ترجمه The Nightingale and the Rose kنوشته اسکار وایلد

توضیحات

منتشر شده در دوشنبه, 30 -3443 03:25

نوشته شده توسط معصومه بنیادی

بازدید: 5386

The Nightingale and the Rose

Oscar Wilde

"She said that she would dance with me if I brought her red roses," cried the young Student; "but in all my garden there is no red rose."

1. From her nest in the holm-oak tree the Nightingale heard him, and she looked out through the leaves, and wondered.

"No red rose in all my garden!" he cried, and his beautiful eyes filled with tears. "Ah, on what little things does happiness depend! I have read all that the wise men have written, and all the secrets of philosophy are mine, yet for want of a red rose is my life made wretched."

"Here at last is a true lover," said the Nightingale. "Night after night have I sung of him, though I knew him not: night after night have I told his story to the stars, and now I see him. His hair is dark as the hyacinth-blossom, and his lips are red as the rose of his desire; but passion has made his face like pale ivory, and sorrow has set her seal upon his brow."

"The Prince gives a ball to-morrow night," murmured the young Student, "and my love will be of the company. If I bring her a red rose she will dance with me till dawn. If I bring her a red rose, I shall hold her in my arms, and she will lean her head upon my shoulder, and her hand will be clasped in mine. But there is no red rose in my garden, so I shall sit lonely, and she will pass me by. She will have no heed of me, and my heart will break."

"Here indeed is the true lover," said the Nightingale. "What I sing of, he suffers - what is joy to me, to him is pain. Surely Love is a wonderful thing. It is more precious than emeralds, and dearer than fine opals. Pearls and pomegranates cannot buy it, nor is it set forth in the marketplace. It may not be purchased of the merchants, nor can it be weighed out in the balance for gold."

"The musicians will sit in their gallery," said the young Student, "and play upon their stringed instruments, and my love will dance to the sound of the harp and the violin. She will dance so lightly that her feet will not touch the floor, and the courtiers in their gay dresses will throng round her. But with me she will not dance, for I have no red rose to give her"; and he flung himself down on the grass, and buried his face in his hands, and wept.

"Why is he weeping?" asked a little Green Lizard, as he ran past him with his tail in the air.

"Why, indeed?" said a Butterfly, who was fluttering about after a sunbeam.

"Why, indeed?" whispered a Daisy to his neighbor, in a soft, low voice.

"He is weeping for a red rose," said the Nightingale.

"For a red rose?" they cried; "how very ridiculous!" and the little Lizard, who was something of a cynic, laughed outright.

1. But the Nightingale understood the secret of the Student's sorrow, and she sat silent in the oak-tree, and thought about the mystery of Love.
2. Suddenly she spread her brown wings for flight, and soared into the air. She passed through the grove like a shadow, and like a shadow she sailed across the garden.
3. In the centre of the grass-plot was standing a beautiful Rose-tree, and when she saw it she flew over to it, and lit upon a spray.

"Give me a red rose," she cried, "and I will sing you my sweetest song."

1. But the Tree shook its head.

"My roses are white," it answered; "as white as the foam of the sea, and whiter than the snow upon the mountain. But go to my brother who grows round the old sun-dial, and perhaps he will give you what you want."

1. So the Nightingale flew over to the Rose-tree that was growing round the old sun-dial.

"Give me a red rose," she cried, "and I will sing you my sweetest song."

1. But the Tree shook its head.

"My roses are yellow," it answered; "as yellow as the hair of the mermaiden who sits upon an amber throne, and yellower than the daffodil that blooms in the meadow before the mower comes with his scythe. But go to my brother who grows beneath the Student's window, and perhaps he will give you what you want."

1. So the Nightingale flew over to the Rose-tree that was growing beneath the Student's window.

"Give me a red rose," she cried, "and I will sing you my sweetest song."

1. But the Tree shook its head.

"My roses are red," it answered, "as red as the feet of the dove, and redder than the great fans of coral that wave and wave in the ocean-cavern. But the winter has chilled my veins, and the frost has nipped my buds, and the storm has broken my branches, and I shall have no roses at all this year."

