پروژه کاربینی

توضیحات

منتشر شده در دوشنبه, 30 -3443 03:25

نوشته شده توسط سیما قیومی هوشیار

بازدید: 2550

Fire Man                              Translated by: Sima ghayoomi hooshiyar To:Mrs shahbazi

A thin plume of smoke curled across the sky as I came up the driveway toward my house, but I didn't think much of it; it was fall, and the neighbors were always burning leaves. I parked and went inside with my newspaper and magazines rolled up under one arm. No bills today, which was good and bad, as I'd hoped to use them to light the fireplace later on. I unlocked the door, and once inside I put the mail and paper aside, used the bathroom, and walked into the kitchen to get a Coka. I'd popped open the can and thought about dinner and the knot in my side where the kid we arrested had taken a swing at me, and that was when I noticed that there was a man in the kitchen with me. He stood at the far end of the room, next to the south window, looking out over the dry fields and boxy, scattered houses. For all the life he showed he may as well have been another piece of furniture, which is probably why I didn't notice him at first. He was thin and brown-skinned, with a shock of sooty black hair. He resembled a burnt-out match. Um, hello, I said. Old police maxims went whirring through my head, things about keeping suspects calm and assuming the worst and being careful. My gun was in my locker back at the station; that decision was a source of endless amusement to the other officers, but I always followed my dad's advice and left work at work. Hi, said my guest. eyes deep purple pits shot through with red zig-zags. His face was a patchwork of stubble and small scars. Something small and heavy rested in the breast pocket of his flannel shirt, and his thumbs were hooked into the top of his jeans. He gave me a small smile, then turned back to the window. I don't mean to be rude, I said after a moment, but I don't know who you are, and you're in my house. Oh, right, said the man. He hesitated, then turned away from the window. Sorry about that; it was the best place to watch the fire, and you left the door unlocked. No I didn't. Garage door. Oh. Neither of us spoke for a moment. His neck kept twitching, like he wanted to look over his shoulder and out the window. The smoke plume grew against the sky, though his body blocked its source. Yeah, he said. Hey, I saw that you have a deck. Got any chairs? We could sit out there, talk about this, watch the fire. What's on fire, anyway? Keep him talking, keep him interested. As long as he feels at ease, bad things are far less likely to happen. Remain suspicious even in the face of polite cooperation. Everyone lies to police officers. With an effort, I followed my training. The Fitzsimmons' house, he said like he was explaining about a bowling trophy he'd won a long time ago and was pretending not to care about anymore. Wait, their house? I knew the Fitzsimmons; their dog was always wandering into my yard, and I bought a few boxes of Girl Scout cookies from their daughter Lila every year. Gene borrowed my tractor so often that I told him to just leave a note and bring it back with a full tank. We gotta call 911.I started for the phone, but he held up a hand. They're not home, he said. checked before I set it. They're out to dinner. Won't be back for hours. But their house will wait, did you say you set the fire? Yeah. A sheepish grin, a kid trying to act ashamed of something he's really proud of. Hey, come on, grab the chairs and let's sit down. I promise you can turn me in afterward. I mean, you can tell them I threatened you or something. I'm a police officer. Oh. He straightened; his thumbs came out of his jeans, and he fumbled a moment, trying t find a new place for his hands. In the end he settled on putting them back where they started. Well, you guys don't really have much patience for guys like me. Guess I'd best watch the smoke while I can, before they cart me off. Yeah, I said. Yeah, just wait there. I grabbed the phone and kept an eye on him as I dialed the station. I thought of the paperwork that would be necessary, the trial appearances, the cold-faced juries and the sharp-suited lawyers. Arson would get him a few years; they might knock it down since he made sure nobody was home, but he'd still spend some time as a number and an orange jumpsuit, probably with another arsonist nearby. Maybe they could exchange notes. His shoulders were slumped, his head a little downcast, but I noticed that the fingers on his right hand kept twitching against the denim, like little excited spiders tap-dancing away as the smoke rose up. Then they went into his pocket and came out wrapped around something too small for me to see. I quietly put the phone back down Hey, I said, put that down. Huh? He didn't look at me this time, just held the hand up in front of his face. There was a rasping noise, and a small flame appeared above his hand, undulating back and forth. He gazed down at the lighter, entranced, his mouth half-open, like the flame was a dancer and he was the only man in the audience. Set it down, sir, I said in my cop-voice. I love fire, man. He turned around, still looking at the flame. Just love it. Loved it since I was a kid, you know? Fourth of July, Dad would fill the bed of his truck with fireworks, and we'd just blast the backyard to kingdom come. I mean, everybody likes fireworks and bonfires and stuff. I just love fire. So set fire, I said. Set them in your yard. Dig a fire pit. Don't light people's houses on fire. Big fires are better, he said. By now the sky was all but obscured by the smoke. You remember the first Gulf War, officer? The oil fires? Man, I watched those on TV for hours. I wanted to join the Army just to see them, but Mom said I'd probably end up never make it over there Why are you telling me all this? This is my last shot, he said. He let the flame go out and looked me in the eye. I've been up for arson twice, now. Did some time for it, too. They had all kinds of head doctors ask me questions, but I'm too sane to plead insanity. They catch me burning down a family's house and, well, you're a police officer. I'm sure you know. Yeah, I said. The kid we'd arrested that morning was up on his third vandalism charge, and would soon be getting firsthand knowledge of juvie. All he'd probably learn inside was new and exciting ways to make me cuff him, and in another five years he'd be tried as an adult and sent away to county. Couple of years in and out of there and he'd be on a first-name basis with the corrections guys. About the only difference hauling him off would make would be paperwork for the arresting officer and a steady diet of taxpayer potatoes for him. What about the Fitzsimmons? I asked, still in my cop-voice. What about them? They're insured. It's their house I love fire, man, he said with a shrug, and clicked the lighter again. His shoulders were hunched around the flame, a habitual movement to protect it from wind. I picked up the phone again and held it up, looking at the numbers but not dialing. I kept thinking about the kid we'd arrested, and all the other people who went in and out of our revolving doors and just took longer and longer to pass through each time. I thought about Lila Fitzsimmons' teddy bear burning to a crisp. The smoke was thick and black in the window now. I put the phone down. I'm going upstairs,I said. The lighter went out, and he looked at me, eyebrows crowding together, head turned slightly to one side.Get the hell out of here. I'll say I went straight upstairs, never even saw you. Ten minutes, then I call the fire department. Don't be anywhere nearby. No joke? No joke. Find something other than houses to burn down. I turned away and went upstairs, feeling all the while like somebody opened a drain in my back and all my insides had flowed on out. The clock ticked over as I sat on the end of my bed, watching the heavy hands swing around, much like the world would spin around when the captain threw me out on my face if he found out about this. I never heard the door shut. In ten minutes he could be well away from here, if he chose. If he didn't just lurk somewhere else to watch the flames. Only four minutes had passed when the smoke alarms went off. I ran downstairs, turning the corner into the dining room and slamming face first into a hot, shimmering wall. The drapes weren't completely gone yet, but they were close, and the walls and ceiling were starting to blacken and burn. The door swung open and I ran for it, covering my face with my arms. Once outside I stood well back from the house, watching my home go up in flames. The Fitzsimmons' house was burning well, too, the smoke plume now heavy and dark. My front window was orange with flame, and through the door I could see fire creeping across the carpet. Black smoke crept out underneath the doorframe. In the distance I heard a siren; evidently some other good Samaritan had called the fire department. I shook myself and went to the car; it wasn't far from the house, and once the place started falling apart there was a chance something might fall on it. Besides, if I was going to watch my house burn down I might as well listen to the radio while I did so. As I walked up to the driver's side door I saw a scrap of paper impaled on the antenna, the edges lightly scorched. I tore it off and held it up to the flickering orange light coming through my front window. Sorry, man, I could almost hear him say. I love fire

