The Crown

توضیحات

منتشر شده در دوشنبه, 30 -3443 03:25

نوشته شده توسط معصومه کمال الدین

بازدید: 5730

The Crown

M R James
Part (1)
Paxton's Story

It's cold night. Come in and sit down. Don't be afraid. That noise is only the wind in the trees. That noise is only the wind in the trees. Please listen to my story.
It started on a dark, dark night in Seaburgh. Do you know Seaburgh? It's a small English town near the sea. There's a train station near it, and there are some houses and shops. There's one small hotel. The beach is good and long, but the sea is usually very cold. (That isn't a problem for me. Idon't lide swimming!)
I was at the hotel there with my friend, Henry Long. It was cold that April and there weren't many people in Seaburgh. That ws good for us because it was quiet.
It was a good holiday. Every day Long and I walked near the sea. In the evening we liked to sit in the hotel and talk.
Suddenly, one evening, there was anoise at the door. A young man opened it.
"I'msorry," he said to us. "Please excuse me".
"That's OK," I said.
"Come in," Long said.
The young man came into the light. He was short and he had dark hair. I looked at his unhappy face.
"What's wrong?" I asked. Are you OK?"
"Do you want to see adoctor ?" Long asked. "No, no," the young man said. "I ... I'm afraid."
"Why?" Long asked.
The young man didn't answer my friend's question.
"Sit down and drink some tea," I said. "What's your name?"
"Paxton."
He didn't say his first name. (I don't know it today.)
What's wrong, Paxton? I asked.
The young man looked at me and then at Long. His eyes were big and his face was white.
"What's wrong, Paxton?" I asked.
The young man looked at me and then at Long. His eyes were big and his face was white.
"You don't know me," he said. "I understand that. But please believe me. Please."
This was rery important to him.
Then Paxton started his story. Long and I listened for a long time. Here is his story.
Paxton was on holiday in Seaburgh, too. He liked old buildings,and there were a lot of them near Seaburgh.
One day he went on his bicycle to a church near the town. It was a beautiful small church.\
There was an old picture on it with three crowns. It was rery interesting and Paxton wnted to know about it.
Ther was an old man in the church garden.
"Excuse me," Paxton said. "What doyou know about this picture?"
Thi old man pud down his spade and looke at the young man.
"Doyou know the story of the three crowns?" he asked.
"No," Paxton answered.
"Seaburgh was always an important place," the old man said. "It is today,too. It's important because it's on the sea."
"I don't understand," Paxton said.
"The English wanted to protect their country from countries across the sea," the oldman said. "They put three crowns in the ground near the sea. One of the crowns was here, near Seaburgh."
"But why?" Paxton asked. He didn't understand. "What did three crown in the ground do?
"The three crowns were magic." The old man said. "Their magic protected the country."
"Do people believer that?" Paxton asked with a smile.
"Many people here in Seaburgh believe it," the old man answered.
"But do you believe it?" Paxton said.
The old man looked at the dark sea. His eyes were dark, too. He didn't answer Paxton's question.
"And where are these crowns now?" Paxton asked.
He looked at the water, too. There was aboat on the sea. It was small on the dark water.
"That's a difficult question," the old man said. "One of them is in London now. Evere day people on holiday can go and look at it. One of the crowns is in the sea. Now only one crown is in the ground. But its magic is working today."
"Do you know abaout the last crown?" Paxton asked. "Where is it?"
"I don't know that," the old man said.
"Who knows?" Paxton said.
"Only the Agers family."
"Who are they?"
The old man looked into Paxton's eyes.
"Agers is a very old name in Seaburgh. The Agers were a family here for many years. Families come and go. But the Agers always stayed. They never noved away."
"Why not?"
"The men of the family and a very important job." The old man was quiet now."The crown protected the country, and the Agers protected the crown."
Paxton didn't believe the old mans's story, but it was very interesting to him.
"Where are the Agers?" he asked. "Can I talk to them?"
"The Agers can't answer any question about the crown now," the old man said. "William Agers was the last person in the family. He lived near here. But he isn't talking now."
"Why not?"
Suddenly it was very quiet at the church. The old man put his han on a gravestone. He looked at Paxton's face. His eyes were cold now.
"You aren't from Seaburgh," he said. "Go back to your hotel. Don't think about the crown again."
"I'm sorry," Paxton started, "but..."
The old man didn't listen. He walked away from Paxton and from the church.
"What did I say?" Paxton asked. Only the wingd listened to him.
Then he looked down at the gravestone.
WILLIAM AGERS
This was William Agers's gravestone. The man was dead! Who protected the crown now?

