ترجمه To Build a Fire اثر جک لندن

توضیحات

منتشر شده در چهارشنبه, 22 خرداد 1392 11:06

نوشته شده توسط منصوره حيدري

بازدید: 7174

To Build a Fire

by Jack London

Day had broken cold and grey, exceedingly cold and grey, when the man turned aside from the main Yukon trail and climbed the high earth- bank, where a dim and little-travelled trail led eastward through the fat spruce timberland. It was a steep bank, and he paused for breath at the top, excusing the act to himself by looking at his watch. It was nine o'clock. There was no sun nor hint of sun, though there was not a cloud in the sky. It was a clear day, and yet there seemed an intangible pall over the face of things, a subtle gloom that made the day dark, and that was due to the absence of sun. This fact did not worry the man. He was used to the lack of sun. It had been days since he had seen the sun, and he knew that a few more days must pass before that cheerful orb, due south, would just peep above the sky- line and dip immediately from view.

The man flung a look back along the way he had come. The Yukon lay a mile wide and hidden under three feet of ice. On top of this ice were as many feet of snow. It was all pure white, rolling in gentle undulations where the ice-jams of the freeze-up had formed. North and south, as far as his eye could see, it was unbroken white, save for a dark hair-line that curved and twisted from around the spruce- covered island to the south, and that curved and twisted away into the north, where it disappeared behind another spruce-covered island. This dark hair-line was the trail--the main trail--that led south five hundred miles to the Chilcoot Pass, Dyea, and salt water; and that led north seventy miles to Dawson, and still on to the north a thousand miles to Nulato, and finally to St. Michael on Bering Sea, a thousand miles and half a thousand more.

But all this--the mysterious, far-reaching hairline trail, the absence of sun from the sky, the tremendous cold, and the strangeness and weirdness of it all--made no impression on the man. It was not because he was long used to it. He was a new-comer in the land, a chechaquo, and this was his first winter. The trouble with him was that he was without imagination. He was quick and alert in the things of life, but only in the things, and not in the significances. Fifty degrees below zero meant eighty odd degrees of frost. Such fact impressed him as being cold and uncomfortable, and that was all. It did not lead him to meditate upon his frailty as a creature of temperature, and upon man's frailty in general, able only to live within certain narrow limits of heat and cold; and from there on it did not lead him to the conjectural field of immortality and man's place in the universe. Fifty degrees below zero stood for a bite of frost that hurt and that must be guarded against by the use of mittens, ear-flaps, warm moccasins, and thick socks. Fifty degrees below zero was to him just precisely fifty degrees below zero. That there should be anything more to it than that was a thought that never entered his head.

As he turned to go on, he spat speculatively. There was a sharp, explosive crackle that startled him. He spat again. And again, in the air, before it could fall to the snow, the spittle crackled. He knew that at fifty below spittle crackled on the snow, but this spittle had crackled in the air. Undoubtedly it was colder than fifty below--how much colder he did not know. But the temperature did not matter. He was bound for the old claim on the left fork of Henderson Creek, where the boys were already. They had come over across the divide from the Indian Creek country, while he had come the roundabout way to take a look at the possibilities of getting out logs in the spring from the islands in the Yukon. He would be in to camp by six o'clock; a bit after dark, it was true, but the boys would be there, a fire would be going, and a hot supper would be ready. As for lunch, he pressed his hand against the protruding bundle under his jacket. It was also under his shirt, wrapped up in a handkerchief and lying against the naked skin. It was the only way to keep the biscuits from freezing. He smiled agreeably to himself as he thought of those biscuits, each cut open and sopped in bacon grease, and each enclosing a generous slice of fried bacon.

He plunged in among the big spruce trees. The trail was faint. A foot of snow had fallen since the last sled had passed over, and he was glad he was without a sled, travelling light. In fact, he carried nothing but the lunch wrapped in the handkerchief. He was surprised, however, at the cold. It certainly was cold, he concluded, as he rubbed his numbed nose and cheek-bones with his mittened hand. He was a warm-whiskered man, but the hair on his face did not protect the high cheek-bones and the eager nose that thrust itself aggressively into the frosty air.

