ایجاب کرده بود. حس می‌کرد تمام اتفاقاتی که تاکنون برایش به وجود آمده، بازیچه شرایط بوده است. مشکلاتش زمانی آغاز شد که یکی از زندانیان قدیمی او را شناخت و به دنبال آن باج‌گیری هم آغاز شد. کسب و کار «دان» پر رونق بود اما مطالبات روز افزون باج‌گیر غیر قابل تحمل بود.

سعی کرد با قمار بخشی از منابع مالی از دست رفته‌اش را جبران کند اما این کار شیرجه رفتن در منجلاب عمیق‌تری بود تا اینکه در ‌‌نهایت با ورشکستگی رو به رو شد. زمانی که عقلش به کار دیگری قد نداد، دوباره سراغ شغل قبلی‌اش بازگشت.

ریچارد استرانگ مشاور حقوقی بازنشسته‌ای بود که در بین مردم با عنوان کلکسیونر اشیاء عتیقه معروف بود و اعتقاد داشتند زیورآلات طلایی باستانی و شگفت انگیزی را جمع آوری می‌کند که نمی‌توان روی آنها قیمت گذاشت. «‌دان» در آن زمان طلا، حلقه‌های قدیمی، سنجاق سینه و وسایلی از این دست را می‌خرید و ذوب می‌کرد و بدین ترتیب عایدی حاصل از سرقت از خانه استرانگ، درآمدی پر سود و مطمئن بود. ورود به خانه آسان بود. می‌دانست که کلکسیون در کدام اتاق نگهداری می‌شود. در برمپتون اقدامات احتیاطی خاصی در برابر سرقت انجام نشده بود و همه کاری که باید انجام می‌داد این بود که از لوله ناودان بالا برود تا به پنجره برسد. زمانی که ‌دان جیبش را با زیور آلات طلایی که در جای جای اتاق دیده می‌شد پر می‌کرد، به آن‌ها به چشم سرمایه‌ای هنگفت می‌نگریست. در حال آماده شدن برای بیرون رفتن از اتاق بود که صدای بریده بریده نفس کشیدن کسی را پشت سرش شنید؛ به طرف صدا چرخید و دید در اتاق باز و استرانگ در مقابلش ایستاده است. تنها کلمه‌ای که استرانگ به زبان آورد نام مردی بود که روبه رویش ایستاده بود: «دان!»

دان به چاقوی دست ساز مشرقی‌ای که در دست داشت خیره مانده بود. بدون اینکه فکر کند به سمت استرانگ حمله ور شد و همه چیز در همان لحظه تمام شد.‌ دان جسد را به درون اتاق کشاند، در را بست، چراغ‌ها را خاموش کرد، پرده‌ها را کشید و همانطور که از پنجره وارد اتاق شده بود، آنجا را ترک کرد.

احساس پشیمانی نمی‌کرد. با خودش گفت: «نمی‌تونستم کار دیگه‌ای انجام بدم. منو شناخت. یا باید این کار رو می‌کردم یا می‌رفتم زندان» نگاه متعجب استرانگ را به خاطر آورد و لبخند زد. واقعا نمی‌توانست خودش را بابت کاری که انجام داده سرزنش کند. مرگ استرانگ برای حفظ امنیت خودش لازم بود و هیچ جایگزین دیگری برای کاری که انجام داده بود وجود نداشت: «در هر صورت پیر بود و چند سال دیگر بیشتر زنده نمی‌ماند...»

احساس امنیت می‌کرد. چه کسی می‌توانست به جواهرفروش کودنی که سن و سالی از او گذشته برای سرقت جواهر و قتل مشکوک شود؟ هیچ سرنخی از خودش باقی نگذاشته بود. کسی را هم در رفت و آمد ندیده بود. زمانی هم که از در پشتی وارد خانه‌اش شد، خیابان اصلی کاملا خلوت و تاریک بود. او در این خانه تنها زندگی می‌کرد. زنی روزانه به خانه‌اش می‌آمد و کار‌هایش را انجام می‌داد اما شب‌ها تنها می‌خوابید. اتاق خواب در عقب ساختمان بود اما قبل از اینکه چراغ‌ها را روشن کند، حفاظ پنجره‌ها را بست و پرده‌های ضخیم پنجره‌ها را کشید. بعد همانطور کورمال به جست‌و‌جو در جیبش پرداخت و یک دستکش را بیرون آورد. با نگاه متعجب دوباره جیبش را گشت و چیزی که می‌خواست را پیدا نکرد. دوباره تمام جیب‌های دیگرش را که با طلا پر شده بودند گشت. اما طلا‌ها را از جیبش بیرون نریخت به دلایل عجیب و غریبی از اینکه به آن‌ها نگاه کند، می‌ترسید و قصد نداشت جیب‌هایش را تا زمانی که بتواند طلا‌ها را در کوره ذوب فلز اتاقک پایین مغازه قرار دهد، خالی کند. در ‌‌نهایت از جستجو دست برداشت و وسط اتاق ایستاد. چهره‌اش به ماسک سفید ترسناکی تبدیل شده بود.

