The Far and the Near- The Peacock and the Tortoise

توضیحات

منتشر شده در یکشنبه, 02 تیر 1392 13:05

نوشته شده توسط مریم پیری

بازدید: 989

The Far and the Near

On the outskirts of a little town upon a rise of land that swept back from the railway there was a tidy little cottage of white boards, trimmed vividly with green blinds. To one side of the house there was a garden neatly patterned with plots of growing vegetables, and an arbor for the grapes which ripened late in August. Before the house there were three mighty oaks which sheltered it in their clean and massive shade in summer, and to the other side there was a border of gay flowers. The whole place had an air of tidiness, thrift, and modest comfort.

Every day, a few minutes after two o’clock in the afternoon, the limited express between two cities passed this spot. At that moment the great train, having halted for a breathing-space at the town near by, was beginning to lengthen evenly into its stroke, but it had not yet reached the full drive of its terrific speed. It swung into view deliberately, swept past with a powerful swaying motion of the engine, a low smooth rumble of his heavy cars upon pressed steel, and then it vanished in the cut. For a moment the progress of the engine could be marked by heavy bellowing puffs of smoke that burst at spaced intervals above the edges of the meadow grass, and finally nothing could be heard but the solid clacking tempo of the wheels receding into the drowsy stillness of the afternoon.

Every day for more than twenty years, as the train had approached this house, the engineer had blown on the whistle, and every day, as soon as she heard this signal, a woman had appeared on the back porch of the little house and waved to him. At first she had a small child clinging to her skirts, and now this child had grown to full womanhood, and every day she, too, came with her mother to the porch and waved.

The engineer had grown old and gray in service. He had driven his great train, loaded with its weight of lives, across the land ten thousand times. His own children had grown up, and married, and four times he had seen before him on the tracks the ghastly dot of tragedy converging like a cannon ball to its eclipse of horror at the boiler head—a light spring wagon filled with children, with its clustered row of small stunned faces; a cheap automobile stalled up the tracks, set with the wooden figures of people paralyzed with fear; a battered hobo walking by the rail, too deaf and old to hear the whistle’s warning; and a form flung pas his window with a scream—all this he had seen and known. He had known all the grief, the joy, the peril and the labor such a man could know; he had grown seamed and weathered in his loyal service, and now, schooled by the qualities of faith and courage and humbleness that attended his labor, he had grown old, and had the grandeur and the wisdom these men have.

But no matter what peril or tragedy he had known, the vision of the little house and the women waving to him with a brave free motion of the arm had become fixed in the mind of the engineer as something beautiful and enduring, something beyond all change and ruin, and something that would always be the same, no matter what mishap, grief or error might break the iron schedule of his days.

The sight of this little house and these two women gave him the most extraordinary happiness he had ever known. He had seen them in a thousand lights, a hundred weathers. He had seen them through the harsh light of wintry gray across the brown and frosted stubble of the earth, and he had seen them again in the green luring sorcery of April.

He felt for them and for the little house in which they lived such tenderness as a man might feel for his own children, and at length the picture of their lives was carved so sharply in his heart that he felt that he knew their lives completely, to every hour and moment of the day, and he resolved that one day, when his years of service should be ended, he would go and find these people and speak at last with them whose lives had been so wrought into his own.

That day came. At last the engineer stepped from a train onto the station platform of the town where these two women lived. His years upon the rail had ended. He was a pensioned servant of his company, with no more work to do. The engineer walked slowly through the station and out into the streets of the town. Everything was as strange to him as if he had never seen this town before. As he walked on, his sense of bewilderment and confusion grew. Could this be the town he had passed ten thousand times? Were these the same houses he had seen so often from the high windows of his cab? It was all as unfamiliar, as disquieting as a city in a dream, and the perplexity of his spirit increased as he went on.

Presently the houses thinned into the straggling outposts of the town, and the street faded into a country road—the one on which the women lived. And the man plodded on slowly in the heat and dust. At length he stood before the house he sought. He knew at once that he had found the proper place. He saw the lordly oaks before the house, the flower beds, the garden and the arbor, and farther off, the glint of rails.

