Death Wish

• 
• 

توضیحات

منتشر شده در دوشنبه, 30 -3443 03:25

نوشته شده توسط سوسن یوسف نژاد

بازدید: 929

Translator: Susan Yousefnejad

Death Wish

Lawrence Block

The cop saw the car stop on  the bridge but didn’t think too much about it . People often stopped their cars on the bridge late at night , when there was not  much traffic. The bridge was over  the deep river  that cut the city neatly in two, and the center of the bridge provided the best view of the city.

Suicides liked the bridge, too. The cop didn’t think of that until he saw the man get out of the car, walk  slowly along the footpath at the edge, and put a hand on the rail. There was something about that lonely figure , something about the grayness of the night, the  fog coming off the river. The cop looked at him and swore , and wondered if he could get to him in time.

He didn’t want to shout or blow his whistle  because  he knew what shock or surprise could do to a probable suicide. Then the man lit a cigarette, and the cop knew he had time. They always smoked all of that last cigarette before they went over the edge.

When the cop was within ten yards of him, the man turned, gave a slight jump, then nodded as if accepting that the moment had passed. He appeared to be in his middle thirties , tall with a long narrow face and thick black eyebrows.

‘Looking at the city?’ said the cop. ‘ I saw you here, and thought I’d come and have a talk with you. It can get lonely at this hour of the night. ‘ He patted his pockets, pretending to look for his cigarettes and not finding them. ‘ Got a spare cigarette on you? he asked.

The man gave him a cigarette and lit it for him. The cop thanked the man and looked out at the city.

‘Looks pretty from here,’ he said. ‘ Makes a man feel at peace with himself.’

‘It hasn’t had that effect on me,’ the man said. ‘ I was just thinking about the ways  a man could find peace for himself.’

‘Things usually get better sooner or later, even if it takes a little while,’ the cop said. ‘It’s a tough world, but it’s the best we’ve got, and you’re not going to find a better one at the bottom of a river.’

The man said nothing for a long time, then he threw his cigarette over the rail and watched it hit the water. He turned to face the cop. ‘My name’s Edward Wright. I don’t think I’d have done it. Not tonight.’

‘Something particular bothering you?’ said the cop.

‘ Not…anything special.’

‘Have you seen a doctor? That can help, you know.’

‘So they say.’

‘Want to get a cup of coffee?’ said the cop.

The man started to say something, then changed his mind. He lit another cigarette  and blew out a cloud of smoke. ‘I’ll be all right now, he said. I’ll go home, get some sleep. I haven’t been sleeping since my wife_’

‘Oh,’ the cop said.

‘She died. She was all I had and, well, she died.

The cop put a hand on his shoulder. ‘You’ll get over it, Mr. Wright. Maybe you think you can’t live through it , that nothing will be the same, but_’

‘I’d better get home,’ the man said. ‘I’m sorry to cause trouble. I’ll try to relax, I’ll be all right.’

The cop watched him drive away and wondered if he should have taken him into the police station. But if you started taking in everyone who thought about suicide, you’d never stop. He went back towards the other side of the bridge. When he reached it, took out his note-book and wrote down the name, Edward Wright. So he would remember what the man meant, he added, Big Eyebrows, Wife Dead, Thought about Jumping.

The psychiatrist stroked his pointed beard and looked at the patient.

‘…no longer worth living,’ the man was saying. ‘I almost killed myself the night before last. I almost jumped from the Morrissey Bridge.’

‘And?’

‘A policeman came along. I wouldn’t have jumped anyway.’

‘Why not?’

‘I don’t know.’

The endless talk of patient and doctor went on. Sometimes the doctor went through a whole hour without thinking at all, making automatic replies but not really hearing a word that was said to him. I wonder, he thought, where I do these people any good at all. Perhaps they only want to talk, and need a listener.

He listened next to a dream. Almost all his patients told him their dreams, which annoyed the psychiatrist, who never remembered having a dream of his own. He listened to this dream, glancing now and then at his watch and wishing the hour would end. The dream, he knew, indicated a decreasing wish to live, a development of the death wish, and a desire for suicide that was prevented only by fear. But for how long?