. وقتی از دور بسمت خانه می آمدم یک ابر رقیق از دود در هوا چرخید ولی زیاد بهش اهمیت ندادم.پاییز بود و همسایه ها دائم در حال سوزاندن برگها بودند. ماشین را پارک کردم و با روزنامه و مجله به زیر بغل وارد خانه شدم.امروز قبضی نیامده بود که هم خوب بود هم بد چون من ازاونها بعدا برای روشن کردن شومینه خانه استفاده میکنم. قفل در را باز کردم.

روزنامه و نامه را کنار گذاشتم به دستشویی و بعد به آشپزخانه رفتم تا یک نوشابه بنوشم.نوشابه را باز کرده بودم و به ظهر فکر میکردم به بچه ای که دستگیر کرده بودیم. و آنجا بود که فهمیدم در آشپزخانه کس دیگری با من است. در انتهای اتاق نزدیک پنجره جنوبی ایستاده بود و به مزارع خشک و خانه های جعبه مانند نگاه میکرد.در یک نگاه نشان میداد که او نیز میتوانست یک تکه از اثاث خانه باشد که احتمالا به همین دلیل من در ابتدا متوجه او نشدم لاغر و پوست قهوه ای بود و با موهای سیاه او تداعی گر یک کبریت سوخته بود. گفتم:سلام....درس های پلیسی از ذهنم عبور کرد درسهایی که درباره خونسرد نگاه داشتن مزنون و انتظار بدترین را داشتن و مراقب بودن.تفنگم در کمر در ایستگاه پلیس بود.این کار سرشار از هیجان بی پایان برای پلیسهای دیگر بود.اما من به نصیحت پدرم گوش دادم وکارم را در محل کارم گذاشتم. مهمان من گفت: سلام....چشمهای بنفش با زیگزاگهای قرمز.صورتش پر از جوش و زخمهای کوچک بود.یک چیز کوچک و سنگین در جیب جلوی پیراهنش بود و شصتهایش را به بالای شلوار جینش قلاب کرده بود.لبخندی زد و به سمت پنجره برگشت.