Yes, this was the house he sought, the place he had passed so many times, the destination he had longed for with such happiness. But now that he had found it, now that he was here, why did his hand falter on the gate; why had the town, the road, the earth, the very entrance to this place he loved turned unfamiliar as the landscape of some ugly dream? Why did he now feel this sense of confusion, doubt and hopelessness? At length he entered by the gate, walked slowly up the path and in a moment more had mounted three short steps that led up to the porch, and was knocking at the door. Presently he heard steps in the hall, the door was opened, and a woman stood facing him.

And instantly, with a sense of bitter loss and grief, he was sorry he had come. He knew at once that the woman who stood there looking at him with a mistrustful eye was the same woman who had waved to him so many thousand times. But her face was harsh and pinched and meager; the flesh sagged wearily in sallow folds, and the small eyes peered at him with timid suspicion and uneasy doubt. All the brave freedom, the warmth and the affection that he had red into her gesture, vanished in the moment that he saw her and heard her unfriendly tongue.

And now his own voice sounded unreal and ghastly to him as he tried to explain his presence, to tell her who he was and the reason he had come. But he faltered on, fighting stubbornly against the horror of regret, confusion, disbelief that surged up in his spirit, drowning all his former joy and making his act of hope and tenderness seem shameful to him.

At length the woman invited him almost unwillingly into the house, and called her daughter in a harsh shrill voice. Then, for a brief agony of time, the man sat in an ugly little parlor, and he tried to talk while the two women stared at him with a dull, bewildered hostility, a sullen, timorous restraint.

And finally, stammering a crude farewell, he departed. He walked away down the path and then along the road toward town, and suddenly he knew that he was an old man. His heart, which had been brave and confident when it looked along the familiar vista of the rails, was now sick with doubt and horror as it saw the strange and unsuspected visage of the earth which had always been within a stone’s throw of him, and which he had never seen or known. And he knew that all the magic of that bright lost way, the vista of that shining line, the imagined corner of that small good universe of hope’s desire, could never be got again.

دور و نزدیک

مترجم: مریم پیری

در حوالی شهر کوچکی،بالای تپه‌ای دور از ریل راه آهن،کلبه‌ ای کوچک و چوبی به رنگ سفید قرار داشت.دورتادور کلبه با نرده‌های چوبی سبزرنگی احاطه شده بود.در یک سمت کلبه‌ باغچه‌ای بود با قطعه هایی منظم که سبزیجات در آنها در حال رویش بودند و همینطور یک تاکستان برای انگورهایی که در اواخر تابستان رسیدند.در مقابل کلبه نیز سه درخت بلوط تنومند وجود داشت که در تابستان سایه خوب و بزرگی داشت و در سمت دیگر کلبه ردیفی از گلهای رنگارنگ دیده می شد.تمام فضا پر از پاکی،تمیزی و آرامشی دلپذیر‌ بود.

هر روز،چند دقیقه بعد از ساعت دو بعد از ظهر،قطار سریع السیری که بین دو شهر در آن محدوده تردد می‌کرد، از این محل می‌گذشت. این قطار بزرگ در شهرک‌ نزدیک به این محل توقف کوتاهی می‌کرد،وقتی دوباره راه می‌افتاد و مقصد خود را در پیش می‌گرفت، پیش از آنکه سرعتش زیاد شود،دنباله ی طویل واگنهایش درحالی‌که پیچ و تاب برمی‌داشت و صدای تلق تلق‌ چرخهایش به گوش می رسید،در پیچ و خم راه ناپدید می‌شد.امّا در آن هنگام صدای موتور قطار که با خروج دود بسیار زیادی از بالای سرش همراه بود شنیده‌ می‌شد و سپس این صدا نیز محو می شد و فقط صدای‌ ضربات چرخهای آن بود که سکوت آرام و خواب‌آلود‌ بعد از ظهر را درهم می‌شکست.

هر روز و بیش از بیست سال بود که وقتی قطار از مقابل‌ این کلبه می‌گذشت،لکوموتیوران سوت قطار را به صدا درمی‌آورد و هر روز به محض آنکه این سوت به صدا درمی‌آمد،زنی از ایوان پشتی کلبه کوچک برای او دست تکان می‌داد.اوایل، آن زن فرزندی کم سن و سال نیز داشت درحالی‌که خود را از دامن مادر آویزان می کرد عبور این قطار را تماشا می کرد.اما اکنون‌ این بچه هم زن کاملی شده بود و هر روز او نیز کنار مادرش در ایوان می‌ایستاد و برای‌ قطار دست تکان می‌داد.