Another dream. They psychiatrist closed his eyes and stopped listening. Five more minutes , he told himself, and then this fool would leave.The doctor looked at the man, saw the heavy eyebrows, the expression of guilt and fear.

‘I have to have my stomach pumped, Doctor,’ the man said. ‘Can you do it here or do we have to go to a hospital?

‘What’s the matter with you?

‘Pills.’

‘Sleeping pills? How many did you take?’

‘Twenty,’ said the man.

‘Ten can kill you,’ said the doctor. ‘How long ago did you take them?

‘Half an hour. No, maybe twenty minutes.’

‘And then you decided not to act like a fool, yes? Twenty minutes. Why wait this long?

‘I tried to make myself sick.’

‘Couldn’t do it? Well, we’ll try the stomach pump,’ the doctor said. It was very unpleasant, but finally the doctor said, ‘You’ll live.’

‘Thank you, Doctor.’

‘Don’t thank me, I’ll have to report this.’

‘I wish you wouldn’t. I’m …I’m under a psychiatrist’s care. It was more an accident than anything else, really.’

The doctor raised his eyebrows. ‘Twenty pills? You’d better pay me now. I can’t risk sending bills to people who may be suicides.’

‘This is a fine gun for the price,’ the clerk said. ‘But for just a few dollars more—‘

‘No, this will be satisfactory. I’ll need a box of bullets.’

The clerk gave him a box. ‘Or three boxes for—‘

‘Just the one.’

The shopkeeper opened a book, ‘You’ll have to sign there, to keep the law happy.’ He checked the signature when the man had finished writing. ‘I’m supposed to see something to identify you, Mr. Wright. Can I see your driver’s license? He checked the license, compared the signatures, and wrote down the license number.

‘Thank you,’ said the man.

‘Thank you, Mr. Wright. I think you’ll get a lot of use out of that gun.’

‘I’m sure I will.’

At nine o’clock that night. Edward Wright heard back door bell ring. He walked downstairs, glass in hand, finished his drink and went to the door. He was a tall man with thick black eyebrows. He looked outside, recognized his visitor, and opened the door.

His visitor put a gun in Edward Wright’s stomach.

‘Mark—‘

‘Invite me in,’ the man said. ‘It’s cold out here.’

‘Mark, I don’t—‘

‘Inside.’

In the living room, Edward Wright stared at the gun and knew that he was going to die.

‘You killed her, Ed,’ the visitor said.

‘She wanted a divorce.

You couldn’t let her have that, could you? I told her it was dangerous to tell you, that you were nothing but an animal. I told her to run away with me and forget you but she wanted to do the right thing, and you killed her.’

‘You’re crazy!’

‘You made it look like an accident, didn’t you? How did you do it/ Tell me, or this gun goes off.’

‘I hit her.’ Wright looked at the gun, then at the man. ‘I hit her a few times, then  I threw her down the stairs. You can’t go to the police with this, you know. They can’t prove it and they wouldn’t believe it.’

‘We won’t go to the police,’ the man said. ‘I didn’t go to them at the beginning. They didn’t know of motive for you, did they? I could have told them a motive, but I didn’t go, Edward. Sit down at your desk. Take out a piece of paper and a pen. There’s a message I want you to write.’

‘You can’t—‘

‘Write I can’t go on any longer. This time I won’t fail, and sign your name.’ He put the gun against the back of Edward Wright’s shaking head.

‘You’ll hang for it, Mark.’

‘Suicide, Edward.’

‘No one will believe I was a suicide, note or no note. They won’t believe it.’

‘ Just write the note, Edward, Then I’ll give you the gun and leave you to do what you must do.’‘You—‘

‘Just write the note, and then I’ll leave you here.’

Wright did not exactly believe him, but the gun at his head left him little choice. He wrote the note and signed his name.

‘Turn round, Edward.’

He turned and stared. The man looked very different. He had put on false eyebrows and false hair, and he had done something to his eyes.

‘Do you know who I look like now, Edward? I look like you. Not exactly like you, of course, but a good imitation of you.’

‘You—you’ve been pretending to be me? But why?