Part (2)
Paxton had many questions, but there were no answers here at the chuvch. It was cold now and the wind was strwng. Paxton went back on his bicycle to the town.
He didn't want to think zbout the crown or William Agers. He stopped at a small shop. There were some old books there. Paxton looked at them because he wanted to read in the hotel that evening.
Suddenly he stopped. The book in his hands was old and black. It was a book for church. There was a name and year in the book: Nathaniel Agers,1754.
There were a lot of names and years. But the last name was always the same- Agers. This book was in the Agers family for years and years. It went from father to son, from father to son in the family.
Paxton looked at the last name in the book- "William Agers." He had William's book in his hands!
"Excuse me," Paxton said to th tall, Thin woman in the shop."What do you know about William Agers?"
"That isn't a happy story," the woman said. "William Agers is dead.
He was young-only twenty-eight."
And he didn't have a son?"
"That's right," The woman answered. "Mr Agers didn't have a son or adaughter."
"Where did he live?" Paxton asked. "I'm an olk friend of the family."
"He lived in a small house near the sea," the woman said. "Do you want the address?"
"Yes, please!" Paxton said. He looked for some money in his coat. "And how much is this book?"
Paxton went to his bicycle again. Later, he arrived at William Agers's small house near the sea. It was dark and quiet there. Behind the house was a hill.
There was a man near the house . "Can I help you?" he asked Paxton.
Paxton asked the man about William Agers.
"I didn't know him very well," the man said. "William Agers was very quiet."
"Did he have friends?" Paxton asked.
"No," the man answered. "Agers didi't like people. He was never in his house. He was always on that hill. He was there in the sun, he was there in the rain. He was there on cold days ... He was always there."
"I understand," Paxton said. The man walked away, but Paxton didn't move.
He looked at the small hill and smiled slowly. Was the last crown there?
It was late now. The room was dark. Long and I lookea at Paxton's white face.
"And?" Long said. "Was it? Was the crown there?"
"Yes, it was," Paxton answered. "But it insn't there now."
"Where is it?" I asked.
"It's in my room."
Ididn't blilive him. "The crown is here in this hotel?" I said.
"Can ... can we see it?" Long asked.
Paxton didn't answer. We all listened to the wind. Then he said, "yes."

«تاج»