لکوموتیوران پیر شده بود و در این راه موی خود را سفید کرده بود.او هزاران بار این قطار پر از مسافر را در این راه آهن‌ جابجا کرده بود.بچه‌های خود او نیز بزرگ شده و ازدواج کرده بودند.او چهار بار روی این ریلها و در پیشاپیش لکوموتیوش‌ با خطر روبه‌رو شده بود؛واگن فنری دست ساز و پر از بچه‌هایی‌که روی ریلها بازی می‌کردند و با مشاهده لکوموتیو،از شدت‌ وحشت،همانند تکه چوبهایی بی‌روح سر جایشان میخکوب‌ می‌شدند؛یا دوره‌گردی که در کنار ریل پرسه‌ می زد و صدای سوتهای پی‌درپی هشداردهنده ی لکوموتیوران را نمی‌شنید و آن‌وقت او سرش را از پنجره ی اتاقک لکوموتیو بیرون می‌آورد و فریاد می‌کشید.او در حرفه‌ای که داشت سرد و گرم بسیار چشیده و فراز و نشیبهای زیادی را پشت سر گذاشته بود و طی‌ سالهای خدمت صادقانه‌اش،سختی‌های فراوانی را تحمل‌ کرده بود.

اکنون با قلبی سرشار از ایمان،شجاعت و تواضع که با کارش آمیخته بود، پیر شده بود و این حکایت از پختگی و تجربه‌ای می‌کرد که چنین مردانی دارند.

آن خطرات و ناملایمات هرچه بود،سپری شده بودند.اما چشم‌انداز آن کلبه ی کوچک چوبی و زنانی که برایش دست‌ تکان می‌دادند در ذهن این لکوموتیوران پیر تصویری دلنشین‌ و ماندگار ترسیم کرده بود.چیزی که فراتر از آن بود که گذشت‌ زمان آن را تغییر دهد و یا تخریب کند.چیزی که همیشه با او همراه بود و هر اتفاق و حادثه ناگواری که در برنامه ی روزانه‌ راه آهن اتفاق می افتاد تأثیری در این تصویر ذهنی‌ دلنشین او نداشت.

منظره ی این کلبه ی کوچک و آن دو زن که هر روز برایش دست تکان می دادند، شادی وصف‌ناپذیری را در درون او ایجاد می‌کرد.او هزاران بار در روزهای آفتابی و بارانی آنها را دیده بود،در سرمای سوزان‌ و زمانی که همه جای کوهستان پوشیده از برف می‌شد،آنها را دیده بود.و همینطور در آوریل که همه جا پر از سبزه و چمن می‌شد.

در دل این لکوموتیوران پیر آن کلبه ی کوچک و ساکنانش چنان محبتی ایجاد کرده بودند که‌ یک پدر در قبال فرزندانش دارد و او چنان تجسمی از‌ آنها در ذهن خود تصویر کرده بود که گویی از لحظه لحظه ی زندگی آنها در آن کلبه خبر داشت.لکوموتیوران تصمیم داشت پس از پایان سالهای خدمتش‌ در راه آهن به آن کلبه رفته و از نزدیک با آنها صحبت کند، همان‌ کسانی که زندگی‌شان با زندگی او عجین شده بود.

آن روز فرا رسید.سرانجام لکوموتیوران از قطار پیاده شد و روی سکوی ایستگاه محلی که این دو زن زندگی می‌کردند، قدم گذاشت.سالهای خدمت او در راه آهن به پایان رسیده‌ بود.اکنون او یک کارمند بازنشسته ی راه آهن محسوب می شد‌و دیگر با قطار و ریل خداحافظی کرده بود.لکوموتیوران به آرامی از ایستگاه راه آهن بیرون آمد و وارد خیابانهای این شهر‌ شد.همه‌چیز برای او عجیب به نظر می‌رسید، گویی هرگز این شهر را ندیده بود.درحالی‌که قدم‌ می زد،احساسی گنگ و ناشناخته تمام وجودش را فرا گرفت. آیا این شهر می‌توانست همان شهری باشد که او هزاران بار از آن گذشته بود؟آیا این خانه‌ها،همان خانه‌هایی بودند که او بارها از پنجره‌ اتاقک لکوموتیوش دیده بود؟همه‌چیز برایش غریب به نظر می‌رسید،همانند شهری که آدمی در خواب می‌بیند،هرچه‌ بیشتر پیش می‌رفت آشفتگی و پریشانی اش بیشتر می‌شد.