At the man's heels trotted a dog, a big native husky, the proper wolf-dog, grey-coated and without any visible or temperamental difference from its brother, the wild wolf. The animal was depressed by the tremendous cold. It knew that it was no time for travelling. Its instinct told it a truer tale than was told to the man by the man's judgment. In reality, it was not merely colder than fifty below zero; it was colder than sixty below, than seventy below. It was seventy-five below zero. Since the freezing-point is thirty-two above zero, it meant that one hundred and seven degrees of frost obtained. The dog did not know anything about thermometers. Possibly in its brain there was no sharp consciousness of a condition of very cold such as was in the man's brain. But the brute had its instinct. It experienced a vague but menacing apprehension that subdued it and made it slink along at the man's heels, and that made it question eagerly every unwonted movement of the man as if expecting him to go into camp or to seek shelter somewhere and build a fire. The dog had learned fire, and it wanted fire, or else to burrow under the snow and cuddle its warmth away from the air.

The frozen moisture of its breathing had settled on its fur in a fine powder of frost, and especially were its jowls, muzzle, and eyelashes whitened by its crystalled breath. The man's red beard and moustache were likewise frosted, but more solidly, the deposit taking the form of ice and increasing with every warm, moist breath he exhaled. Also, the man was chewing tobacco, and the muzzle of ice held his lips so rigidly that he was unable to clear his chin when he expelled the juice. The result was that a crystal beard of the colour and solidity of amber was increasing its length on his chin. If he fell down it would shatter itself, like glass, into brittle fragments. But he did not mind the appendage. It was the penalty all tobacco- chewers paid in that country, and he had been out before in two cold snaps. They had not been so cold as this, he knew, but by the spirit thermometer at Sixty Mile he knew they had been registered at fifty below and at fifty-five

He held on through the level stretch of woods for several miles, crossed a wide flat of nigger-heads, and dropped down a bank to the frozen bed of a small stream. This was Henderson Creek, and he knew he was ten miles from the forks. He looked at his watch. It was ten o'clock. He was making four miles an hour, and he calculated that he would arrive at the forks at half-past twelve. He decided to celebrate that event by eating his lunch there.

The dog dropped in again at his heels, with a tail drooping discouragement, as the man swung along the creek-bed. The furrow of the old sled-trail was plainly visible, but a dozen inches of snow covered the marks of the last runners. In a month no man had come up or down that silent creek. The man held steadily on. He was not much given to thinking, and just then particularly he had nothing to think about save that he would eat lunch at the forks and that at six o'clock he would be in camp with the boys. There was nobody to talk to and, had there been, speech would have been impossible because of the ice-muzzle on his mouth. So he continued monotonously to chew tobacco and to increase the length of his amber beard.

Once in a while the thought reiterated itself that it was very cold and that he had never experienced such cold. As he walked along he rubbed his cheek-bones and nose with the back of his mittened hand. He did this automatically, now and again changing hands. But rub as he would, the instant he stopped his cheek-bones went numb, and the following instant the end of his nose went numb. He was sure to frost his cheeks; he knew that, and experienced a pang of regret that he had not devised a nose-strap of the sort Bud wore in cold snaps. Such a strap passed across the cheeks, as well, and saved them. But it didn't matter much, after all. What were frosted cheeks? A bit painful, that was all; they were never serious.

Empty as the man's mind was of thoughts, he was keenly observant, and he noticed the changes in the creek, the curves and bends and timber- jams, and always he sharply noted where he placed his feet. Once, coming around a bend, he shied abruptly, like a startled horse, curved away from the place where he had been walking, and retreated several paces back along the trail. The creek he knew was frozen clear to the bottom--no creek could contain water in that arctic winter--but he knew also that there were springs that bubbled out from the hillsides and ran along under the snow and on top the ice of the creek. He knew that the coldest snaps never froze these springs, and he knew likewise their danger. They were traps. They hid pools of water under the snow that might be three inches deep, or three feet. Sometimes a skin of ice half an inch thick covered them, and in turn was covered by the snow. Sometimes there were alternate layers of water and ice-skin, so that when one broke through he kept on breaking through for a while, sometimes wetting himself to the waist.