دستکش دیگر گم شده بود! دستکش‌ها را زمانی که در خانه استرانگ بود در جیبش دیده بود و قبل از اینکه مخفیانه از خانه بیرون بزند، آن‌ها را روی میز گذاشته بود تا طلا‌ها را در جیبش بریزد. می‌توانست قسم بخورد که قبل از اینکه شتابزده از آنجا خارج شود، دوباره آن‌ها را به جیبش بازگردانده بود اما حقیقت هولناک این بود که یکی از آن‌ها گم شده بود و در پوشش درون آن نیز نام و آدرش خانه‌اش حک شده بود. فکر بازگشتن به خانه یعنی جایی که استرانگ آرام و ساکت دراز به دراز افتاده بود، روحش را با وحشتی خرافی پر کرد. چهره مرد مُرده با آن نگاه عجیب و غریب و متعجب از مرگ را به یادآورد و فریاد خفه‌ای سر داد. با چهره‌ای رنگ پریده و غرق در عرق و ذهنی انبوه از تردید، وسط اتاق ایستاد.

زیر لب می‌گفت: «نمی‌تونم این کار رو بکنم. نمی‌تونم...»

تصویری از حلقه دار به ذهنش هجوم آورد؛ اندامش از ترس یخ زد و شروع به لرزیدن کرد. زمانی که جزو خلافکاران بود هم ترسی بیمارگونه از طناب دار داشت. ترس‌های قدیمی حالا هزاران برابر چیزی که قبل از این بودند، او را در چنگال گرفته بودند. کشان‌کشان خود را به خیابان تاریک و خلوت رساند. پیمودن راه برایش به کابوس تبدیل شده بود. با تصورات و خیالهای درهمی که داشت، ‌تصور می‌کرد در هر گوشه‌ای تاریک، شبحی پنهان شده است و یکبار با دیدن کاغذ پاره‌ای که در راه افتاده بود، فریاد خفیفی سر داد. برای یک لحظه به نظرش رسیده بود کاغذ جسدی است که در چاله‌ای تاریک افتاده است.

به مقصد رسید و غرق در عرق در حالیکه تمام اندامش می‌لرزید از پنجره بالا رفت. اتاق همانطور که ترک شده بود، تاریک بود اما حس کرد جسم تاریک تری را روی زمین و در کنار در می‌بیند. باید چراغ را روشن می‌کرد تا بتواند دستکش را پیدا کند و کلید چراغ نزدیک جسد بود. از تمام اراده‌اش کمک گرفت و با عزم جزم پرده‌های نزدیک پتجره را کنار زد و وارد اتاق شد. پایش به چیز نرمی خورد و با نفس‌های بریده به عقب برگشت. قلبش به شدت می‌تپید. انگشتان لرزانش کلید را پیدا کرد و اتاق غرق در نور شد. ریچارد استرانگ جلوی پای او به زمین افتاده بود. حاضر بود تمام دنیا را بدهد تا بتواند جلوی نگاههای خیره او را بگیرد. اما جنازه با افسونی وحشتناک او را به سوی خود جذب می‌کرد. با اکراه خم شد و دستانش برای لمس تیغه چاقو به سمت جنازه دراز شدند.

«دست‌ها بالا! یالله! دست‌ها بالا پست فطرت!»

با وحشت به سمت بالا نگاه کرد. کم مانده بود از شوک وحشتناکی که به اعصابش وارد شده بود، غش کند. در باز بود و پسر استرانگ، تفنگ در دست به سمت او نشانه رفته بود. به آرامی دستش را بالای سرش برد.

بازرسی که «‌دان» را به مقر پلیس می‌برد، آدم پر حرفی بود و هر از گاهی فراموش می‌کرد از منظر قانون، متهم تا زمانی که جرمش ثابت نشده بی‌گناه است. در هر حال به نظر او با توجه به تمام شواهد و مدارک،‌دان مجرم بود.

گفت: «می‌دونستی که تو آخرین نفری بودی که ممکن بود بهش شک کنم؟ اگر خودت کنار جسد نبودی و جیب‌هایت پر از اموال مسروقه نبود ما هیچ وقت حتی به تو فکر هم نمی‌کردیم. از بخت بدت این بار نتوانستی فرار کنی.»

دان هیچ جوابی نداد. خانه‌اش در مسیر مقر پلیس بود و از پلیس درخواست کرد که اجازه دهد پالتویش را از خانه بردارد. هوا در آن ساعات تاریک قبل از طلوع آفتاب، سرد بود.

بازرس گفت: «مطمئنا. اما ما هم با تو می‌آییم.»

در پشتی را باز کرد و زندانی‌اش را به سمت سالن خانه راهنمایی کرد. دو پلیس دیگر هم به دنبالشان راه افتادند.‌دان در این فکر بود که دیگر هیچ راه فراری ندارد که پایش به چیزی بر روی زمین خورد. خم شد تا آن را از روی زمین بردارد و ناگهان ضعف کرد. بازرس چراغ را روشن کرد،‌ دان به شیئی که در دستش بود نگاه کرد. دستکشی بود که فکر می‌کرد در اتاق مرد مُرده جا گذاشته است‌‌ همان که برای برداشتنش به خانه برگشته بود.

پلیس داد زد: «هی! سر پا وایستا مرد!»