"One red rose is all I want," cried the Nightingale, "only one red rose! Is there no way by which I can get it?"

"There is away," answered the Tree; "but it is so terrible that I dare not tell it to you."

"Tell it to me," said the Nightingale, "I am not afraid."

"If you want a red rose," said the Tree, "you must build it out of music by moonlight, and stain it with your own heart's-blood. You must sing to me with your breast against a thorn. All night long you must sing to me, and the thorn must pierce your heart, and your life-blood must flow into my veins, and become mine."

"Death is a great price to pay for a red rose," cried the Nightingale, "and Life is very dear to all. It is pleasant to sit in the green wood, and to watch the Sun in his chariot of gold, and the Moon in her chariot of pearl. Sweet is the scent of the hawthorn, and sweet are the bluebells that hide in the valley, and the heather that blows on the hill. Yet Love is better than Life, and what is the heart of a bird compared to the heart of a man?"

1. So she spread her brown wings for flight, and soared into the air. She swept over the garden like a shadow, and like a shadow she sailed through the grove.
2. The young Student was still lying on the grass, where she had left him, and the tears were not yet dry in his beautiful eyes.

"Be happy," cried the Nightingale, "be happy; you shall have your red rose. I will build it out of music by moonlight, and stain it with my own heart's-blood. All that I ask of you in return is that you will be a true lover, for Love is wiser than Philosophy, though she is wise, and mightier than Power, though he is mighty. Flame- coloured are his wings, and coloured like flame is his body. His lips are sweet as honey, and his breath is like frankincense."

1. The Student looked up from the grass, and listened, but he could not understand what the Nightingale was saying to him, for he only knew the things that are written down in books.
2. But the Oak-tree understood, and felt sad, for he was very fond of the little Nightingale who had built her nest in his branches.

"Sing me one last song," he whispered; "I shall feel very lonely when you are gone."

1. So the Nightingale sang to the Oak-tree, and her voice was like water bubbling from a silver jar.
2. When she had finished her song the Student got up, and pulled a note-book and a lead-pencil out of his pocket.

"She has form," he said to himself, as he walked away through the grove - "that cannot be denied to her; but has she got feeling. In fact, she is like most artists; she is all style, without any sincerity. She would not sacrifice herself for others. She thinks merely of music, and everybody knows that the arts are selfish. Still, it must be admitted that she has some beautiful notes in her voice. What a pity it is that they do not mean anything, or do any practical good." And he went into his room, and lay down on his little pallet-bed, and began to think of his love; and, after a time, he fell asleep.

1. And when the Moon shone in the heavens the Nightingale flew to the Rose-tree, and set her breast against the thorn. All night long she sang with her breast against the thorn, and the cold crystal Moon leaned down and listened. All night long she sang, and the thorn went deeper and deeper into her breast, and her life-blood ebbed away from her.
2. She sang first of the birth of love in the heart of a boy and a girl. And on the top-most spray of the Rose-tree there blossomed a marvellous rose, petal following petal, as song followed song. Pale was it, at first, as the mist that hangs over the river - pale as the feet of the morning, and silver as the wings of the dawn. As the shadow of a rose in a mirror of silver, as the shadow of a rose in a water-pool, so was the rose that blossomed on the topmost spray of the Tree.
3. But the Tree cried to the Nightingale to press closer against the thorn. "Press closer, little Nightingale," cried the Tree, "or the Day will come before the rose is finished."
4. So the Nightingale pressed closer against the thorn, and louder and louder grew her song, for she sang of the birth of passion in the soul of a man and a maid.
5. And a delicate flush of pink came into the leaves of the rose, like the flush in the face of the bridegroom when he kisses the lips of the bride. But the thorn had not yet reached her heart, so the rose's heart remained white, for only a Nightingale's heart's-blood can crimson the heart of a rose.
6. And the Tree cried to the Nightingale to press closer against the thorn. "Press closer, little Nightingale," cried the Tree, "or the Day will come before the rose is finished."
7. So the Nightingale pressed closer against the thorn, and the thorn touched her heart, and a fierce pang of pain shot through her. Bitter, bitter was the pain, and wilder and wilder grew her song, for she sang of the Love that is perfected by Death, of the Love that dies not in the tomb.
8. And the marvellous rose became crimson, like the rose of the eastern sky. Crimson was the girdle of petals, and crimson as a ruby was the heart.
9. But the Nightingale's voice grew fainter, and her little wings began to beat, and a film came over her eyes. Fainter and fainter grew her song, and she felt something choking her in her throat.
10. Then she gave one last burst of music. The white Moon heard it, and she forgot the dawn, and lingered on in the sky. The red rose heard it, and it trembled all over with ecstasy, and opened its petals to the cold morning air. Echo bore it to her purple cavern in the hills, and woke the sleeping shepherds from their dreams. It floated through the reeds of the river, and they carried its message to the sea.