That was why he had shied in such panic. He had felt the give under his feet and heard the crackle of a snow-hidden ice-skin. And to get his feet wet in such a temperature meant trouble and danger. At the very least it meant delay, for he would be forced to stop and build a fire, and under its protection to bare his feet while he dried his socks and moccasins. He stood and studied the creek-bed and its banks, and decided that the flow of water came from the right. He reflected awhile, rubbing his nose and cheeks, then skirted to the left, stepping gingerly and testing the footing for each step. Once clear of the danger, he took a fresh chew of tobacco and swung along at his four-mile gait.

برافروختن یک آتش (جک لندن)

روز ، سرد و ابری آغاز شده بود ، بسیار سرد وابری . مرد از باریک راه اصلی رودخانه " یوکن " فاصله گرفت و از کناره خاکی و بلند رود بالا رفت . در بالای کناره ، یک باریکه راه ناپیدا و کم رفت و آمد از میان جنگل زار به سمت شرق می رفت . کناره پر شیبی بود  ، و او در بالای آن با این بهانه که ساعت را نگاه کند ، برای تازه کردن نفسش لحظه ای ایستاد .ساعت نه صبح بود.خورشید یا حتی نشانه ای ازآن به چشم نمی خورد ، اما ابری هم در آسمان دیده نمی شد . آسمان صاف بود ، ولی تیرگی نامحسوسی روز را تاریک کرده بود ، و این به خاطر عدم حضور خورشید بود . این امر مرد را نگران نمی کرد . او به نبود خورشید عادت داشت . روزها از آخرین دیدارش با خورشید می گذشت و این را می دانست که چند روز دیگر طول می کشد تا ستاره  امید بخش ، از سمت جنوب خط افق بیرون بیاید و بلافاصله از دیدها محو شود.مرد یک نگاه به راهی که آمده بود انداخت .

رودخانه یوکن به پهنای یک مایل زیر سه فوت یخ خوابیده بود . روی این یخ ها ، برف زیاد و یک دست سفیدی نشسته بود . و در جاهایی ، انبوه یخ ها ، باعث پدید آمدن موج های لطیفی روی برف ها شده بود . از شمال تا جنوب ، تا آنجا که چشمش کار می کرد ، یک دست سفید بود ؛ به جز یک خط سیاه که از جنوب با پیچ و تاب- های زیاد به سمت شمال می رفت . این خط سیاه همان باریکه راه ( راه اصلی ) بود که جنوب را طی مسافتی پانصد مایلی به گذرگاه  " شیلوکوت " و آب های شور می رساند ؛ و شمال را در مسافتی هفتاد میلی به           " داوسون " وصل کرده و در همان مسیر در مسافت دو هزار و پانصد مایلی به سمت " سنت مایکل " و دریای " برینگ " ادامه داشت .

اما تمام اینها ( باریکه راه مرموزو طولانی ؛ نبود خورشید در آسمان ، سرمای طاقت فرسا ، و عجیب و غریب بودن آنها ) هیچ تأثیری روی مرد نمی گذاشت . به این خاطر نبود که به آنها عادت داشت ؛ او تازه به این سرزمین آمده بود و اولین زمستان آن را تجربه می کرد . مشکل او این بود که قوه تخیل نداشت . او نسبت به پیشامدهای زندگی ، سریع و هوشیار بود ، اما فقط نسبت به خود پیشامدها ، نه به معنا و مفهوم آنها . دمای پنجاه درجه زیر صفر ، فقط در حد سرما و ناراحتی جسمی بر رویش تأثیر داشت و نه بیشتر . این امر باعث نمی شد تا او درباره ضعف خود به عنوان یک انسان تأمل کند ؛ اینکه فقط قادر است بین حدود مشخصی از سرما و گرما دوام بیاورد و زنده بماند . دمای پنجاه درجه زیر صفر به معنای سرما زدگی بود ، که به بدن آسیب       می رساند و باید با استفاده از دستکش های مخصوص اسکیمویی  ، کلاه روگوشی  ، موکازین و جوراب کلفت ، در مقابل آن از خود مراقبت می کرد . دمای پنجاه درجه زیر صفر برای او دقیقاً همان پنجاه درجه زیر صفر بود  . اینکه مفهومی فراتر از آن داشته باشد ، فکری بود که هیچ گاه وارد ذهنش نمی شد .