ام . آر. جیمز
بخش اول: داستان پاکستون

شب سردی است. بیا داخل و بنشین. نترس. این فقط صدای باد است که بین درختان می‌پیچد. لطفا به داستانم گوش کن.
داستان در یک شب تاریک تاریک در «سیبورگ» شروع شد. سیبورگ را می‌شناسی؟ یه شهر کوچک انگلیسی در نزدیکی دریاست. یک ایستگاه قطار نزدیک آن هست و چند خانه و مغازه. یک هتل کوچک هم هست. ساحلش خوب و طولانی است اما دریا معمولا خیلی سرد است (این مشکلی برای من نداره، من شناکردن را دوست ندارم) من با دوستم «هنری لانگ» در هتل بودم. آوریل امسال سرد بود . مردم زیادی در سیبورگ نبودند. این برای ما خیلی خوب بود چون ساکت بود . تعطیلی خوبی بود. هرروز من و لانگ کنار دریا قدم می‌زدیم. دوست داشتیم عصرها در هتل بنشینیم و صحبت کنیم.
ناگهان یک روز عصر صدای در آمد، مردی در را بازکرد. به ماگفت: "متاسفم، لطفا منو ببخشید." من گفتم: "خوب!..." لانگ گفت: " بیا تو." مرد جوان وارد شد. او قدی کوتاه و موهایی تیره داشت. من به قیافه بدبختش نگاه کردم، پرسیدم: "چی شده؟ شما خوبید؟" لانگ پرسید: " می‌خوای یه دکتر شمارو ببینه؟" مردجوان گفت: "نه، نه، من... من ترسیدم!" لانگ پرسید:" چرا؟"
مرد جوان به سوال دوستم جوابی نداد، گفتم: " بنشین و کمی‌ چای بنوش! اسمت چیه؟" - "پاکستون." او اسم کوچکش را نگفت ( من تا امروز نمی‌دونستم) پرسیدم: "چی شده پاکستون؟" مردجوان نگاهی به من و سپس به لانگ انداخت. چشمهایش درشت بود و صورتش سفید. گفت: "شما منو نمی‌شناسید می‌دونم، اما خواهش می‌کنم باورم کنید خواهش می‌کنم!" این موضوع خیلی برایش مهم بود. سپس پاکستون داستانش را شروع کرد. من و لانگ مدت طولانی به حرفهایش گوش کردیم. داستان او چنین بود:
پاکستون هم تعطیلات در سیبورگ بود، او ساختمان‌های قدیمی‌را دوست داشت و تعداد زیادی از آن ساختمان‌ها نزدیک سیبورگ وجود داشت. یک روز با دوچرخه اش به کلیسایی نزدیک شهر رفت. کلیسای کوچک زیبایی بود. یک عکس قدیمی‌آنجا بود که روی آن سه تاج بود، خیلی جالب بود و پاکستون می‌خواست درباره اش بداند.
یک پیرمرد در باغ کلیسا بود. پاکستون گفت: "ببخشید شما درباره این عکس چی می‌دونید؟" پیرمرد بیلش را زمین گذاشت، به مرد جوان نگاه کرد، پرسید: "داستان سه تاج رو می‌دونی؟"
پاکستون پاسخ داد: "نه!" پیرمرد گفت: " سیبورگ همیشه مکان مهمی ‌بود امروزه هم همین‌طوره، مهمه چون روی دریاست." پاکستون گفت: " متوجه نمی‌شم."
پیرمرد گفت: "انگلیسیها می‌خواستند از طریق کشورهایی که به دریا راه دارند از کشورشون محافظت کنند اونا سه تاج را داخل زمین، نزدیک دریا چال کردند. یکی از تاج‌ها این جا نزدیک سیبورگ بود." پاکستون پرسید: " اما چرا؟"
او نمی‌توانست درک کند چرا سه تاج را در زمین چال کردند. پیرمرد گفت: تاج‌ها جادویی بودن جادوی اونا از کشورشون محافظت کرد." پاکستون با لبخند پرسید: "مردم اونو باور کردن؟" پیرمرد جواب داد:" مردم زیادی در سیبورگ اونو باور کردن." پاکستون گفت: "اما شما چرا باور کردید؟" پیرمرد به دریای تیره رنگ نگاه کرد، چشمانش هم همانطور تیره بود او به سوال پاکستون جوابی نداد. پاکستون پرسید: "و الان اون تاج‌ها کجان؟"
پیرمرد همان‌طور به آب نگاه کرد. یک قایق روی دریا بود، قایق روی تاریکی دریا کوچکتر به نظر می‌رسید، پیرمرد گفت: "این سوال خیلی سختیه یکی از اونا الان در لندنه، مردم در روزهای تعطیل می‌تونن برن اونو ببینن. یکی از تاج‌ها در دریاست حالا فقط یک تاج داخل زمینه، اما این جادویی است که امروزه هم کارمی‌کنه." پاکستون پرسید: "شما درباره آخرین تاج چیزی می‌دونید؟ اون کجاست؟" پیرمرد گفت: "من نمی‌دونم اون کجاست." پاکستون گفت: "کی میدونه؟" – "فقط خانواده ایجرز." - "اونا کجا هستن؟" پیرمرد به چشمان پاکستون نگاهی کرد:" ایجرز یک نام قدیمی‌در سیبورگه . ایجرز خانواده‌ای بود که سالهای زیادی اینجا بود اقوامشان اومدن و رفتن اما ایجرز همیشه موند و از جاش تکون نخورد." - "چرانه؟" - "مرد خانواده شغل مهمی‌داشت." پیرمرد حالا ساکت بود، "تاج محافظت کرد از کشور و ایجرز محافظت کرد از تاج."
پاکستون داستان پیرمرد را باور نکرد اما براش خیلی جالب بود، پرسید:" ایجرز کجا ست؟ من می‌تونم با اون حرف بزنم؟" پیرمرد گفت: "اون حالا نمیتونه به هیچ سوالی درباره تاج جواب بده. ویلیام ایجرز آخرین شخص خانواده بود ، نزدیک اینجا زندگی می‌کرد اما الان نمی‌تونه صحبت کنه." -"چرا نه؟" ناگهان سکوت کلیسا را فراگرفت پیرمرد دستش رو روی یک سنگ قبر گذاشت و به چهره پاکستون نگاه کرد، حالا چشمانش سرد بود گفت: "تو اهل سیبورگ نیستی؟ برگرد به هتلت، دوباره به تاج فکر نکن." پاکستون شروع کرد: "من متاسفم، اما..." پیرمرد گوش نکرد و قدم زنان از پاکستون و کلیسا دور شد. پاکستون پرسید: "مگه من چی گفتم؟" ولی فقط باد حرفشو شنید. (پیرمرد حرفش رو نشنیده گرفت) سپس به سنگ قبر نگاه کرد، "ویلیام ایجرز، این سنگ قبر ویلیام ایجرزه، مردی که مرده. حالا کی از تاج محافظت می‌کنه؟"