اما‌ دان از بین دست‌های پلیس سر خورد و نقش زمین شددستکش

«جیمز‌ دان» با نوک انگشت از لبه پنجره آویزان بود و لحظه‌ای بعد بی‌صدا به زمین افتاد. سراسیمه به اطراف نگاهی انداخت. خانه در حومه شهر بود و به اندازه کافی از جاده و دیوارهایی که زمین اطراف ساختمان را با دیوارهای بلند سنگی جدا کرده بودند فاصله داشت. حدودا ساعت دو نیمه شبی تاریک بود. احتمال کمی وجود داشت که کسی او را آن وقت شب ببیند و در کل همه چیز در امن و امان بود. همانطور که در سکوت در میان چمن‌ها می‌دوید، از اینکه چگونه بر اعصابش مسلط شده بود حیرت کرده بود. قبل از اینکه به عنوان یک جواهر فروش محترم در شهر کوچکی به نام برمپتون معروف شود، بار‌ها مرتکب سرقت از منازل شده بود اما از آن روز‌ها خیلی می‌گذشت. هم اینک او ده سال سابقه اطاعت شرافتمندانه از قانون را در کارنامه‌اش داشت. دستش را که به سمت بالای دیوار برد، به سختی سنگ شده بود. او حتی می‌توانست با آرامش به جسم بی‌جانی فکر کند که زمانی نامش «ریچارد استرانگ» بود و حالا در اتاقی که او به تازگی ترکش کرده بود، ‌در بستری از خون که هر لحظه بیشتر و بیشتر می‌شد، دراز کشیده بود. نمی‌خواست مرتکب قتل شود اما شرایط چنین ایجاب کرده بود. حس می‌کرد تمام اتفاقاتی که تاکنون برایش به وجود آمده، بازیچه شرایط بوده است. مشکلاتش زمانی آغاز شد که یکی از زندانیان قدیمی او را شناخت و به دنبال آن باج‌گیری هم آغاز شد. کسب و کار «دان» پر رونق بود اما مطالبات روز افزون باج‌گیر غیر قابل تحمل بود.

سعی کرد با قمار بخشی از منابع مالی از دست رفته‌اش را جبران کند اما این کار شیرجه رفتن در منجلاب عمیق‌تری بود تا اینکه در ‌‌نهایت با ورشکستگی رو به رو شد. زمانی که عقلش به کار دیگری قد نداد، دوباره سراغ شغل قبلی‌اش بازگشت.

ریچارد استرانگ مشاور حقوقی بازنشسته‌ای بود که در بین مردم با عنوان کلکسیونر اشیاء عتیقه معروف بود و اعتقاد داشتند زیورآلات طلایی باستانی و شگفت انگیزی را جمع آوری می‌کند که نمی‌توان روی آنها قیمت گذاشت. «‌دان» در آن زمان طلا، حلقه‌های قدیمی، سنجاق سینه و وسایلی از این دست را می‌خرید و ذوب می‌کرد و بدین ترتیب عایدی حاصل از سرقت از خانه استرانگ، درآمدی پر سود و مطمئن بود. ورود به خانه آسان بود. می‌دانست که کلکسیون در کدام اتاق نگهداری می‌شود. در برمپتون اقدامات احتیاطی خاصی در برابر سرقت انجام نشده بود و همه کاری که باید انجام می‌داد این بود که از لوله ناودان بالا برود تا به پنجره برسد. زمانی که ‌دان جیبش را با زیور آلات طلایی که در جای جای اتاق دیده می‌شد پر می‌کرد، به آن‌ها به چشم سرمایه‌ای هنگفت می‌نگریست. در حال آماده شدن برای بیرون رفتن از اتاق بود که صدای بریده بریده نفس کشیدن کسی را پشت سرش شنید؛ به طرف صدا چرخید و دید در اتاق باز و استرانگ در مقابلش ایستاده است. تنها کلمه‌ای که استرانگ به زبان آورد نام مردی بود که روبه رویش ایستاده بود: «دان!»

دان به چاقوی دست ساز مشرقی‌ای که در دست داشت خیره مانده بود. بدون اینکه فکر کند به سمت استرانگ حمله ور شد و همه چیز در همان لحظه تمام شد.‌ دان جسد را به درون اتاق کشاند، در را بست، چراغ‌ها را خاموش کرد، پرده‌ها را کشید و همانطور که از پنجره وارد اتاق شده بود، آنجا را ترک کرد.

احساس پشیمانی نمی‌کرد. با خودش گفت: «نمی‌تونستم کار دیگه‌ای انجام بدم. منو شناخت. یا باید این کار رو می‌کردم یا می‌رفتم زندان» نگاه متعجب استرانگ را به خاطر آورد و لبخند زد. واقعا نمی‌توانست خودش را بابت کاری که انجام داده سرزنش کند. مرگ استرانگ برای حفظ امنیت خودش لازم بود و هیچ جایگزین دیگری برای کاری که انجام داده بود وجود نداشت: «در هر صورت پیر بود و چند سال دیگر بیشتر زنده نمی‌ماند...»

احساس امنیت می‌کرد. چه کسی می‌توانست به جواهرفروش کودنی که سن و سالی از او گذشته برای سرقت جواهر و قتل مشکوک شود؟ هیچ سرنخی از خودش باقی نگذاشته بود. کسی را هم در رفت و آمد ندیده بود. زمانی هم که از در پشتی وارد خانه‌اش شد، خیابان اصلی کاملا خلوت و تاریک بود. او در این خانه تنها زندگی می‌کرد. زنی روزانه به خانه‌اش می‌آمد و کار‌هایش را انجام می‌داد اما شب‌ها تنها می‌خوابید. اتاق خواب در عقب ساختمان بود اما قبل از اینکه چراغ‌ها را روشن کند، حفاظ پنجره‌ها را بست و پرده‌های ضخیم پنجره‌ها را کشید. بعد همانطور کورمال به جست‌و‌جو در جیبش پرداخت و یک دستکش را بیرون آورد. با نگاه متعجب دوباره جیبش را گشت و چیزی که می‌خواست را پیدا نکرد. دوباره تمام جیب‌های دیگرش را که با طلا پر شده بودند گشت. اما طلا‌ها را از جیبش بیرون نریخت به دلایل عجیب و غریبی از اینکه به آن‌ها نگاه کند، می‌ترسید و قصد نداشت جیب‌هایش را تا زمانی که بتواند طلا‌ها را در کوره ذوب فلز اتاقک پایین مغازه قرار دهد، خالی کند. در ‌‌نهایت از جستجو دست برداشت و وسط اتاق ایستاد. چهره‌اش به ماسک سفید ترسناکی تبدیل شده بود.