"Look, look!" cried the Tree, "the rose is finished now"; but the Nightingale made no answer, for she was lying dead in the long grass, with the thorn in her heart.

1. And at noon the Student opened his window and looked out.

"Why, what a wonderful piece of luck!" he cried; "here is a red rose! I have never seen any rose like it in all my life. It is so beautiful that I am sure it has a long Latin name"; and he leaned down and plucked it.

1. Then he put on his hat, and ran up to the Professor's house with the rose in his hand.
2. The daughter of the Professor was sitting in the doorway winding blue silk on a reel, and her little dog was lying at her feet.

"You said that you would dance with me if I brought you a red rose," cried the Student. "Here is the reddest rose in all the world. You will wear it to-night next your heart, and as we dance together it will tell you how I love you."

1. But the girl frowned.

"I am afraid it will not go with my dress," she answered; "and, besides, the Chamberlain's nephew has sent me some real jewels, and everybody knows that jewels cost far more than flowers."

"Well, upon my word, you are very ungrateful," said the Student angrily; and he threw the rose into the street, where it fell into the gutter, and a cart-wheel went over it.

"Ungrateful!" said the girl. "I tell you what, you are very rude; and, after all, who are you? Only a Student. Why, I don't believe you have even got silver buckles to your shoes as the Chamberlain's nephew has"; and she got up from her chair and went into the house.

"What I a silly thing Love is," said the Student as he walked away. "It is not half as useful as Logic, for it does not prove anything, and it is always telling one of things that are not going to happen, and making one believe things that are not true. In fact, it is quite unpractical, and, as in this age to be practical is everything, I shall go back to Philosophy and study Metaphysics."

1. So he returned to his room and pulled out a great dusty book, and
2. began to read.

بلبل و گل سرخ نوشته اسكار وايلد

دانشجوی جوان با فریاد ‌گفت: " او گفته اگر برایش گل سرخ ببرم، با من خواهد رقصيد، اما در سرتاسر باغ من هيچ گل سرخی وجود ندارد"‌. بلبل از لانه‌اش بر بلنداي درخت بلوط صدای او را شنید و از ميان برگ‌ها نگاه كرد و شگفت‌زده شد. "در سراسر باغ من گل سرخی نیست!" و چشمان زیبایش پر از اشك شد. "آه! كه خوشبختی به چه چیزهای كوچكی وابسته است! آنچه عالمان نوشته­اند تماماً خوانده­ام و همه رازهای حكمت از آن من است اما با این همه فقط نیاز به یك گل سرخ، مرا بیچاره ساخته است."

بلبل گفت: "عاقبت یک عاشق حقیقی یافتم". با این که او را نمی­شناختم هر شب در وصفش آواز می‌خواندم و داستان او را به ستارگان می­گفتم و حالا او را می­بینم. موهایش به تیرگی شکوفه سنبل است و لبانش به سرخی گل سرخ آرزویش می­باشد. اما عشق چهره­اش را مثل عاج، رنگ باخته کرده و غم و اندوه دختر بر پیشانیش مهر غم زده است.