بخش دوم: مردی روی تپه ها
پاکستون سوالات زیادی داشت، اما هیچ جوابی برای سوالاتش در کلیسا وجود نداشت. هوا سرد بود و باد شدید. پاکستون برگشت ، سوار بر دوچرخه اش به سمت شهر رفت.
او نمی‌خواست درباره تاج یا ویلیام ایجرز فکرکند. جلوی مغازه کوچکی توقف کرد. تعدادی کتاب قدیمی‌آنجا بود. پاکستون به آنها نگاه کرد چون می‌خواست عصر در هتل آنها را بخواند.
ناگهان خشکش زد. کتابی که در دستش بود قدیمی و سیاه بود. کتابی برای کلیسا بود. یک نام و یک سال در کتاب بود: " ناتانیل ایجرز، 1754 ."
نامها و سالهای زیادی در آن کتاب وجود داشت. اما فامیلی همه آنها همان بود:- ایجرز- ، این کتاب سالهای سال متعلق به خانواده ایجرزبود و از پدر به پسر و باز هم از پدر به پسر رسیده بود.
پاکستون به آخرین اسم در کتاب نگاه کرد: - ویلیام اجرز- اوکتاب ویلیام را در دست داشت.
پاکستون به فروشنده زن که لاغر و قد بلند بود گفت:" ببخشید شما درباره ویلیام ایجرز چی می‌دونید؟ زن گفت: "این یه داستان شاد نیست. ویلیام اجرز مرده. او جوان بود- فقط 28 سال. –" و او پسری نداشت؟" زن جواب داد:" بله درسته، آقای ایجزر هیچ پسر یا دختری نداشت."
پاکستون پرسید: "او کجازندگی می‌کرد؟ من یکی از دوستان قدیم خانواده شون هستم." زن گفت: "اون تو یه خونه کوچیک نزدیک دریا زندگی می‌کرد ، آدرسشو می‌خواهید؟"
پاکستون گفت: " بله، لطفا." مقداری پول از جیب کتش بیرون آورد. –" و قیمت این کتاب چنده؟"
پاکستون دوباره رفت سمت دوچرخه اش. بعد به خانه کوچک ویلیام ایجرز نزدیک دریا رسید. خانه تاریک و ساکت بود.پشت خانه یک تپه بود.
مردی نزدیک خانه بود. از پاکستون پرسید: " می‌تونم کمکتون کنم؟" پاکستون از مرد درباره ویلیام ایجرز پرسید.
مرد گفت: "من اونو خیلی خوب نمی‌شناختم، ویلیام ایجرز خیلی ساکت بود." پاکستون پرسید:" او دوستانی داشت؟"
مرد جواب داد: "نه، ایجرز مردم رو دوست نداشت. هیچ وقت تو خونه‌اش نبود. همیشه بالای تپه بود، تو آفتاب اونجابود، تو بارون اونجا بود، تو روزهای سرد اونجا بود... اون همیشه اونجا بود." پاکستون گفت:" فهمیدم." مرد دور شد، اما پاکستون حرکت نکرد.
او با لبخندی آرام به تپه‌ی کوچک نگاه کرد. آخرین تاج آنجا بود؟
الان خیلی دیربود. اتاق تاریک بود. من و لانگ نگاهی به صورت سفید پاکستون انداختیم. لانگ گفت: "و؟ چی بود؟ تاج اونجا بود؟ " پاکستون جواب داد: "بله بود اما الان اونجا نیست." من پرسیدم:" اون کجاست؟" – "اون تو اطاق منه!" من باور نکردم ،گفتم : "تاج اینجا تو این هتله؟" لانگ پرسید: "می‌تونیم... می‌تونیم اونو ببینیم؟" پاکستون جوابی نداد، ما همه به صدای باد گوش کردیم. بعد اون گفت:" بله."

توضیح: داستان در شش بخش است که دو بخش اول آن با تایید استاد محترم، سرکارخانم شهبازی - با درنظر گرفتن این نکته که رشته کاردانی بنده زبان نبود- تقدیم گردید.

نويسنده : معصومه کمال الدین

این کاربر 1 مطلب منتشر شده دارد.