دستکش دیگر گم شده بود! دستکش‌ها را زمانی که در خانه استرانگ بود در جیبش دیده بود و قبل از اینکه مخفیانه از خانه بیرون بزند، آن‌ها را روی میز گذاشته بود تا طلا‌ها را در جیبش بریزد. می‌توانست قسم بخورد که قبل از اینکه شتابزده از آنجا خارج شود، دوباره آن‌ها را به جیبش بازگردانده بود اما حقیقت هولناک این بود که یکی از آن‌ها گم شده بود و در پوشش درون آن نیز نام و آدرش خانه‌اش حک شده بود. فکر بازگشتن به خانه یعنی جایی که استرانگ آرام و ساکت دراز به دراز افتاده بود، روحش را با وحشتی خرافی پر کرد. چهره مرد مُرده با آن نگاه عجیب و غریب و متعجب از مرگ را به یادآورد و فریاد خفه‌ای سر داد. با چهره‌ای رنگ پریده و غرق در عرق و ذهنی انبوه از تردید، وسط اتاق ایستاد.

زیر لب می‌گفت: «نمی‌تونم این کار رو بکنم. نمی‌تونم...»

تصویری از حلقه دار به ذهنش هجوم آورد؛ اندامش از ترس یخ زد و شروع به لرزیدن کرد. زمانی که جزو خلافکاران بود هم ترسی بیمارگونه از طناب دار داشت. ترس‌های قدیمی حالا هزاران برابر چیزی که قبل از این بودند، او را در چنگال گرفته بودند. کشان‌کشان خود را به خیابان تاریک و خلوت رساند. پیمودن راه برایش به کابوس تبدیل شده بود. با تصورات و خیالهای درهمی که داشت، ‌تصور می‌کرد در هر گوشه‌ای تاریک، شبحی پنهان شده است و یکبار با دیدن کاغذ پاره‌ای که در راه افتاده بود، فریاد خفیفی سر داد. برای یک لحظه به نظرش رسیده بود کاغذ جسدی است که در چاله‌ای تاریک افتاده است.

به مقصد رسید و غرق در عرق در حالیکه تمام اندامش می‌لرزید از پنجره بالا رفت. اتاق همانطور که ترک شده بود، تاریک بود اما حس کرد جسم تاریک تری را روی زمین و در کنار در می‌بیند. باید چراغ را روشن می‌کرد تا بتواند دستکش را پیدا کند و کلید چراغ نزدیک جسد بود. از تمام اراده‌اش کمک گرفت و با عزم جزم پرده‌های نزدیک پتجره را کنار زد و وارد اتاق شد. پایش به چیز نرمی خورد و با نفس‌های بریده به عقب برگشت. قلبش به شدت می‌تپید. انگشتان لرزانش کلید را پیدا کرد و اتاق غرق در نور شد. ریچارد استرانگ جلوی پای او به زمین افتاده بود. حاضر بود تمام دنیا را بدهد تا بتواند جلوی نگاههای خیره او را بگیرد. اما جنازه با افسونی وحشتناک او را به سوی خود جذب می‌کرد. با اکراه خم شد و دستانش برای لمس تیغه چاقو به سمت جنازه دراز شدند.

«دست‌ها بالا! یالله! دست‌ها بالا پست فطرت!»

با وحشت به سمت بالا نگاه کرد. کم مانده بود از شوک وحشتناکی که به اعصابش وارد شده بود، غش کند. در باز بود و پسر استرانگ، تفنگ در دست به سمت او نشانه رفته بود. به آرامی دستش را بالای سرش برد.

بازرسی که «‌دان» را به مقر پلیس می‌برد، آدم پر حرفی بود و هر از گاهی فراموش می‌کرد از منظر قانون، متهم تا زمانی که جرمش ثابت نشده بی‌گناه است. در هر حال به نظر او با توجه به تمام شواهد و مدارک،‌دان مجرم بود.

گفت: «می‌دونستی که تو آخرین نفری بودی که ممکن بود بهش شک کنم؟ اگر خودت کنار جسد نبودی و جیب‌هایت پر از اموال مسروقه نبود ما هیچ وقت حتی به تو فکر هم نمی‌کردیم. از بخت بدت این بار نتوانستی فرار کنی.»

دان هیچ جوابی نداد. خانه‌اش در مسیر مقر پلیس بود و از پلیس درخواست کرد که اجازه دهد پالتویش را از خانه بردارد. هوا در آن ساعات تاریک قبل از طلوع آفتاب، سرد بود.

بازرس گفت: «مطمئنا. اما ما هم با تو می‌آییم.»

در پشتی را باز کرد و زندانی‌اش را به سمت سالن خانه راهنمایی کرد. دو پلیس دیگر هم به دنبالشان راه افتادند.‌دان در این فکر بود که دیگر هیچ راه فراری ندارد که پایش به چیزی بر روی زمین خورد. خم شد تا آن را از روی زمین بردارد و ناگهان ضعف کرد. بازرس چراغ را روشن کرد،‌ دان به شیئی که در دستش بود نگاه کرد. دستکشی بود که فکر می‌کرد در اتاق مرد مُرده جا گذاشته است‌‌ همان که برای برداشتنش به خانه برگشته بود.