بعد از لحظه ای گفتم:من قصد بی احترامی ندارم اما نمیدانم شما در خانه من چکار میکنید! آن مرد گفت:خوب...کمی مکث کرد و از پنجره رو برگرداند.معذرت میخواهم اما بهترین جا برای تماشای آتش بود و شما در را قفل نکرده بودید. نه باز نگذاشتم. منظورم در گاراژ بود. اوه..هیچکدام برای لحظه ای حرف نزدیم.گردنش شروع به تکان خوردن کرد درست مثل اینکه میخواست از بغل به پنجره نگاه کند.دود داشت به هوا بلند میشد اگرچه بدنش مانع دیدن منبع آتش میشد. او گفت: آره حتی به صورت مودب مزنون هم مشکوک باش همه به پلیسها دروغ میگویند.با تلاش دوره های آموزشی را مرور کردم. خانه ی فیتزیمونس... طوری گفت که انگار داشت جایزه بولنیگی که برده بود را تعریف می کرد و داشت وانمود میکرد که دیگر اهمیتی برایش ندارد. صبر کن خانه ی آنها؟من فیتزیمونس را می شناسم.سگشون همیشه حیاط مارو خراب می کرد.هر سال چند بسته کلوچه از دخترشون لی لی می خریدم.انقدر تراکتور منو قرض می کرد که من بهش گفتم فقط موقع رفتن برام یادداشت بزار و وقتی برمیگردی باکشو پر کن. باید به پلیس زنگ بزنم شروع کردم شماره را گرفتن اما اون یک دستشو بالا برد. او گفت:خونه نیستند...برای شام رفتن بیرون تا چند ساعت هم برنمیگردند. اوه قد قامت کرد و شصتشو از شلوارش درآورد و به دنبال جای جدیدی برای دستهایش گشت و در آخر دستهایش را همان جایی گذاشت که بود. خوب شما زیاد با آدمهایی مثل من صبور نیستید!بهتر است به تماشای دود ادامه بدهم تا دستگیرم نکردی. آره همونجا صبر کن ...تلفن را برداشتم و حواسم بهش بود و تلفن ایستگاه پلیس را گرفتم. من به کاغذبازی اداری پرونده فکر میکردم.دادگاه...صورتهای یخی هیئت منصفه و کت شلوارهای اتو کشیده ی وکلا.

قاضی واسش یک چند سالی میبره.شاید یکم کمکش کنند چون مطمئن بود که کسی خونه نیست اما حداقل یک چند سالی باید توی لباس نارنجی باشه با یک هم بندی مثل خودش! شاید بتونن با هم نامه هم رد و بدل کنند. شونه هاش افتاده بود و سرش پایین بود ولی متوجه شدم که انگشتهای شصت دست راستش را به شلوارش میمالید مثل عنکبوتهای کوچکی که هیجان زده با رقص دور می شدند بعد توی جیبش رفتند و بیرون آمدند و یک چیز کوچک که من نمیتونستم ببینم توی دستش بود.به آرامی تلفن را گزاشتم زمین هی...بزارش زمین ها؟او ایندفعه به من نگاه نکرد فقط دستشو روی صورتش بلند کرد و یک صدا و یک شعله کوچک بالای دستش به چپ و راست حرکت میکرد او به فندک نگاه کرد با دهن نیمه باز مثل اینکه شعله رقصنده بود و او تنها تماشاگر.