همین که برگشت تا به راهش ادامه دهد، با توجه خاصی ، آب دهانش را بیرون انداخت. صدای تیز و تندی او را متعجب ساخت. دوباره تف کرد. و دوباره قبل از اینکه آب دهانش به زمین برسد، در هوا یخ می زد و ترق ترق صدا می کرد. او می دانست که در دمای پنجاه درجه زیر صفر این اتفاق می افتد. بدون شک، دما پایین تر از پنجاه درجه زیر صفر بود. چقدرش را او نمی دانست. اما دما برایش مهم نبود. او عازم اردوگاه قدیمی واقع در شاخه سمت چپ رود " هندرسون" بود، جایی که دیگر دوستانش بودند. آنها از راه روستایی رود " ایندیان" رفته بودند، در حالیکه او از راهی انحرافی آمده بود تا ببیند امکان دارد که بتواند کنده درختان در فصل بهار از خشکی های درون یوکن بیرون آورد. او تا ساعت شش در اردوگاه خواهد بود؛ و این درست که تا آن موقع کمی از تاریکی هوا گذشته است اما در عوض دوستانش در آنجا هستند، آتشی روشن است و یک شام گرم آماده است. و اما برای نهار، او دستش را روی بسته برآمده زیر بالاپوش خود فشار داد. این بسته، زیر پیراهنش در یک دستمال، پیچیده شده و در تماس با پوست بدن او بود. زیرا این تنها راه گرم نگاه داشتن کلوچه ها و جلوگیری از یخ زدنشان بود. هنگامی که به فکر کلوچه ها افتاد، با رضایت لبخندی زد: هر کدام را با چاقو باز می کرد و در روغن ژامبون خوک آغشته می کرد، یک تکه درشت از ژامبون سرخ شده را داخل کلوچه می گذاشت و آن را می بست.

مرد با شدت به راهش در میان درختان صنوبر ادامه می داد. راه ناپیدا بود. از هنگام عبور آخرین سورتمه از این راه، نزدیک به یک فوت برف روی زمین نشسته بود. او از اینکه بدون سورتمه و سبک سفر می کرد، احساس رضایت داشت. در واقع، به غیر از نهار پیچیده در دستمال چیزی همراهش نبود. با این حال، شدت سرما او را غافلگیر کرده بود. وقتی با دستان پوشیده در دستکش، بینی و گونه های بی حسش را می مالید، به این نتیجه رسید که هوا واقعا سرد است. مرد به تازگی ریش گذاشته بود، اما موهای روی صورتش دیگر گونه های بالاتر و بینی تیزش را که جسورانه خود را در هوای یخ بندان بیرون زده بود، نمی پوشاند.

هم پای مرد، سگی نیز به آرامی می دوید؛ یک سگ گرگی بزرگ و بومی، به رنگ خاکستری و بدون هیچ گونه تفاوت ظاهری یا طبیعی از برادرش، گرگ وحشی. سرمای شدید حیوان را افسرده کرده بود. می دانست که این زمان سفر نیست. غریزه او بیانگر حقیقت مطمئن تری بود تا آنچه که قوه تشخیص مرد، به مرد می گفت. در واقعیت، دما پنجاه درجه زیر صفر نبود؛ بیش از شصت درجه زیر صفر بود، یا حتی بالاتر از هفتاد درجه زیر صفر. هفتاد درجه زیر صفر بود. نقطه انجماد، سی و دو درجه بالای صفر است؛ اما سگ چیزی راجع به دماسنج نمی دانست. در عوض او به غریزه اش متکی بود. او ترس غریزی اما تهدیدگری را حس می کرد که او را تحت کنترل خود در آورده و وادارش می کرد که پشت سر مرد آرام آرام به راهش ادامه دهد، از آنجا که انتظار داشت مرد به سمت اردوگاه برود یا در جایی یک پناه پیدا کند و آتشی بیافروزد ، هر حرکت غیر عادی مرد را مورد سؤال قرار می داد . سگ آتش را می شناخت ، و اکنون به آن نیاز داشت ، وگرنه می توانست زیر برف ها برای خود سوراخی بکند و از سرمای هوا بگریزد .

رطوبت یخ زده نفس های سگ بر روی موی بدنش به صورت برفک نرم وریزی نشسته وخصوصاً فک پایین ، پوزه و مژه هایش را سفید کرده بود . ریش و سبیل قرمز مرد نیز همین وضعیت را داشت ، واین لایه کم کم به شکل یخ در می آمد و با هر نفس گرم و مرطوبی که او بازدم می کرد ، افزایش می یافت.