پلیس داد زد: «هی! سر پا وایستا مرد!»

اما‌ دان از بین دست‌های پلیس سر خورد و نقش زمین شد.

War by Luigi Pirandello

War by Luigi Pirandello is available online at Google Books: http://bit.ly/dl09WF (will open in new window). The copy on this page is a MIRROR COPY.
Biographical information about Luigi Pirandello is HERE.

The passengers who had left Rome by the night express had had to stop until dawn at the small station of Fabriano in order to continue their journey by the small old-fashioned local joining the main line with Sulmona.
At dawn, in a stuffy and smoky second-class carriage in which five people had already spent the night, a bulky woman in deep mourning was hosted in—almost like a shapeless bundle. Behind her—puffing and moaning, followed her husband—a tiny man; thin and weakly, his face death-white, his eyes small and bright and looking shy and uneasy.
Having at last taken a seat he politely thanked the passengers who had helped his wife and who had made room for her; then he turned round to the woman trying to pull down the collar of her coat and politely inquired:
"Are you all right, dear?"
The wife, instead of answering, pulled up her collar again to her eyes, so as to hide her face.
"Nasty world," muttered the husband with a sad smile.
And he felt it his duty to explain to his traveling companions that the poor woman was to be pitied for the war was taking away from her her only son, a boy of twenty to whom both had devoted their entire life, even breaking up their home at Sulmona to follow him to Rome, where he had to go as a student, then allowing him to volunteer for war with an assurance, however, that at least six months he would not be sent to the front and now, all of a sudden, receiving a wire saying that he was due to leave in three days' time and asking them to go and see him off.
The woman under the big coat was twisting and wriggling, at times growling like a wild animal, feeling certain that all those explanations would not have aroused even a shadow of sympathy from those people who—most likely—were in the same plight as herself. One of them, who had been listening with particular attention, said:
"You should thank God that your son is only leaving now for the front. Mine has been sent there the first day of the war. He has already come back twice wounded and been sent back again to the front."
"What about me? I have two sons and three nephews at the front," said another passenger.
"Maybe, but in our case it is our only son," ventured the husband.
"What difference can it make? You may spoil your only son by excessive attentions, but you cannot love him more than you would all your other children if you had any. Parental love is not like bread that can be broken to pieces and split amongst the children in equal shares. A father gives all his love to each one of his children without discrimination, whether it be one or ten, and if I am suffering now for my two sons, I am not suffering half for each of them but double..."
"True...true..." sighed the embarrassed husband, "but suppose (of course we all hope it will never be your case) a father has two sons at the front and he loses one of them, there is still one left to console him...while..."
"Yes," answered the other, getting cross, "a son left to console him but also a son left for whom he must survive, while in the case of the father of an only son if the son dies the father can die too and put an end to his distress. Which of the two positions is worse? Don't you see how my case would be worse than yours?"
"Nonsense," interrupted another traveler, a fat, red-faced man with bloodshot eyes of the palest gray.
He was panting. From his bulging eyes seemed to spurt inner violence of an uncontrolled vitality which his weakened body could hardly contain.
"Nonsense, "he repeated, trying to cover his mouth with his hand so as to hide the two missing front teeth. "Nonsense. Do we give life to our own children for our own benefit?"
The other travelers stared at him in distress. The one who had had his son at the front since the first day of the war sighed: "You are right. Our children do not belong to us, they belong to the country..."
"Bosh," retorted the fat traveler. "Do we think of the country when we give life to our children? Our sons are born because...well, because they must be born and when they come to life they take our own life with them. This is the truth. We belong to them but they never belong to us. And when they reach twenty they are exactly what we were at their age. We too had a father and mother, but there were so many other things as well...girls, cigarettes, illusions, new ties...and the Country, of course, whose call we would have answered—when we were twenty—even if father and mother had said no. Now, at our age, the love of our Country is still great, of course, but stronger than it is the love of our children. Is there any one of us here who wouldn't gladly take his son's place at the front if he could?"
There was a silence all round, everybody nodding as to approve.
"Why then," continued the fat man, "should we consider the feelings of our children when they are twenty? Isn't it natural that at their age they should consider the love for their Country (I am speaking of decent boys, of course) even greater than the love for us? Isn't it natural that it should be so, as after all they must look upon us as upon old boys who cannot move any more and must sit at home? If Country is a natural necessity like bread of which each of us must eat in order not to die of hunger, somebody must go to defend it. And our sons go, when they are twenty, and they don't want tears, because if they die, they die inflamed and happy (I am speaking, of course, of decent boys). Now, if one dies young and happy, without having the ugly sides of life, the boredom of it, the pettiness, the bitterness of disillusion...what more can we ask for him? Everyone should stop crying; everyone should laugh, as I do...or at least thank God—as I do—because my son, before dying, sent me a message saying that he was dying satisfied at having ended his life in the best way he could have wished. That is why, as you see, I do not even wear mourning..."
He shook his light fawn coat as to show it; his livid lip over his missing teeth was trembling, his eyes were watery and motionless, and soon after he ended with a shrill laugh which might well have been a sob.
"Quite so...quite so..." agreed the others.
The woman who, bundled in a corner under her coat, had been sitting and listening had—for the last three months—tried to find in the words of her husband and her friends something to console her in her deep sorrow, something that might show her how a mother should resign herself to send her son not even to death but to a probable danger of life. Yet not a word had she found amongst the many that had been said...and her grief had been greater in seeing that nobody—as she thought—could share her feelings.
But now the words of the traveler amazed and almost stunned her. She suddenly realized that it wasn't the others who were wrong and could not understand her but herself who could not rise up to the same height of those fathers and mothers willing to resign themselves, without crying, not only to the departure of their sons but even to their death.
She lifted her head, she bent over from her corner trying to listen with great attention to the details which the fat man was giving to his companions about the way his son had fallen as a hero, for his King and his Country, happy and without regrets. It seemed to her that she had stumbled into a world she had never dreamt of, a world so far unknown to her, and she was so pleased to hear everyone joining in congratulating that brave father who could so stoically speak of his child's death.
Then suddenly, just as if she had heard nothing of what had been said and almost as if waking up from a dream, she turned to the old man, asking him:
"Then...is your son really dead?"
Everyone stared at her. The old man, too, turned to look at her, fixing his great, bulging, horribly watery light gray eyes, deep in her face. For some time he tried to answer, but words failed him. He looked and looked at her, almost as if only then—at that silly, incongruous question—he had suddenly realized at last that his son was really dead—gone for ever—for ever. His face contracted, became horribly distorted, then he snatched in haste a handkerchief from his pocket and, to the amazement of everyone, broke into harrowing, heart-breaking, uncontrollable sobs.