‘You just told me you’re not the suicidal type, Edward. But you’d be surprised at your recent behavior. There’s a policeman who had to talk you out of jumping off the Morrissey Bridge. There’s the psychiatrist who has been seeing you and hearing you talk about suicide. There’s the doctor who had to pump your stomach this afternoon. It was most unpleasant, I was worried my false hair might slip, but it didn’t, All those things you’ve been doing, Edward. Strange that you can’t remember them. Do you remember buying this gun this afternoon?

‘I—‘

‘You did, you know. Only an hour ago. You had to sign for it. Had to show your driver’s license, too.’

‘How did you get my driver’s license ?’

‘I didn’t. I created it.’ The man laughed softly. ‘It wouldn’t fool a policeman, but no policeman saw it. It fooled the clerk though. Not the suicidal type? All those people will swear you are, Edward.’

‘What about my friends? There people at the office?

‘They’ll all help. They’ll start to remember your moods. I’m sure you’ve been acting very shocked and unhappy about her death. You had to play the part, didn’t you? You should never have killed her, Edward. I loved her, even if you didn’t. You should have let her go, Edward.’

Wright was shaking with fear. ‘You said you weren’t going to murder me. You were going to leave me with the gun—‘

‘Don’t believe everything you hear,’ the man said, and, very quickly, he pushed the gun into wright’s mouth and shot him. Afterwards, he arranged things neatly, wiped his own fingerprints from the gun and put Wright’s fingerprints on it. He left the note on top of the desk, put the psychiatrist’s business card into Wright’s wallet, and the receipt for the gun into Wright’s pocket.

‘You shouldn’t have killed her,’ he said to Wright’s dead body. Then, smiling privately, he went out of the back door and walked off into the night.

مترجم:سوسن یوسف نژاد

نام استاد:سرکار خانم سپیده شهبازی

رشته:مترجمی همزمان انگلیسی

مقطع:کارشناسی ناپیوسته

آرزوی مرگ

پلیس ماشینی را دید که روی پل پارک شده بود اما توجه چندانی به آن نکرد.شب ها که ترافیک سنگین نیست معمولا مردم ماشینهایشان را آنجا روی پل پارک میکنند.پل روی رودخانه عمیقی قرار داشت که شهر را به دو قسمت تقسیم میکرد.در وسط پل بهترین منظره شهر دیده میشد.این پل مورد علاقه افرادی که تمیل به خودکشی دارند هم قراگرفته بود.اما پلیس قبلا به این موضوع فکر نکرده بود تاوقتیکه متوجه مردی شد که از ماشینش پیاده شد و آهسته بروی پیاده روی باریک قدم گذاشت و دستش را بروی نرده قرارداد.چیز اسرارآمیزی باید درباره این مرد تنها در این شب تاریک و رودخانه مه آلود وجود داشته باشد.پلیس به او نگاه کرد و مصمم شد تا خودش را به موقع به او برساند ولی تردید داشت که آیا به موقع میرسد یانه.چون نمی خواست فریاد بزند یا در سوت خود بدمد  چراکه میدانست هرشوک و یا هیجانی ممکن است منجر به خودکشی فوری او بشود.در همین حین آن مرد سیگاری روشن کرد و پلیس متوجه شد که هنوز وقت کافی دارد.آنها همیشه قبل از آنکه بروی لبه پل بروند آخرین نخ سیگارشان را تا ته میکشند.وقتی پلیس به چند متری او رسید آن مرد برگشت و تکان مختصری خورد و سرش را به نشانه پذیرفتن این موضوع که انگار وقتش گذشته است تکان داد.

او مردی باند قد بود که صورتی کشیده و باریک یا ابروهای سیاه و پرپشت حدودا در اواسط سی سالگی بنظر میرسید.پلیس به او گفت:داری به شهر نگاه میکنی؟وقتی اینجا دیدمت فکرکردم بیام تا باهم گپی بزنیم.این وقت شب ادما تنها میمونند.پلیس به جیبهایش دستی زد و وانمود کرد که دنبال سیگارش می گردد ولی پیدایش نمی کند و از مرد پرسید:سیگار اضافی با خودت داری؟

مرد سیگاری به او داد و آنرا برایش روشن کرد.پلیس از مرد تشکر کرد و به شهر خیره شد.او گفت:از اینجا شهر زیبا بنظرمیرسد و باعث میشه آدم احساس آرامش کنی.مرد گفت:من این احساس رو ندارم،داشتم درباره راه های که آدم میتونه آرامش پیداکنه  فکرمیکردم.پلیس گفت:معمولا همه چیز دیر یا زود روبراه میشه حتی اگه کمی وقت ببره.دنیای خشنیه ام بترین چیزی است که داریم،و قرارنیست بری ته رودخانه بهتر از اون رو پیداکنی.