لکوموتیوران در برابر چشمانش،خانه‌ها را همانند برجهای‌ دیدبانی که در فواصلی از یکدیگر قرار گرفته باشند، تصور می‌کرد. خیابانهای شهر همچون جاده‌های خارج شهر به نظر می‌رسیدند و در انتها یکی از این‌جاده‌ها،کلبه‌ای که آن دو زن در آن‌ زندگی می‌کردند قرار داشت.و لکوموتیوران در میان گردوغبار و گرمای هوا با گامهایی‌ آهسته پیش می‌رفت.سرانجام لکوموتیوران در مقابل آن کلبه‌ای که به دنبالش بود ایستاد.او خیلی زود آن‌ کلبه را شناخت.همان درختان بلوط تنومند را در مقابل کلبه‌ می‌دید،همینطور ردیف گلهای رنگارنگ و باغچه و آن‌ تاکستان انگور و کمی دورتر ریلهای راه آهن را که‌ در زیر نور خورشید برق می‌زدند.

بله این همان کلبه‌ای بود که در جستجویش بود،جایی‌ که بارها و بارها از مقابلش گذشته بود،مقصدی که سالیان سال‌ با اشتیاق در آرزوی دیدنش بود.

امّا اکنون که او به آرزویش رسیده و در برابر این کلبه‌ ایستاده بود،دیگر لزومی نداشت که دم کلبه این پا و آن پا کند، چرا این شهر این‌جاده و این زمین و این ورودی کلبه‌ یکباره برایش غریب به نظر آمده بود،درست مانند یک خواب‌ بد و ناراحت‌کننده؟ چرا او اکنون این‌چنین آشفته و مردّد و نومید به نظر می‌رسید؟

سرانجام لکوموتیوران از ورودی کلبه وارد شد و به آرامی از مسیری‌ شیبدار بالا رفت و پس از عبور از سه پله کوتاه منتهی‌ به ایوان کلبه،در کلبه را به صدا درآورد.بلافاصله صدای‌ پاهایی را از داخل کلبه شنید.در باز شد و زنی را در برابر خوددید.

ناگهان احساسی تلخ و اندوهناک وجودش را فرا گرفت و از رفتنش به آنجا غمگین شد.او این زن را که‌ اکنون با چشمانی تردیدآمیز در برابرش ایستاده بود،می‌شناخت؛ کسی که هزاران بار برای او دست تکان داده بود.امّا چهره ی این زن،خشن،شکسته و رنجور به نظر می رسید.زن با چشمان‌ کوچکش که سوء ظن در آنها موج می‌زد،به او خیره شد.  همه ی آن آزادی متهورّانه و گرما و صمیمتی را که آن زمان در تکان های دست او احساس کرده بود،یکباره‌ با دیدن چهره ی غیر دوستانه و شنیدن لحن سرد او از بین رفته بود.

و اکنون که او می‌خواست علت آمدن و حضورش در آنجا را برای آن زن توضیح دهد،به ناگاه در طنین صدایش وحشت‌ و بیگانگی را احساس کرد.اما او سرسختانه تلاش کرد با این‌ احساس یأس و پریشانی و ناباوری که در دلش به وجود آمده بود مبارزه کند و همه ی آن احساس نشاط و شادمانی و امیدی‌ را که اکنون برایش شرم‌آور می‌نمود،برای همیشه در اعماق‌ درونش خاموش سازد.

سرانجام آن زن بدون هیچ رغبتی او را به درون خانه‌ دعوت کرد و با صدایی خشن و زمخت دخترش را صدا زد. لکوموتیوران برای چند لحظه‌ای که برایش عذاب‌آور هم‌ بود،در اتاقی کوچک و زشت نشست.وقتی او سعی کرد سر صحبت را باز کند،آن دو زن درحالی‌که عبوس و هراسان‌ به نظر می‌رسیدند،با نگاههایی سرد و بی‌روح و خصمانه به‌ او خیره شدند.