جنگ

معرفي "لويجي پيراندِلو" (Luigi Pirandello) و ترجمه داستان كوتاه "جنگ" (WAR)

معرفي نويسنده
لويجي پيراندلو (1867-1936) نويسنده ايتاليايي تا بعد از جنگ جهاني اول در كارش ناشناخته بود. تا اينكه نمايشنامه اي از او با نام "شش كاراكتر در جستجوي يك نويسنده" شهرتي ناگهاني برايش آورد.
پيراندلو از خانواده اي ثروتمند بود كه در يك منطقه رشد نيافته و خشن زندگي مي كردند. جايي كه هر كسي مجبور بود خودش از حقوقش دفاع كند. بنابراين، او خيلي زود تحت تاثير بي عدالتي و ستم موجود بين مردم قرار گرفت. پيراندلو زندگي آساني نداشت. علاوه بر سختي هايي كه از ورشكستگي پدرش در تجارت برايشان ايجاد شد، موضوع ديگر اختلال رواني زنش بود كه پيراندلو در خانه از او مراقبت مي كرد.
پيراندلو با توجه به علاقه اي كه نسبت به درونيات افراد داشت، شخصيت نقش هاي داستاني اش را بيشتر با قرار دادن آن ها در موقعيت هاي خيالي كاوش مي كرد تا شرايط واقعي. امروزه پيراندلو به عنوان يكي از تاثير گذار ترين نمايشنامه نويسان قرن بيستم شناخته مي شود. او در سال 1934 موفق به دریافت جایزه نوبل ادبیات شد.