مرد برای مدتی طولانی هیچ چیزی نگفت،سپس سیگارش را از نرده پل پرت کرد و آن را تماشا میکرد تا وقتیکه به برخوردکرد.او به سمت پلیس چرخید  و گفت:اسم من ادوارد رایت هست،من فکرنمیکنم این کار رو بکنم،نه امشب.پلیس گفت:چیز خاصی تو رو آزار میده؟او گفت نه چیز خاصی نیست.تا به حال دکتر رفتی؟میتونه کمکت بکنه،البته اینجوری میگن.پلیس گفت:میخوای یک فنجان قهوه بخوری؟مرد می خواست چیزی بگه اما نظرش را عوض کرد و سیگار دیگری روشن کرد و ابری از دود را به بیرون دمید.او گفت:الان خوبم،میرم خونه و کمی میخوابم.از وقتی زنم...تا الان خوب نخوابیدم.پلیس آهی کشید.مرد گفت:زنم مرد.اون همه چیز من بود،خوب اون مرده...پلیس دستش را روی شانه او گذاشت.آقای رایت ازپسش برمیای.شاید فکرکنی چون خیچ چیز مثل سابق نیست نمی تونی زندگی کنی اما...مرد گفت:بهتره برم خونه.ببخشید باعث زحمت شدم.سعی میکنم آرامش پیداکنم.حالم خوب میشه.

پلیس مراقب مرد بود تا اینکه او سوار ماشینش شد و از آنجا رفت.او دراین فکر بود که آیا باید او را به ایستگاه پلیس میبردم یانه،اما اگر بخوای هرکس را که فکر خودکشی به سرش زد را دستگیرکنی و ببری دیگر هیچ وقت این موضوع تمام نمی شود.او به سمت دیگر پل برگشت و دفترش را برداشت.اسم ادوارد رایت رو یادداشت کراز این طرق او می توانست بعدا بیاد بیاورد که قصد آن مرد چه بوده است.او همچنین به یاداشتش اضافه کرد:ابروهای بزرگ،زن مرده،در فکر پریدن.

روان پزشک به ریش نوک تیزش دستی کشید و به بیمار نگاه کرد.مرد داشت میگفت:دیگه زندگی کردن ارزش نداره.من پریشب داشتم خودم رو میکشتم،من داشتم از روی پل موریسی می پریدم.

خوب بعد؟

یک پلیس اومد و من دیگه نمی تونستم بپرم.

چرا نمیتونستی؟

نمی دونم

گفتگوی پایان ناپذیر دکتر و بیمار ادامه پیدا کرد.بعصی وقتها دکتر یک ساعت کامل بدون اینکه فکر کند،به طور  غیرارادی جواب میداد،اما درواقع حتی یک کلمه از چیزهایی که به اوگفته میشد رو نمی شنید.او فکر کرد که آیا میتواند برای این افراد اصلا کارمناسبی انجام دهد یانه.شاید آنها فقط میخواهند صحبت کنند و فقط نیاز به یک شنونده دارند.سپس او به صحبت درباره خواب گوش میکرد.تقریبا تمام بیمارانش با او درباره خواب هایشان صحبت میکردند.چیزی که یک روانپزشک رو آزار میده اینه که خواب خودش رو بیاد نمیاره.او به صحبت درباره این خواب گوش میکرد و دایم به ساعتش نگاه میکرد تا این یک ساعت تمام شود.او میدانست که این رویاست که امید به زنده موندن رو افزایش میدهد.و فقط ترس میتواند جلوی آرزوی مرگ و تمایل به حودکشی را بگیرد اما تا چخ مدتی؟

یه رویای دیگه.روانپزشک چشمهایش را بست و دیگه گوش نکرد.او باخودش گفت پنج دقیقه دیگه مونده و بعد این احمق میره.دکتر به مرد نگاه کرد و ابروهای پرپشت اورا با حالتی از گناه و ترس مشاهده کرد.مرد گفت:باید معده منو شستشو بدید دکتر.اینجا میتونید این کار رو انجام بدید ؟یا باید  به بیمارستان بریم؟

چه اتفاقی افتاده؟

<<قرص>>

قرص خواب آور؟چندتا خوردی؟

مرد گفت:20 تا

دکترگفت:ده تاش میتونه تو رو بکشه.چقدر از وقتی که خوردی میگذره؟

نیم ساعت پیش نه،شایدم 20 دقیقه پیش.