او مایل ها در جنگل زار مسطح به راهش ادامه داد و از یک کناره به سمت بستر یخ زده یک رود کوچک به پایین پرید . این ، رود " هندرسون " بود ، و مرد می دانست که تا شاخه های رود ، مایل ها مانده است . به ساعتش نگاه کرد . ساعت ده بود . او در یک ساعت چهار مایل را پیموده بود و حساب کرد که ساعت دوازده و نیم به شاخه ها خواهد رسید . تصمیم گرفت که در آنجا این اتفاق را با خوردن نهارش جشن بگیرد . همین که مرد به سمت بستر رود تغییر جهت داد ، سگ که از ناامیدی دمش را پایین آورده بود به دنبال او حرکت کرد . مرد پیوسته به راهش ادامه داد . او زیاد فکر نمی کرد ، و در آن لحظه هم فکری در سرش نبود جز اینکه در شاخه رود نهارش را خواهد خورد و تا ساعت شش عصر در اردوگاه و در کنار دوستانش خواهد بود .

هر از چند گاهی این فکر در ذهنش تکرار می شد که هوا بسیار سرد است و اینکه او هیچگاه چنین سرمایی را تجربه نکرده است .در حین راه رفتن ، با پشت دست پوشیده در دستکشش ، گونه ها و بینی اش را می مالید . این کار را ناخود آگاه انجام می داد و هرچند وقت یکبار دستانش را عوض می کرد . اما به محض اینکه دیگر نمی مالید ، گونه ها وسپس نوک بینی اش بی حس می شد. این را می دانست که قطعاً گونه هایش سرمازده شده ، ولی این برای او زیاد مهم نبود.اصلاً گونه های سرمازده چه حسی داشتند ؟ کمی دردناک ، این نهایتش بود ؛ اصلاً چیز مهمی نبود .

از آنجا که ذهنش خالی از هر فکری بود ، به دقت به اطراف می نگریست و به تغییرات مسیر رود توجه می کرد : پیچ و خم ها و چوب هایی که در آن گیر کرده بودند . و مرد همیشه مراقب بود که پایش را کجا می گذارد یکبار که از یک پیچ گذشت ، مانند یک اسب رم کرده ناگهان به عقب پرید ؛ از راهی که می رفت دور زد و چند قدمی را به عقب بازگشت . واضح بود که تا کف رود یخ بسته است ( هیچ رودی در آن سرمای قطبی آب نداشت) اما این را هم می دانست که چشمه هایی زیر برف ها و روی یخ رود جریان داشتند. می دانست که سردترین هوا هم این چشمه ها را منجمد نمی کند و به خطراتشان واقف بود . آنها تله بودند ؛ تالاب هایی را زیر برف ها پنهان کرده بودند که ممکن بود به عمق سه اینچ یا سه فوت برسد . گاهی پوسته ای یخی به ضخامت نیم اینچ روی آنها را می پوشاند و خود نیز با برف پوشانده شده بود . گاهی  لایه های یکی در میان از پوسته های یخ و برف بود، به این ترتیب که اگر کسی پایش را روی آنها می گذاشت ، آنها می شکستند و این شخص همچنان لایه های زیادی را می شکست ، که گاهی تا کمر داخل می رفت .

به همین دلیل مرد این چنین با ترس به عقب پریده بود. زیر پایش حرکتی را احساس کرده و صدای شکستن یک پوسته یخی پوشیده از برف را شنیده بود. خیس شدن پاهایش در چنین دمایی معنای دردسر و خطر داشت. ایستاد و یستر رود و کناره هایش را به دقت بررسی کرد، و نتیجه گرفت که جریان آب از سمت راست بوده است. در حالیکه گونه ها و بینی اش را می مالید، به فکر فرو رفت وسپس با قدم هایی محتاطانه به سمت چپ رفت. به محض اینکه خیالش از بابت خطر راحت شد، به راهش ادامه داد.

کاری از: منصوره حیدری

خرداد سال 1392

تقدیم به استاد عزیزم سرکار خانم سپیده شهبازی

با تشکر از زحمات شما

نويسنده : منصوره حيدري

این کاربر 1 مطلب منتشر شده دارد.