جنگ
نویسنده: لوئیجی پیراندلو

مسافراني كه رم را با قطار سريع السير شب ترك كرده بودند، بايد تا رسيدن سپيده دم در ايستگاه كوچك شهر فابريانو منتظر مي ماندند تا بتوانند به وسيله يك واگن كهنه كه به خط اصلي اضافه شده بود، سفرشان به سمت شهر سالمونا را ادامه دهند.
نزديك صبح، زن درشت هيكلي كه لباس عزا پوشيده بود مثل يك بقچه بزرگ از هم در رفته از داخل در واگن درجه دو به بالا كشيده شد؛ واگن اتاقكي خفه و دود گرفته بود كه پنج نفر هم شب را در آن گذرانده بودند. پشت سر او شوهرش كه لاغر و ضعيف الجثه بود، نفس زنان و ناله كنان وارد شد. شوهر كه صورتش مثل گج سفيد شده بود، چشمان كوچك و براقي داشت و به نظر خجالت زده و مظطرب مي آمد.
او بالاخره روي يك صندلي نشست و از مسافراني كه جاي نشستن را برايشان آماده و در سوار شدن به همسرش كمك كرده بودند مودبانه تشكر كرد. بعد رو كرد به زنش و آرام يقه پالتو او را پايين آورد و پرسيد:"مشكلي كه نداري عزيزم؟"
زن به جاي جواب دادن، دوباره يقه لباس را تا چشم هايش بالا آورد،‌بطوريكه صورتش از ديد پنهان بماند. شوهر با لبخند تلخي زير لب گفت :"دنياي كثيف" و سپس احساس كرد كه بايد براي همسفران وضعيت زن بيچاره را توضيح بدهد تا شرايطش را درك كنند. جنگ تنها پسر زن را از او دور كرده بود. پسر بيست ساله اي كه هر دو تمام زندگي شان را به او اختصاص داده بودند. و حتا مدتي منزلشان را در سالمونا رها كرده بودند تا وقتي پسرشان به اجبار براي ادامه تحصيل به رم رفته بود همراه او باشند. بعد به پسر اجازه داده بودند كه براي رفتن به جبهه داوطلب بشود و خود به شهرشان بازگشته بودند، با اين شرط كه دست كم تا شش ماه او را به خط مقدم نفرستند. اما ناگهان تلگرافي دريافت كرده بودند كه پسرشان بايد تا سه روز ديگر عازم شود و از آن ها خواسته بودند كه براي بدرقه اش بروند. و اكنون آن ها در راه بازگشت بودند.
زن زير پالتو بزرگش از ناراحتي به خودش مي پيچد و چنان غرغر مي كرد كه انگار يك حيوان وحشي ناله مي كند. او حس مي كرد كه تمام اين توضيحات، كوچك ترين حس همدردي در ديگراني كه احتمالن خودشان هم گرفتاري هاي مشابهي دارند، بر نمي انگيزد. يكي از آنان كه با توجه خاصي به حرف هاي شوهر گوش مي داد، گفت:"شما بايد خدا رو هم شكر كنيد كه پسرتون تازه به خط مقدم فرستاده شده. پسر من كه از روز اول جنگ، اعزام شد. تا حالا هم دوبار زخمي برگشته ولي باز دوباره فرستادنش جلو."
مسافر ديگري گفت:"من رو چي ميگي؟ من دو تا پسرم و سه تا خواهر زاده و برادر زادم جلو هستن."
شوهر به خودش جرات داد و گفت:"شايد، ولي ما فقط همين يه پسر رو داريم."
"چه فرقي مي كنه؟ شما ممكنه كه با توجه بيش از حد پسرتون رو بيشتر لوس كنيد. اما نمي تونيد اون رو بيشتر از حالتي دوست داشته باشيد كه فرزندان ديگه اي هم داريد. عشق پدر و مادر مثل نون نيست كه بشه به تعداد فرزندان اون رو تقسيم كرد. يه پدر همه ي عشقش رو بدون تبعيض به هر كدون از بچه هاش مي ده، حالا مي خواد يكي باشه يا ده تا. اگر من الان از شرايط پسرام رنج مي برم، اينطور نيست كه ناراحتيم براي هر كدوم از اون دو تا نصف بشه..."
شوهر دست پاچه گفت:"درسته...درسته... اما فرض كنيم (البته كه ما اميدواريم در مورد شما اتفاق نيفته) يك پدر دو تا پسر در جبهه داره و يكيشون رو از دست مي ده، اينطوري باز هم يك پسر براش باقي مي مونه كه دردش رو تسلا بده...درحاليكه..."
مرد حرفش رو قطع كرد و گفت:"بله، يكيشون برا تسلا مي مونه اما همچنين پدر بايد بخاطر فرزند باقي مانده زنده بمونه، درحاليكه تو موردي كه يه فرزند بوده واز دست رفته، پدرش هم مي تونه با مرگ به اين غم و اندوه، پايان بده. كدوم يكي از اين دو تا موقعيت بد تر هستش؟ نمي بينيد كه وضعيت من بد تر از شماست؟ "
مرد چاقي با صورت برافروخته و چشمان خاكستري رنگي كه مثل كاسه خون شده بود، پريد وسط حرف:"بي معناست" او نفس نفس مي زد. از چشم هاي بيرون زده اش به نظر مي آمد يك قدرت شديد كه بدن سست شده اش به سختي مي توانست آن را تحمل كند، به صورت بي قراري غير قابل كنترلي از درونش فوران مي كند. و در حاليكه سعي مي كرد با دست جلوي دهانش را بپوشاند تا جاي دو تا دندان جلويي اش كه افتاده بود پيدا نباشد، دوباره شروع به صحبت كرد: "بي معناست، بي معنا. آيا ما زندگيمون رو براي منفعت شخصي صرف بچه هامون مي كنيم؟ "
بقيه مسافران با تشويش به اون خيره شدند. مردي كه تنها پسرش براي اولين روز در خط مقدم به سر مي برد با آه حسرت باري گفت:"شما درست مي فرماييد. فرزندان ما متعلق به ما نيستند. اون ها به كشورشون تعلق دارند..."