و بعد تصمیم گرفتی که مثا احمق ها رفتار نکنی،درسته؟

20 دقیقه،چرا اینقدر صبر کردی؟

سعی کردم بالا بیارم.

نتونستی این کار رو بکنی؟

دکتر گفت:هب حالا باید سع کنیم معده تو رو شستشو بدیم.

خیلی کار ناهوشایندی بود.اما بالاخره دکتر گفت:زنده می مونی.

متشکرم دکتر.

از من تشکر نکن،من مجبورم این موضوع رو گزارش بدم.

خواهش میکنم این کار رو نکن،چون من...من...

تحت نظر دکتر روانپزشک هستم.درواقع این بیشتر یه اتفاق ناگهانی بود نه چیز دیگه.

بهتره الان پول من بدی.من نمیتونم ریسک کنم و صورت حساب رو به آدمایی که ممکنه خودکشی کنند بفرستم.

فروشنده گفت:برای این تفنگ قیمت منصفانه ای هست.اما با چن دلار بیشتر...

نه به همین تفنگ راضی هستم.یک جعبه فشنگ میخوام.فروشنده یک جعبه به او داد.3 تا جعبه میشه...

فقط یکی.

مغازه دار دفتری رو باز کرد.شما باید اینجارو امضا کنید تا قانونی بشه.او امضا را بعد از نوشتن مرد چک کرد.

آقای رایت من باید مدرکی را برای شناسایی شما ببینم.میتونم کواهینامه رانندگی شما رو ببینم؟او گواهینامه را چک کرد و امضا رو مقایسه کرد و شماره گواهینامه رو یادداشت کرد.

مرد گفت متشکرم.

آقای رایت متشکرم.فکر کنم این تفنگ خیلی به کارتون میاد.

حتما همینطوره.

ساعت 9 شب بود که ادوارد رایت صدای زنگ درپشتی را شنید.او لیوان بدست نوشیدنیش را تمام کرد و به طبقه پایین به سمت در رفت.او مردی بلند قد با ابروهای کلفت و سیاه بود.به بیرون نگاه کرد و مهمانش را شناخت و در را باز کرد.مهمانش تفنگ را روی شکم ادوارد رایت گذاشت<<مارک>>_مرد گفت:بزاربیام تو،بیرون سرده.

مارک من اون کار رو نکردم.

برتو.

در اتاق نشیمن،ادوارد رایت به تفنگ خیره شده بود و می دانست که می میرد.

مهمان گفت:تو تواونو کشتی ادوارد.اون طلاق می خواست.تو نمی تونستی بزاری اینکار رو بکنه....می تونستی؟

من بهش گفته بودم که کار خطرناکیه اگه به تو بگه،تو چیزی جز یه حیوون نیستی.بهش گفتم با من فرار کنه و تو رو فراموش کنه،اما او می خواست کار درست رو انجام بده و تو اونو کشتی.تو یه دیوونه ای!

یه کاری کردی که تصادف بنطر برسه،این طور نیست؟به من بگو چطور اون کار رو کردی مگرنه شلیک میکنم.

من زدمش.رایت به مرد وسپس به تفنگ نگاه کرد.من چندین بار اون کتک زدم. بعد از پله ها پرتش کردم پایین.میدونی که اینجوری نمی تونی بری پیش پلیس،نمی تونند چیزی رو ثابت کنند و اونها باور نمی کنند.

مرد گفت:ما پیش پلیس نمی ریم.آنها انگیزه تو رو نمی دونند،مگه نه؟

انگیزه رو خودم بهشون میگم.اما من نمی رم اونجا،ادوارد.