محصل جوان زمزمه کنان می­گفت: "شاهزاده فردا شب، بزم رقصی بر پا خواهد کرد و عشق من در آن جمع خواهد بود. اگر گل سرخی برای او ببرم تا سپیده­دم با من خواهد رقصید. اگر برایش گل سرخی ببرم، او را در میان بازوانم خواهم گرفت و او سر بر شانه من تکیه خواهد زد و دستانش در دستانم گره خواهد خورد."

"اما در باغ من هیچ گل سرخی وجود ندارد، پس باید تنها بنشینم و او بی آن که به من اعتنایی کند از کنار من خواهد گذشت و دلم خواهد شکست."

بلبل گفت: "براستی که او عاشقی حقیقی است." چیزی را که من می­خوانم او دارد از آن رنج می­برد ـ آنچه که برای من مایه شادی است برای او محنت و رنج است. بحق عشق چیز شگفت­انگیزی است، از زمرد گرانبهاتر و از هر کانی با ارزشی با ارزشتر است. نه می­توان آن را با مروارید و یاقوت خرید و نه با رفتن به بازار می­توان آن را بدست آورد. نه از تاجران میتوان آن را خرید و نه میتوان آن را در کفه ترازو با طلا سنجید.

دانشجوی جوان گفت: "نوازندگان در تالارهایشان خواهند نشست و سازهای زهی خود را خواهند نواخت و محبوب من با نوای چنگ و ویولون خواهد رقصید. او چنان با سرعت خواهد رقصید طوری که پاهایش به زمین نرسد و درباریان با لباسهای فاخر دور او را خواهند گرفت. اما او با من نخواهد رقصید برای این که من گل سرخی ندارم که به او بدهم." و خود را روی علف­ها پرت کرد و در حالی که صورت خود را با دستانش پوشانده بود شروع به گریه کردن نمود.

مارمولک سبز کوچکی که از کنار او گذر می­کرد در حالی که هوا دم کرده بود پرسید: "چرا گریه می­کنی؟"

پروانه­ای که در پرتو آفتاب در حال بال و پر زدن بود، گفت: "براستی چرا؟"

گل آفتابگردان به آرامی خطاب به همسایه­اش زمزمه کرد و گفت: "براستی چرا؟"

بلبل گفت: "او برای گل سرخ گریه می­کند."

آنها فریاد برآورند: "برای گل سرخ؟چقدر مضحک؟" و مامورلک کوچک که نسبت به درستی و نیکوکاری بشری بدگمان بود، خنده آشکاری را سر داد.

اما بلبل حزن پنهان دانشجو را درک می­کرد و ساکت رویدرخت بلوط نشسته بود و به راز عشق فکر می­کرد.

ناگهان بالهای قهوه­ای رنگ خود را برای پرواز باز کرد و در هوا اوج گرفت. و همچون سایه از میان بیشه عبور کرد و به مانند سایه با ناز و عشوه از باغ گذشت.

در وسط چمن، درخت گل سرخ زیبائی قرار داشت. بلبل زمانی که آن را دید بسوی آن پرواز کرد و بر روی شاخه­ای نشست.

او فریاد زد: "به من گل سرخی بده تا دلنشین­ترین آوازم را برایت بخوانم".

اما درخت سرش را تکان داده و پاسخ گفت: "همه گلهای من سفید هستند"، "به سپیدی کف دریا و سپیدتر از برفی که بر روی کوه­ها نشسته است. اما پیش برادرم که دور ساعت خورشیدی قدیمی روئیده است برو؛ ممکن است او آنچه را که میخواهی به تو بدهد".