مرد چاق جواب داد:"چرنده! آيا ما به كشورمون فكر مي كنيم وقتي زندگيمون رو براي فرزندانمون ميگذاريم؟ پسراي ما به دنيا ميان به خاطر... خب، به خاطر اينكه اونا بايد به دنيا بيان، و وقتي اون ها به زندگي پا ميگذارن، زندگي ما رو هم صرف خودشون مي كنند. حقيقت اينه. ما به اونا تعلق داريم ولي اون ها متعلق به ما نيستند. و وقتي كه به بيست سالگي مي رسند، اونا دقيقن همون حالتي رو دارن كه ما در اون سن داشتيم. ما هم يه پدر و مادر داشتيم، اما در همون حال خيلي چيز هاي ديگه هم برامون مهم بود... دخترا، خيالاتمون همراه سيگارهايي كه مي كشيديم، كراوات هاي جديد... و البته وطنمون، كه حتا بر خلاف مخالفت پدر و مادرمون به نداي اون پاسخ مي داديم. حالا در اين سن كه هستيم مسلمه كه عشق به وطن برامون هنوز با اهميته اما از اون قوي تر عشقي هست كه به بچه هامون داريم. آيا بين ما كسي اينجا هست كه اگر فرزندش بتونه، از اينكه در خط مقدم جبهه انجام وظيف كنه خوشحال نباشه؟ "
سكوت همه جا را فراگرفت، همه سرشان را به علامت تاييد تكان مي دادند.
مرد چاق ادامه داد:"خب پس چرا ما به احساسات بچه هامون وقتي به بيست سالگي مي رسند توجه نمي كنيم؟ آيا اين طبيعي نيست كه اونا در سني كه دارن عشق به وطن براشون مهم باشه، حتا بزرگ تر از عشقي كه به ما دارند؟(البته كه من دارم از پسران با نجابت حرف مي زنم.) مگه اينطور نيست كه اونا به ما پدراشون به چشم پسراي پير و از كار افتاده اي نگاه مي كنن كه ديگه نمي تونيم از جامون تكون بخوريم و همش تو خونه نشستيم؟ اگر وطنمون پابرجاست،‌اگر وجودش برامون يه ضرورت مثل نون شب مي مونه، كه هر كدوم از ما بدون اون از گرسنگي ميميريم، يه نفر بايد بره و ازش دفاع كنه. و پسراي شما وقتي به بيست سالگي مي رسند، مي روند و از ما هم گريه و زاري نمي خواهند، چون اگر اون ها مي ميرند، با شور و شادي ميميرند(البته كه من دارم از پسران نجيب صحبت مي كنم). حالا اگه يك نفر در جواني و شادي بميره، بدون درك جنبه هاي زشت و ملالت بار زندگي و ناچيز بودنش ، بدون چشيدن طعم تلخ از بين رفتن تصورات اشتباهي كه داشته... از اين بيشتر ديگه چي براي اون مي خواهيد؟ همه بايد از گريه دست بكشند؛ بايد بخنديد، همونطوري كه من مي خندم... و در آخر خدا رو شكر كنيد، همونطور كه من شاكرم، چون پسر من، قبل از مردن، برام يه پيغام فرستاد و گفت كه داره با رضايت ميميره چون زندگيش در بهترين راهي كه اون آرزوش رو داشته، پايان ميگيره. به همين خاطره كه مي بينيد من حتا لباس عزا نپوشيدم... "
او كت روشن حنايي رنگش را براي نشان دادن تكان داد؛ لب كبودش روي جاي دندان هايي كه افتاده بود مي لرزيد، چشم هايش خيس و بي حركت مانده بود،‌و بعد او با خنده ي جيغ مانندي كه صدايش به هق هق گريه مي ماند حرف هايش را پايان داد.
بقيه موافقت خودشان را نشان دادند:"كاملن همينطوره... كاملن همينطوره..."
زن كه در گوشه اي زير پالتو اش كز كرده بود، مدت سه ماه بود كه هميشه همينطور نشسته بود و گوش داده بود به صحبت هاي شوهر و دوستانش تا در ميان حرف هايشان، كلماتي بيابد كه تسلاي خاطري بر اندوه عميقش باشد، چيزي كه شايد مي توانست به او نشان دهد كه چگونه يك مادر مي تواند محبتش را كنار بگذارد و پسرش را نه حتا به سوي مرگ، بلكه به سمت يك خطر احتمالي در زندگيش رهسپار كند. و او هنوز از بين آن همه حرف هايي كه در اين مدت شنيده بود، حتا يك كلمه آرامش دهنده هم نيافته بود... و غصه اش بيشتر مي شد از اينكه مي ديد كه هيچ كس،‌آن طوري كه فكر مي كرده، با او همدرد و هم احساس نيست.
اما حالا جملات مرد مسافر او را متعجب و تا اندازه اي سراسيمه و گيج ساخته بود. ناگهان فهميد كه اين ديگران نيستند كه اشتباه مي كنند و او را نمي فهمند. برعكس او بود كه نمي توانست مانند پدر و مادرهاي ديگر كه حاضر مي شوند از خودشان بگذرند، بلند نظرانه با قضيه برخورد كند؛ كه نه تنها براي اعزام پسرانشان بلكه حتا در غم مرگشان نمي گريند.
او سرش را بالا آورد و خودش را به سمت جلو خم كرد تا بهتر بتواند متوجه جزئيات سخنان مرد چاقي بشود؛ كه صحبتش با همسفران در مورد راهي بود كه منجر به مرگ افتخار آميز پسرش، با شادي و بدون پشيماني، براي شاه و وطنش شده بود. به نظر مي آمد كه پاي زن دارد به درون دنيايي مي لغزد كه او هرگز تصورش را هم نمي كرد، حرف هايي كه برايش ناشناخته بود، و خيلي خوشحال شد از اينكه همه مشغول تبريك گفتن به آن پدر شجاع بودند كه آنقدر صبور و پرهيزكارانه از مرگ فرزندش سخن مي گفت.
سپس ناگهان، چون انگار هيچ چيزي از گفتگوها نشنيده بود و مثل اين مي ماند كه از رويايي بيدار شده باشد، به مرد مسن رو كرد و از او پرسيد:"پس... پسر شما واقعن مرده ديگه؟"
همه به زن خيره شدند. مرد مسن هم رويش را به سمت او برگرداند، و چشم هاي روشن خاكستري رنگش را كه به طرز وحشتناكي بيرون زده و خيس بود، روي زن ثابت كرد، و در چهره اش عميق شد. براي مدت كوتاهي تلاش كرد كه پاسخ بدهد، اما از سخن گفتن بازمانده بود. او به زن نگاه كرد و نگاه كرد، لحظاتي بعد از سوال احمقانه و عجيب زن، يكباره متوجه اين حقيقت شد كه پسرش واقعن مرده ، و براي هميشه رفته است، براي هميشه. صورت مرد در هم رفت و حالت ناخوشايندي گرفت؛ بعد با عجله دستمالي را از جيبش بيرون كشيد، و در ميان بهت همه، به شكل جانسوز و دلخراشي، هق هق كنان به گريه افتاد.

.

نويسنده : یاور زارعی

این کاربر 1 مطلب منتشر شده دارد.