پشت میز تحریرت بشین و یک کاغإ و خودکار بردار.پیغامی هست که می خوام تو بنویسی.تو نمی تونی.

بنویس دیگه نمی تونم ادامه بدم.این دفعه اشتباه نمی کنم.اسمت رو هم امضا کن.اون تفنگ رو پشت سر لرزان ادوارد قرارداد.

مارک،به خاطر این اعدام میشی.

خودکشی،ادوارد.

هیچ کس باور نمی کنه که من خودکشی کردم،چه با یادداشت و چه بدون یادداشت.آنها باور نمی کنند.

ادوارد تو یادداشت رو بنویس،بعد من تفنگ رو به تو میدم و تنهات میزارم تا هرکاری میخوای بکنی.تو...

تو فقط یادداشت رو بنویس،من نمی خوام تو رو بکشم ادوارد.فقط ازت میخوام یادداشت رو بنویسی و بعد تو رو اینجا تنها میزارم.

رایت حرف های اون باور نکرد اما تفنگ پشت سرش مجبورش می کرد که انتخاب کنه.او یادداشت رو نوشت و اسمش رو امضا کرد.

ادوارد بچرخ.

او چرخید و خیره شد.

مرد خیلی متفاوت بنظر می رسید.او ابروها و موی ساختگی گذاشته بود و چشمانش را  هم  دستکاری کرده بود.

می دونی حالا شبیه کی هستم،ادوارد؟

من شبیه تو شدم.

البته نه کاملا شبیه تو.اما یک بدل خوب از تو.

تو_تو تظاهر میکنی که من هستی؟اما چرا؟

اوارد،تو خودت بمن گفتی که اهل خودکشی کردن نیستی.اما از کارای اخیرت تعجب خواهی کرد.

پلیسی هست که با تو درباره نپریدن از روی پل موریسی  صحبت کرده.روانپزشکی هست که تو رو ویزیت کرده و شنیده که درباره خودکشی حرف زدی.دکتری هست که امروز بعد از ظهر مجبور شده بود تا معده تو رو شستشو بده.همه اینها خیلی ناخوشایند هست.من نگران بودم که موی مصنوعیم ممکنه بیافته،اما اینطور نشد.ادوارد تمام این کاهارو تو کردی.

عجیبه که نمی تونی اونارو بیاد بیاری.

یادته این تفنگ رو امروز بعداز ظهر خریدی؟

من_

میدونی تو این کار رو یک ساعت پیش کردی.

تو باید امضا میکردی و گواهینامه هم نشون میدادی.

تو چطور گواهینامه من رو گرفتی؟

من این کار رو نکردم.من یه گواهینامه درست کردم.مرد به آرامی خندید.البته پلیس رو نمیشد گول زد ولی پلیس اون رو ندید.اگرچه فروشنده گول خورد.که تو اهل خودکشی نیستی؟!

تمام این ادما قسم خاخند خورد که خودت بودی ادوارد.

دوستام چطور؟اونایی که تو مطب بودند؟

تمام اونا کمک میکنند به این قضیه.آنها رفتارهای تو رو به یاد خواهند آورد.مطمنم که تو وانمود کردی از مرگش شوکه شده بودی و ناراحت بودی.تو هم نقش خودت رو بازی کردی،مگه نه؟

ادوارد تو نباید اون رو می کشتی.اگرچه تو دوستش نداشتی ولی من عاشقش بودم.ادوارد ،بای میزاشتی بره.

ادوارد داشت از ترس میلرزید.تو گفتی که منو نمی کشی.تو قرار بود منو با تفنگ تنها بزاری._

مرد گفت:هرچی رو که می شنوی باورنکن و به سرعت تفنگ را در دهان رایت گذاشت و شلیک کرد.بعد  همه چیز را مرتب کرد و اثر انگشت  خودش را از روی تفنگ پاک کرد و اثر انگشت ادوارد را روی آن گذاشت.یادداشت را روی میز تحریر گذاشت،کارت ویزیت روانپزشک را توی کیف پول و رسید خرید اسلحه را در جیب رایت گذاشت.

به جنازه رایت گفت:تو نباید اونو می کشتی.

بعد  با لبخندی خاص از در پشتی بیرون آمد و در تاریکی شب انجا را ترک کرد