بنابراین بلبل به سمت درخت گلی که دور ساعت آفتابی قدیمی روئیده بود پرواز کرد و به او گفت: "به من گل سرخی بده تا دلنشین­ترین آوازم را برایت بخوانم". اما درخت سرش را تکان داده و پاسخ گفت: "همه گلهای من زرد هستند"،

"به زردی موهای عروس دریایی که بر اریکه کهربایی رنگ تکیه زده است و زردتر از نرگس زردی که پیش از آمدن مرد چمن­زن (باغبان) داس به دست در چمنزار شکفته است. اما پیش برادرم که زیر پنجره اتاق دانشجو روئیده است برو ممکن است او آنچه را که میخواهی به تو بدهد."

بنابراین بلبل بسوی درخت گلی که زیر پنجره اتاق دانشجو روئیده بود پرواز کرد و به او گفت: "به من گل سرخی بده تا دلنشین­ترین آوازم را برایت بخوانم". اما درخت سرش را تکان داده و پاسخ گفت: "گلهای من سرخ است، به سرخی پای کبوتر و سرخ­تر از مرجان­های غارهای اقیانوس که همواره در حال حرکت است. اما زمستان رگ­هایم را منجمد کرده و سرما جوانه­های مرا منجمد کرده و طوفان شاخه­هایم را در هم شکسته است و امسال هیچ گل سرخی نخواهم داشت."

بلبل فریاد بر آورد که: "تنها یک گل سرخ میخواهم! آیا هیچ راهی نیست که من بتوانم یک گل سرخ بدست آورم؟"

درخت پاسخ داد: "چرا یک راه وجود دارد، اما بقدری وحشتناک است که من جرات ندارم آن را به تو بگویم."

بلبل گفت: "به من بگو، وحشتی ندارم و نمی­ترسم."

درخت گفت: "اگر گل سرخ میخواهی باید آن را با آوازت در نور مهتاب در من بسازی و بوجود آوری و با خون قلبت آن را رنگین کنی. تو بایستی برایم آواز بخوانی و سینه­ات در برابر خارهایم قرار دهی. بایستی تمام طول شب را برایم آواز بخوانی تا خار سینه­ات را بشکافد و خون زندگی­ات در رگ­های من جاری شود و مال من شود."

بلبل فریاد برآورد و گفت: "برای یک گل سرخ جان سپردن بهایی سنگین است و زندگی برای همه عزیز است. لذت­بخش است در جنگل سرسبز نشستن و چرخ طلائی خورشید و چرخ مرواریدفام ماه را تماشا کردن. دلنشین است عطر زالزالک­ها و دلپذیرند بوی سنبل­های که در دره پنهان هستند و بوته خلنگ[1] که بر تپه شکفته است. اما عشق بسیار برتر از زندگی است و قلب یک پرنده در مقابل قلب یک انسان چه ارزشی دارد؟"

پس بال­های قهوه­ای رنگش را برای پرواز باز کرد و در هوا اوج گرفت و همچون سایه از باغ پر کشید و همچون سایه از میان بیشه­ها پرواز کرد.

دانشجوی جوان هنوز همان جا که بلبل او را ترک کرده بود، روی علف­ها دراز کشیده بود و اشک در چشمان زیبایش خشک نشده بود.

بلبل گفت: "خوشحال باش، خوشحال باش، تو به گل سرخ خواهی رسید.من آن را با آوازم در نور مهتاب بوجود خواهم آورد و با خون دلم آن را رنگین خواهم کرد. در عوض از تو می­خواهم که عاشق واقعی باشی، چرا که عشق از فلسفه داناتر است و تواناتر از قدرت، هرچند او توانا باشد.

بال­های عشق شعله­ور است، جسم عشق همچون زبانه­های آتش است. لبانش چون عسل شیرین و نفسش چون کندر خوشبو است.

دانشجو نگاهش را از علف­ها بر گرفت و گوش داد، اما نفهمید که بلبل چه می­گوید، او فقط چیزهایی را می­دانست که در کتاب­ها نوشته است.

اما درخت بلوط حرف­های بلبل را فهمید و غمگین شد، زیرا او بلبل را که روی شاخه­هایش آشیانه ساخته بود بسیار دوست می­داشت.