و عاقبت لکوموتیوران با لکنت زبان از آنها خداحافظی‌ کرد و از کلبه خارج شد.درحالی‌که او سرازیری جاده را به‌ سمت شهر در پیش گرفته بود،ناگهان به یاد آورد که دیگر یک پیرمرد بود.قلب او که زمانی با دیدن چشم‌انداز ریلهای‌ آشنا،پر از امید و صلابت و شادی می‌شد،اکنون خسته و بیمار و هراسان،گویی که قلب او سرزمینی غریب‌ و ناشناخته را می‌دید،جایی که در چند قدمی‌اش بود و سالیان‌ سال با آن انس گرفته بود.و اکنون او می‌دانست که جادوی آن روزهای گمشده و چشم‌انداز زیبای‌ آن راه آهن،و آن کلبه ی دنج و آرام که همیشه در رویای او امید را تداعی می‌کرد،برای همیشه نابود شده است و دیگر آن روزها دوباره باز نخواهند گشت.

The Peacock and the Tortoise

ONCE upon a time a peacock and a tortoise became great friends. The peacock lived on a tree by the banks of the stream in which the tortoise had his home. Everyday, after he had a drink of water, the peacock will dance near the stream to the amusement of his tortoise friend.

One unfortunate day, a bird-catcher caught the peacock and was about to take him away to the market. The unhappy bird begged his captor to allow him to bid his friend, the tortoise good-bye.

The bird-catcher allowed him his request and took him to the tortoise. The tortoise was greatly disturbed to see his friend a captive.

The tortoise asked the bird-catcher to let the peacock go in return for an expensive present. The bird-catcher agreed. The tortoise then, dived into the water and in a few seconds came up with a handsome pearl, to the great astonishment of the bird-catcher. As this was beyond his exceptions, he let the peacock go immediately.

A short time after, the greedy man came back and told the tortoise that he had not paid enough for the release of his friend, and threatened to catch the peacock again unless an exact match of the pearl is given to him. The tortoise, who had already advised his friend, the peacock, to leave the place to a distant jungle upon being set free, was greatly enraged at the greed of this man.

“Well,” said the tortoise, “if you insist on having another pearl like it, give it to me and I will fish you out an exact match for it.” Due to his greed, the bird-catcher gave the pearl to the tortoise, who swam away with it saying, “I am no fool to take one and give two!” The tortoise then disappeared into the water, leaving the bird-catcher without a single pearl.

طاووس و لاک پشت

روزی روزگاری طاووس و لاک پشتی دوستان خوبی برای هم بودند. طاووس بر روی درختی در نزدیکی رودی که لاک پشت زندگی می کرد، خانه داشت. هر روز پس از آنکه طاووس از رودخانه آبی می خورد، برای سرگرم کردن دوست لاک پشتش می رقصید.

یک روز بد شانس، یک شکارچی پرنده، طاووس را به دام انداخت و خواست که او را به بازار ببرد. پرنده غمگین ازشکارچی اش خواهش کرد تا به او اجازه دهد با دوستش خداحافظی کند. شکارچی خواهش طاووس را پذیرفت و او را نزد لاک پشت برد.لاک پشت از اینکه می دید دوستش اسیر شده بسیار ناراحت شد. او از شکارچی خواهش کرد تا طاووس را در ازای دادن هدیه ای با ارزش رها کند.شکارچی قبول کرد. بعد لاک پشت در داخل آب شیرجه زد و بعد از چند لحظه با مرواریدی زیبا بیرون آمد.شکارچی از دیدن این کار لاک پشت متحیر شده بود، به همین خاطر طاووس را رها کرد. مدت کوتاهی بعد از این ماجرا، مرد حریص بازگشت و به لاک پشت گفت که برای آزادی پرنده چیز کمی رفته و تهدید کرد که دوباره طاووس را اسیر خواهد کرد مگر اینکه مروارید دیگری شبیه مروارید قبلی بگیرد. لاک پشت که قبلا به دوستش نصیحت کرده بود برای آزاد بودن، به جنگل دور دستی برود،از دست این مرد حریص بسیار عصبانی شد.لاک پشت گفت: بسیار خوب اگر اصرار داری مروارید دیگری شبیه قبلی داشته باشی مروارید را به من بده تا شبیه آن را برایت پیدا کنم. شکارچی به خاطر طمعش مروارید را به لاک پشت داد. لاک پشت در حالیکه با شنا کردن از مرد دور می شد گفت: من نادان نیستم که یکی بگیرم و دو تا بدهم. بعد بدون آنکه حتی یک مروارید به شکارچی بدهد در آب ناپدید شد.

نويسنده : مریم پیری

این کاربر 1 مطلب منتشر شده دارد.