خاموشش کن...با لحن پلیسی گفتم من خیلی آتش دوست دارم همچنان که داشت به شعله نگاه میکرد 4جولای پدر وانتش و حیاط پشتی را پر هیزم می کرد یعنی همه آتش بازی را دوست دارند من خیلی آتش دوست دارم من گفتم:آتش روشن کن.تو حیاطتون توی چاه روشن کن .خونه مردم را به آتش نکش گفت:آتشهای بزرگ بهترن تا الان آسمان همه جور بود به جز تیرگی با دود اولین جنگ خلیج را یادت میاد فرمانده؟آتشهای سکوهای نفتی.ساعتها توی تلویزیون این لحظه را دیدم.فقط واسه این میخواستم برم ارتش که این چیزهارو ببینم اما مادرم گفت که احتمالا هیچ وقت زنده به اونجا نمیرسم چرا اینارو به من میگی؟ گفت:این شانس آخر منه فندک را خاموش کرد و به چشمانم نگاه کرد.من دو بار دادگاه بودم و زندان هم کشیدم واسش همه جور دکتر داشتم که ازم سوالاتی پرسیدند اما من خیلی گناهکار بودم که بشه بیگناهیمو ثابت کرد اونا منو موقعی که داشتم خونه ی یک خانواده را آتش می زدم دستگیرم کردند.

اینجا که جای خود داره خونه ی یک پلیسه من گفتم:آره بچه ای که اون روز دستگیر کرده بودیم 3 بار زندانی شده بود چیزهایی که تو زندان یاد گرفته بود فقط راههای جدید برای اینکه منو مجبور کنه که دستگیرش کنم و تا 5 سال دیگه باید به بخش بزرگسالان بره فیتزیمونسها چطور؟دوباره با لحن پلیسی پرسیدم:اونا چی؟بیمه هستن.... خونشونه! گفت:من آتش دوست دارم در حالی که شونه هاشو بالا می انداخت و فندک را روشن کرد برحسب عادت برای اینکه آتش را از خاموش شدن حفاظت کنه شانه هایش به دور آتش حلقه زد. دوباره تلفن را بالا گرفتم نگاه کردم اما شماره نگرفتم به بچه ای که دستگیر کرده بودیم فکر می کردم.به همه کسانی که از در ادارمون بیرون و داخل میرفتن و رفته رفته تعدادشون بیشتر میشد.درباره عروسک لی لی فیتزیمون که آتش گرفت فکر میکردم که دود سیاه و غلیظش هنوز روی پنجره است. تلفن را زمین گزاشتم و گفتم دارم میرم طبقه بالا.فندک روشن شد و به من نگاه کرد.ابروهای در هم رفته و کله ی متمایل به پهلو گمشو برو من میرم بالا تو را هم ندیدم 10 دقیقه بعد به آتش نشانی زنگ میزنم این دورو ور نباش. شوخی نکن.. چیز دیگری بجای خونه واسه آتش زدن پیدا کن.

برگشتم رفتم طبقه بالا احساس کردم پشتم آب یخ ریختن ساعت داشت تیک تاک می کرد وقتی روی تختم نشسته بودم عقربه های ساعت را که به طرفین میچرخیدن تماشا میکردم درست مثل اینکه دنیا میچرخه مثل زمانی که کاپیتان این موضوع را بفهمه و اخراجم میکنه.صدای بسته شدن در را نشنیدم تا 10 دقیقه میتونسته خیلی دور بشه اگه جای دیگه برای تماشای شعله ها قایم نشده باشه.فقط 4 دقیقه گزشته بود وقتی آژیر آتش سوزی عمل کرد به سمت طبقه پایین دویدم به سمت حال خانه پیچیدم پرده ها هنوز کاملا" آتش نگرفته بود اما نزدیک بود که آتش بگیرند و سقف و دیوارها شروع به سیاه شدن و آتش گرفتن کردند.در باز شد و من در حالی که صورتم را با دستانم پوشانده بودم دویدم بیرون وقتی رسیدم دورتر از خانه ایستادم و خانه ام را وقتی منفجر میشد تماشا میکردم همانطور که خانه فیتزیمونسها به خوبی سوخت.

دود غلیظ و تیره شد.پنجره جلوی خانه با شعله نارنجی رنگ شده بود و از لای در هم خزیدن آتش روی فرش را میشد دید. دود سیاه از زیر شعله های در به بیرون می آمد. از دور صدای آژیر آتش نشانی را شنیدم ظاهرا یکی از همسایه های خوب به آتش نشانی تماس گرفته بود. خودمو تکوندم و به سمت ماشین رفتم زیاد از خانه دور نبود وقتی که خانه شروع به از هم پاچیدن کرد احتمال اینکه چیزی روش بیوفته زیاد بود و همچنین میخواستم در حین تماشای آتش گرفتن خانه به رادیو هم گوش بدهم وقتی به سمت در بغل راننده رفتم دیدم روی آنتن ماشین یک تکه کاغذ چسبیده بود.پاره اش کردم و جلوی نور نارنجی آتش که از پنجره جلویی می آمد گرفتم. مرد منو ببخش...تقریبا صداشو تو سرم که میگه آتش را دوست دارم شنیدم......

نويسنده : سیما قیومی هوشیار

این کاربر 1 مطلب منتشر شده دارد.