پس آهسته در گوش بلبل زمزمه کرد که: "آخرین آواز خود را برای من بخوان، زیرا چون زمانی که تو بروی من احساس تنهایی خواهم کرد."

پس بلبل برای درخت بلوط آواز خواند و صدایش همچون ریزش و جوشیدن آب از تنگی نقره­ای بود.

زمانی که نغمه­سرائی بلبل به پایان رسید دانشجوی جوان برخاست و دفتر و مدادی از جیبش بیرون آورد.

در حالی که از میان بیشه عبور می­کرد، با خودش گفت: "او سبک و روش خوبی دارد، نمی­توان انکار کرد، اما آیا احساس هم دارد؟ حقیقتاً او نیز چون هنرمندان سبک و شیوه خودش دارد ولی از صدق و صفا در او خبری نیست. او هیچگاه خود را فدای دیگران نخواهد کرد. او تنها در فکر آواز خواندن است، همه می­دانند که هنرمندان خودخواهند. با این همه باید اعتراف کرد که او صدایی بسیار زیبا دارد. ولی افسوس که نغمه­هایش بی­معنی است و به هیچ کاری نمی­­آید." این را گفت و به اتاق خود رفت و بر روی تختخواب خود دراز کشید و به فکر عشقش افتاد و پس از لحظه­ای خوابش برد.

و زمانی که ماه در آسمان­ها می­درخشید، بلبل روی درخت پرید و سینه­اش را در برابر خار قرار داد. بلبل تمام طول شب آواز خواند و سینه­اش را بر خار قرار داد و ماه بلوری یخ زده به پائین خم شده و به آواز بلبل گوش می­داد. او سرتاسر شب را آواز کرد و خار عمیق­تر و عمیق­تر در سینه­اش فرو ­رفت و خون زندگیش رو به پایان رفت.

ابتدا از تولد عشق در قلب یک پسر و دختر گفت و بر بالاترین شاخه درخت گل، برای هر ترانه بلبل، گلبرگی رویش پیدا کرد و در نهایت گلی بسیار زیبا و شگرف شکوفا شد. گل در ابتدا رنگ پریده بود، همچون ماه آویخته بر روی رودخانه که غبار رویش را پوشانده، گلبرگ بسان پای صبح و همچون بال‌های سپیده­دم، نقره­فام بود. گلی که بر شاخه درخت روئیده بود همچو سایه گلی در آئینه نقره و یا در آبگیر بود.

اما درخت به بلبل فریاد می­زد که سینه­اش را بیشتر بر خار بفشارد. درخت گل فریاد بر می­آورد: "بلبل کوچک، بیشتر سینه­ات را بر خار بفشار پیش از آنکه رنگ گل از خونت کامل شود روز فرا خواهد رسید."

پس بلبل بیشتر سینه­اش را بر خار فشرد و آوازش رفته­رفته بلندتر گردید زیرا او از پیدایش شور عشق در روح انسان سخن می­گفت.

و برگ‌‌هاي گل سرخ به رنگ صورتي، چهره گلگون كرد و زيبا شد همانند گلگون شدن صورت داماد هنگامي كه بر لبان عروسش بوسه مي‌زند. اما خار هنوز به قلب بلبل نرسیده بود و بهمین جهت قلب گل سفید مانده بود زیرا فقط خون دل بلبل می­تواند قلب گل را سرخ کند.

و درخت به بلبل گفت: "بلبل کوچک، بیشتر سینه­ات را بر خار بفشار پیش از آنکه گل کامل شود روز فرا خواهد رسید."

بنابراين بلبل بیشتر سینه‌اش را بر خار فشرد و خار به قلبش فرو رفت و درد شدیدی سراسر وجودش را به لرزه در آورد. رنجش هر لحظه بيشتر شد و بيچارگي‌اش هر لحظه شدیدتر گشت، زیرا از عشقی سخن می‌گفت که با مرگ کامل می‌شد و در گور هم نمی‌مرد.

و گل شگفت‌آور رنگ سرخ به خود گرفت، همانند سرخي آسمان مشرق. گلبرگ‌هایش همه سرخ و قلبی به مانند یاقوت داشت.

ولی آواي بلبل هر لحظه ضعیف‌تر می‌شد و بال‌های کوچکش به لرزه افتاد. پرده‌ای تار چشمانش را پوشاند. آوایش ضعیف و ضعیف‌تر شد و احساس کرد که چیزی گلویش را می‌فشارد.

سپس او آخرین ترانه خود را سر داد. ماه سفید رنگ آن را شنید و سپیده‌دم از یاد ببرد و در آسمان بماند.گل سرخ آنرا شنید و از وجد، سراپا لرزید و گلبرگ‌های خود را در هوای سرد بامدادی گستراند. طنین آوای او در گودال‌های ارغوانی تپه‌ها پیچید و چوپانان خفته در رويا را بیدار نمود. ترانه بلبل از میان نی‌های کنار رودخانه گذر كرد و آنان پیام بلبل را به دریا رساندند.

درخت فریاد زد: "نگاه کن! نگاه کن! اینک گل کامل شده است"، اما بلبل جوابی نداد زیرا جسم بي‌جانش در حالي كه خار در دل داشت روی علف‌ها افتاده بود.

هنگام ظهر دانشجو پنجره اتاق را باز كرد و نگاهی به بيرون انداخت. گفت: واي که چه شانس و بخت شگرفي! گل سرخی در اینجاست که نظیرش را در عمرم ندیده‌ام. آنقدر زیباست که یقین دارم نام لاتینی طویلي داشته باشد؛ و خم شده گل را چید.

پس کلاهش را به سر گذاشت و گل به دست به خانه استاد شتافت.

دختر استاد در آستانه در نشسته بود و ابریشم آبی دور قرقره می‌پیچید و سگ کوچکش در جلویش خوابيده بود. دانشجوی جوان فریاد برآورد که: "تو گفتی اگر گل سرخ برایت بیاورم با من خواهی رقصید. این گل سرخ ، سرخ‌ترین گل جهان است. امشب آن را نزدیک قلبت خواهی زد و چون با یکدیگر برقصیم این گل به تو خواهد گفت که چه قدر دوستت دارم." اما دختر چهره در هم کشیده و گفت: فکر نمی‌کنم این گل به لباس من بیاید و از این گذشته برادرزاده خزانه‌دار برای من چند جواهر قیمتی فرستاده است و همه می‌دانند که جواهر بسيار ارزنده‌تر از گل می‌باشد." دانشجو خشمگین شده گفت: "به شرافتم سوگند که تو بسیار ناسپاسی" این را گفت و گل را در کوچه پرت كرد. گل در جوی آبی افتاد و چرخ ارابه‌ای از روی آن گذشت. دختر گفت: "ناسپاس! باید بگویم تو بسیار بی‌ادبی، از اینها گذشته مگر تو که هستی؟ دانشجویی بیشتر نیستی و گمان نمی‌کنم که کفش‌های تو مثل کفش‌های برادرزاده خزانه‌دار سگک نقره داشته باشد." و از روی صندلی بلند شد و به درون خانه رفت. دانشجو همچنان که از آنجا دور می شد، گفت: "عشق چه چیز بیهوده‌ای است! حتی نصف منطق هم فایده ندارد زیرا هیچ چیز را ثابت نمی‌کند و پیوسته از چیزهایی سخن می‌گوید که هرگز رخ نمی‌دهد و آدمی را به باور کردن چیزهایی وا می‌دارد که به دور از حقیقت است. به راستی عشق کاملاً غیر عملی است و چون در این روزگار عملی بودن مهم است. بار دیگر به مطالعه فلسفه و علم ماوراءالطبیعه می‌پردازم". سپس به اتاق خودش بازگشت و کتابی خاك‌آلود را از قفسه بیرون آورده و به مطالعه پرداخت.

نويسنده : معصومه بنیادی

این کاربر 1 مطلب منتشر شده دارد.